Minstens tien keer wakker schrikken van wel hele rare dromen (die allemaal wel bij elkaar paste en ergens ook wel fijn waren..)

Om kwart over zes gewekt worden van de wekker, voor het eerst in minstens zes weken weer een keertje voor negen uur eruit (mijn ritme is ernstig aangetast door m’n werk in de horeca).

Voor je kast staan en met je suffe kop verkeerde kleding aan trekken en je make-up vergeten (hoe kan dat?)

Over de weg naar je werk joggen omdat je eigenlijk al te laat bent, zeker als je moet lopen. En over straat, omdat het voetpad meer weg had van Thialf in Heerenveen dan de de stoep as we know it.

Op je werk komen en heerlijk tot rust komen met een vers gebakken roombotercroissantje en een zacht gekookt eitje.

Enthousiast zijn over het idee dat je baas vandaag opnames heeft voor een programma op de publieke omroep, omdat het gewoon leuk is om je werk terug te zien op TV.

Je werkelijk lam schrikken omdat je hoort dat jij ook gefilmd gaat worden en ook nog moet gaan praten, over gerechten die je zojuist voor het eerst gezien hebt (nieuwe kaart!) en natuurlijk met de meest exotische ingredienten en structuren.

Tussendoor een mailtje krijgen met *exciting* maar nog even geheim, want absoluut nog niet zeker, nieuws. Maar er eigenlijk niet van kunnen genieten omdat je kotsmisselijk bent van het idee dat je zo moet gaan praten voor een camera.

Je afvragen waarom je het leuk vind om in de belangstelling te staan, maar als puntje bij paaltje komt toch doodsbang voor een stomme camera blijkt te zijn.

Uiteindelijk na een beetje stotteren het er natuurlijk toch nog niet zo heel erg slecht van afbrengen (maar natuurlijk voor mijn idee wel ver-schrik-kelijk!)

Te horen krijgen dat er toch nog veel geknipt wordt dus dat ik niet boos moet zijn als er niet zo veel van mij overblijft.

Antwoorden dat ik daar absoluut geen problemen mee heb en dat ze me er met alle liefde volledig uit mogen knippen.

Na iets meer dan tien uur naar huis wandelen, omdat ze je niet willen brengen omdat lopen gezond voor je schijnt te zijn.

Onderweg vriendinnetje met d’r vader tegen komen die mij graag thuis willen brengen.

Thuis komen en bedenken, het viel allemaal best wel mee.

Liefs,

De wereld is wit, mijn wereld is eventjes wit. Vandaag is alles gewoon normaal en hoewel dat ook wel eens heel lekker kan zijn, erg goed voor m’n inspiratie is het niet.

Ik heb wel vaker van die ‘normale’ dagen. Dan ga ik op pad, op zoek naar het avontuur. Maar vandaag lieve mensen, loop ik hooguit 20 minuutjes naar m’n werk, heen en terug. Want ander vervoer durf ik momenteel niet aan, wie wel, eigenlijk?

Maar omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen vandaag ook nog eens een ‘witte/blanco’ blog te posten, laat ik jullie graag genieten van mijn witte overdenkingen.

Morgen ga ik weer op avontuur, ga ik weer leven. Vandaag ga ik naar een normale familieverjaardag en ga ik zoals normaal naar m’n werk.

Liefs,