Annemerel.com

>DIARY: On Moving Out (Part III; It’s Moving Day!)

>

Today’s the day, moving day! Ik heb de afgelopen nachten nog even heerlijk in m’n eigen bedje geslapen, ondanks al het stof dat hier rondslingert. Ik ben allergisch voor stof, dus jullie begrijpen de status van m’n ogen en de kriebel in m’n neus vast wel, toch?

We gaan straks eerst om 10.00u het huis inspecteren op ‘verborgen gebreken’ en om 11.00u krijgen we als het goed is de sleutel van de notaris en kan het echt beginnen. Ik heb inmiddels het idee van er ’s avonds gelijk al slapen laten varen, want eh.. ik denk niet dat ik daar veel gelukkiger van zal gaan worden. We hebben nog niet eens een bed, die wordt morgen pas geleverd door Ikea!

Er is sowieso nog niet echt een planning en ik laat het ook maar gewoon eventjes op me af komen. Ik zie het wel, toch. Het verloopt toch altijd anders dan dat je het van te voren gepland hebt. Dit is dus helemaal niks voor mij, want ik hou van planningen, lijstjes, schema’s, ik wil weten waar ik aan toe ben. Maar ik zie nu in dat dat me vandaag toch niet zal helpen. We weten nog niet eens of we van een paar muurtjes behang moeten trekken of dat we er gewoon overheen kunnen verven. Ik bedoel maar…

Neemt niet weg dat ik extremely excited ben! Goed, en nu ga ik me bezig houden met de grote hamvraag.. wat trek in hemelsnaam aan?

Liefs,

DEAR DIARY: If I Was A Rich Girl

>

Photobucket
Photobucket

 

Een garage waarin auto’s van meer waarde staan dan bij de gemiddelde BMW of Mercedes Showroom. Een verzameling wijn waar menig driesterrenrestaurant jaloers op zal zijn een terrein wat je zou kunnen aanzien voor een compleet dorp en waar de Beckhams jaloers op zullen zijn. I’ve seen it all. 

Maandag moest ik werken op een ‘feestje’ een get together on monday van een bekende van m’n werk. Ik was al gewaarschuwd voor de hoeveelheid auto’s die de man bezat en voor de grootheid van zijn huis, maar serieus, dit verzin je gewoon niet.

De gasten werden ontvangen in de garage A.K.A. showroom. Daar stonden de grote Engelse en Amerikaanse klassiekers en (natuurlijk) de Bugatti Veyron, de Mercedes McLaren, de Maybach.. lieve meisjes, ik kan me heel goed voorstellen dat jullie dit helemaal niks zegt, maar met een aan auto’s verslingerde familie zoals die van mij, wordt je dat zelf vanzelf ook wel. Ik stond in ieder geval de eerste tien minuten met m’n mond wagenwijd open en ik had het veel te druk met kwijlen om dat door te hebben.

De gasten druppelden binnen, het authentieke draaiorgel (meer dan honderd jaar oud) werd aan het werk gezet, de champagne vloeide (natuurlijk) en de gasten stonden, gelukkig, óok met grote ogen naar de auto’s te kijken. Ben ik dus niet de enige die een beetje licht in het hoofd werd bij het zien van al die auto’s.

De gastenlijst was een mix van Amsterdam Oud-Zuid en grote bazen van verzekeringsmaatschappijen met hun vrouwen. Oh en een ontzettend leuke, Italiaanse, op mannenvallende danser die meedoet aan So You Think You Can Dance.

Na de champagne vertrokken de gasten naar het huis van Meneer X. Meneer X, de eigenaar van dit alles, wil best met zijn volledige naam op internet, zolang ik zijn adres gegevens niet vermeld. Maar toch, ik houd het liever bij Meneer X, dat zegt mijn gevoel.

Goed het huis van Meneer X was natuurlijk net zo moeilijk te vinden op dat immens grote terrein als dat het indrukwekkend was. Want indrukwekkend was het. Zo ook de kelder. Een typisch Zuid Europese wijnkelder. En daar zaten de gasten, aan een lange bourgondischetafel. Wij serveerden de gerechtjes en zorgden dat de glazen met wijn (van honderden euro’s per fles) gevuld waren.

Aan het eind van de avond was er een grote emmer vol met wijn uit glazen die niet gedronken was. Met pijn in m’n hart keek ik ernaar. Ik zag daar dus een Chanel 2.55 tas liggen. Man wat zonde. Maar daar mocht ik dus niet aan denken. Zelf mochten we ook een flesje opentrekken en Meneer X zou wel een chauffeur regelen die mij in m’n eigen auto thuis zou brengen. Maar goed, ik ben nog steeds een klein beetje op m’n alcoholdieet (bevalt eigenlijk best goed) en ik dronk dus netjes een half glaasje wit en een klein druppeltje rood, ik propte er nog twee Van Dobben kroketten in en ik vond mezelf wel weer klaar om achter het stuur te duiken.

Het was niet in de laatste plaats een bijzondere avond, om niet in al te veel krachttermen – die ik graag zou willen gebruiken – te vervallen.

Liefs,

>DIARY: Childhood memories

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Ja, als je plakboeken en fotoboeken moet gaan doorspitten, dan duurt dat uitzoeken en opruimen ook echt wel eeuwen. Want, hoe kun je in vredesnaam een fotoboek opendoen wat je al minstens tien jaar niet gezien hebt, zonder hem minimaal twee keer van cover to cover door te bladeren.

M’n plakboek uit groep één, m’n Spice Girls knipselboek, m’n fotoboeken waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.. En toen waren we gewoon weer een paar uur verder. Oh, en natuurlijk heb ik geen foto- of plakboek in die angstaanjagend grote grijze zakken gedaan. Ik zou niet durven.

En nu, nu ga ik op zoek naar m’n blafhondje, m’n enige echte huisdier wat ik in al die jaren gehad heb. Haha!

Wat vinden jullie trouwens van m’n kapsel, niet echt voor herhaling vatbaar, denken jullie wel?!

Liefs,

DEAR DIARY: On Moving Out (Part II)

>Photobucket

De ergste troep is ingepakt of weggegooid. Bijna tweeentwintig jaar heb ik de afgelopen paar dagen doorgespit. Ik ben nooit van m’n leven verhuisd, ik ben dus nooit eerder gedwongen m’n spullen uit te zoeken en eh.. dat was te merken. Wat een drama! Ik ben nogal sentimenteel aangelegd en afscheid nemen is niet iets wat hoog op m’n lijstje met favoriete bezigheden staat. Sterker nog, ik haat het. Nu moest ik én afscheid nemen van heel wat spulletjes én ik moet nu toch echt afscheid gaan nemen van m’n fijne knalroze kamertje.
Helemaal alleen kon ik het niet aan, die zeven vuilniszakken volproppen, daar had ik m’n moeders heldere blik voor nodig. Ik kan die beslissing gewoon niet maken, mijn verstand is op zo’n moment echt ver te zoeken. Want, wat doe je met al je poppen en poppenkleertjes? Dat gooi je toch niet weg. En wat moet je in vredesnaam met een collectie van meer dan twintig verschillende labello’s? De helft is vergaan, maar het gaat om het idee, toch? Wat doe ik met de doosjes van al m’n electronica? Wat doe ik met m’n lege parfumflesjes verzameling? Wat doe ik met de 300 (geen grap) proefmonsters die ik van m’n elfde tot m’n veertiende verzamelde?
Maar ik heb het gedaan.. ieder laadje is omgekiept en uitgeruimd. Het enige wat weer terug is gegaan zijn de gezelschapsspelletjes, m’n poppen en hun kleertjes en de rapporten, plakboeken en eerste schriftjes van de basisschool. Oh en m’n bachelordiploma, die mag m’n moeder bewaren, ik zie het al gebeuren dat ik dat ding kwijtraak. Maar verder.. al m’n laatjes zijn leeg.
Als jullie hadden gezien hoeveel ik heb weggegooid… m’n vader grapte dat ik miljonair had kunnen zijn als ik niet zoveel onzin in de loop der jaren gekocht zou hebben.
En nu komt het moment steeds dichterbij. Zoals het er nu naar uit ziet slaap ik nog maar vier nachtjes in m’n eigen eenpersoonsbedje. We zijn namelijk van plan om direct de eerste dag ook gelijk de nacht in ons stulpje door te brengen, het is immers niet voor niets Valentijn! Of het een slim idee is? Waarschijnlijk niet.. ben bang dat die verflucht niet al te goed voor m’n gezondheid is, maar eh.. dat zien we dan wel weer. Toch?

 

Liefs,

DEAR DIARY: I’m craving…

>

Photobucket

 

I love my little baby, m’n Nikon D50, bijna drie jaar geleden over gekocht van m’n vader. Van die drie jaar heeft ‘ie nu pas slechts acht maanden dienst bewezen (ik had nooit tijd, energie om uit te vinden hoe het ding eigenlijk werkte en weet je hoe zwaar zo’n apparaat eigenlijk is?). 

Maar sinds deze zomer ben ik hooked. Ik kan niet meer zonder, zelfs voor een middagje shoppen zit m’n Nikon in m’n tas en vaak ook als ik gewoon moet werken, want je weet maar nooit, toch?!

De Nikon D50 is geweldig, hij is niet zo zwaar als veel andere digitale spiegelreflexcamera’s, hij heeft een motortje in de body, zodat je niet perse een lens met een motortje hoeft te kopen (en die zonder motortje zijn beduidend goedkoper!). Het is een prima camera voor beginners en hoewel ik eigenlijk misschien ook nog wel in de categorie beginners val, wil ik toch graag iets nieuws.

Ik heb m’n oog laten vallen op de Nikon D7000, sinds een paar maanden te koop en de beste ‘non-professionele’ camera die Nikon op het moment heeft. Als jullie goed hebben opgelet de afgelopen maanden, dan weten jullie eigenlijk dat ik m’n oog op deze camera al ergens in november heb laten vallen. Hij staat namelijk al sinds die tijd bij m’n cravings.

Maar ik wil zoveel he. Ik wilde ook een iMac, en vond eerlijk gezegd dat ik die net iets meer nodig had. M’n rug en geduld zijn me daar nog steeds heel erg dankbaar voor. Betekent niet dat ik niet continu vlinders in m’n buik voel als ik denk aan de Nikon D7000.

Nu heb ik een plan opgesteld, ik ga namelijk sparen, niet van m’n salaris want die spaarrekening heb ik de laatste tijd iets te veel uitgeput. Ik ga m’n fooien sparen, het geld dat ik krijg als ik af en toe een stukje schrijf, geld dat ik krijg van familie (ja m’n verjaardag duurt nog drie maanden, maar ik denk graag ver vooruit), geld in de spaarpot bij m’n oma (vijf euro per maand, maar hé alle kleine beetjes helpen en ik heb er al minstens twee jaar niks meer uitgehaald!), het geld dat ik krijg als ik m’n oude trouwe Nikon D50 verkoop en… het kleine beetje geld dat ik misschien met m’n weblog ga verdienen.

Goed, dat laatste zal ik even toelichten, want dat is ook eigenlijk een klein beetje de reden dat ik dit stukje schrijf. Ik sta al een paar maanden ingeschreven bij Blogmij, het mediabureau waar heel veel bekende blogs staan ingeschreven. Afgelopen maandag werd ik voor het eerst benaderd voor een advertorial. Ik heb getwijfeld, echt, want als ik dat soort stukjes ga schrijven krijgt men toch een heel ander gevoel bij m’n weblog, dat heb ik zelf namelijk ook bij andere blogs. Maar aan de andere kant, dit wordt voorlopig nog geen gewoonte. Ik sta al een paar maanden ingeschreven en dit is de eerste keer dat ik gevraagd wordt. Ik zal nooit over een product schrijven waar ik niet achter sta en eh.. het geld kan ik gewoon goed gebruiken. Het gaat absoluut niet om grote bedragen, daar is m’n weblog nog veel te klein voor, maar zoals ik al eerder zei, alle kleine beetjes helpen.

Ik schrijf al bijna acht jaar op m’n weblog en heb er nog nooit een euro mee verdiend en eigenlijk vind ik dat helemaal prima. Ik zou het geweldig vinden om hier m’n baan van te maken, maar dat is niet mijn drijfveer. Ik denk dat als dat je drijfveer is, dat het leuke van bloggen er dan in één keer helemaal vanaf is. Ik blijf graag zo persoonlijk mogelijk, ik denk dat dat ook het leuke van m’n blog is.

Goed, dat wilde ik eventjes kwijt, als het goed is komt m’n eerste advertorial vandaag online. Of het er meer gaan worden, daar doe ik nu nog geen uitspraak over. Maar ik beloof jullie, het zal m’n weblog verder niet veranderen, ik zal altijd duidelijk aangeven als ik voor een artikel betaald krijg, en eh… in the end, wordt m’n blog er alleen maar beter van, want eh.. als ik die mooie camera uiteindelijk kan kopen, worden m’n foto’s natuurlijk veel beter! En dan zal ik nog meer foto’s maken, want ik denk dat ‘ie dan echt aan m’n handen zal zitten vastgelijmd!

(Oh en de advertorial die vandaag online komt, die zou ik zelf trouwens ook leuk vinden om te lezen! Super leuke actie, dus dat maakt het allemaal eigenlijk nog leuker!)

Liefs,