>Amsterdam

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket

Gisteren was ik voor het eerst sinds drie maanden weer eens in mijn geliefde Amsterdam. Kwam ik er de afgelopen drie jaar minstens drie keer in de week voor colleges (&shopping, natuurlijk!)(Hoevaak kun je drie zeggen trouwens? Maar het is allemaal heus!), nu ik geen OV meer heb, vijf dagen in de week werk en geen colleges meer hoef te volgen, moet ik er eigenlijk een beetje moeite voor doen om naar Amsterdam te gaan.

Maar ik heb het echt gemist en ik zal Amsterdam ook nooit meer zo lang bezoekloos laten, want hoewel Den Haag best leuk is, die internationale allure mist het. En ook al was Parijs liefde op het eerste gezicht, in Amsterdam vind ik mijn weg. Dus, Amsterdam + Annemerel = Love :)

Was het gister natuurlijk ook wel een prachtige dag om door Amsterdam te slenteren! Het eerste wat ik deed toen ik de trein verliet? Naar Starbucks! Want ook daar was ik al drie maanden niet geweest. Met de warme Starbucksbeker en mijn iPhone (met keihard John Mayer) in mijn ene hand en mijn Nikon in de andere liep ik over het Damrak, door de veel te drukke Kalverstraat naar het Spui, waar Laura een paar seconde later ook arriveerde.

We namen de tram riching Oud-Zuid, stapten expres iets te vroeg uit, zodat we nog een stukje konden wandelen en liepen om half twee George W.P.A. binnen. Sinds m’n vriend me daar op mijn verjaardag mee naar toe nam om te lunchen is George m’n vriend, want George kan koken, althans, George’s koks kunnen koken. We bestelden Sauvignon Blanc en Steak Tartaar, kletsten aan een stuk door (want Laura ook al weer een maand niet gezien) en gingen na de Steak Tartaar gewoon lekker verder met de Desserts, Crème Brûlée en Cheesecake. Goddelijk natuurlijk.

Na de lunch namen we afscheid en bracht ik een bezoek aan Elise van I Love Fashion/Beauty News. Ze heeft het er al weken over dat ze me iets wilde geven en ik was natuurlijk wel nieuwsgierig! Ze had super lekkere crèmes van het merk Filorga, een Frans merk wat pas sinds deze maand in Nederland verkocht wordt bij Ici Paris. Het is super exclusief en in de Zuid-Europeselanden is het hét Beautymerk, ze verkopen zelfs botox bij de apotheek van Filorga! Ik ben dus zeer benieuwd en laat jullie snel weten of het echt zo geweldig is!

Maar ik kwam natuurlijk niet alleen maar omdat ze me wat wilde geven. We hebben ook weer even lekker bijgepraat over de site en alles eromheen, er gaan binnenkort weer spannende dingen gebeuren! En… Elise komt aanstaande maandag bij mij thuis m’n kledingkast opruimen (nog meer ja!) en dan ga ik ze online zetten in de VIPshop die ik zojuist heb aangemaakt op http://www.fashion-vintage.com/ be prepared, want ik denk er over om het dit keer écht rigoureus aan te pakken!

En toen was het alweer over vijven en moest ik in het donker op zoek naar het Centraal Station. Gelukkig snel gevonden, treintje had vertraging waardoor ik hem nog net haalde (mag ook wel een keer!) trammetje, busje, thuis! Moe, voldaan, Gossip Girl kijken, slapen!

Liefs,

Annemerel

>Dancing With Myself

>

Photobucket

Sprak ik vorige week nog vol lof over m’n 68 baantjes tussen de 65 plussers, inmiddels ben ik daar al lang weer vanaf gestapt. Kijk dat zwemmen was leuk voor een keertje, maar: ik had vijf dagen last van schouders en hoofdpijn, in totaal kostte die 68 baantjes in een uur toch wel twee uur, mijn haar was vijf dagen later nog steeds droog en als ik serieus drie keer in de week baantjes zou willen zwemmen, zou me dat toch zeker zestig euro in de maand gaan kosten..
Ja als je al die minpunten zo bij elkaar optelt dan zijn alle voordelen toch allang verbleekt? 
Eigenlijk wil ik helemaal niet zoveel geld uitgeven aan sporten. Bewegen is noodzakelijk, maar het kan ook gratis toch, als je het heel erg objectief bekijkt, om te bewegen heb je alleen je eigen lichaam nodig?
Dus pakte ik vorige week mijn dansuurtjes weer op. Met mijn kamerdeur goed gesloten, de gordijnen dicht en mijn muziek op volume vroegtijdig slechthorend beoefen ik weer iets wat alleen een zo goed als blinde als dansen zou beschouwen. Maar I don’t care. Dance to express, not to impress, toch? 
Ik vind dansen fijn. Iedereen die mij vijf minuten in het echt heeft mee gemaakt kan bevestigen dat ik een motoriek heb van lik m’n reet, maar dat maakt toch helemaal niet uit? Zo lang niemand kijkt. Ik denk dat dansen een van de beste workouts is die je je kunt bedenken. Je gebruikt iedere spier en het is ook nog eens super leuk om te doen. Nee geen filmpjes met danspasjes van andere, dat is toch niks aan. Je gewoon laten leiden door de muziek. Zoals je misschien op zaterdagavond ook wel eens doet, maar dan nog iets actiever, alsof je de enige op de wereld bent.
Probeer het, echt (bij voorkeur op het moment dat er geen gezins/huisgenoten aanwezig zijn, haha!)
Liefs,

>Last night, I almost died…

>

Vannacht had mij zomaar fataal kunnen worden. Ja, je leest het goed.. Er had maar iets een heel klein beetje anders moeten lopen en ik had dit jullie niet meer kunnen vertellen.

Het was twee uur ’s nachts, ik lag al bijna vier uur heerlijk rustig te slapen toen ik ineens wakker schrok van een knal en een flits. Even dacht ik dat ik het gedroomd had, maar iets in mij zei dat het iets met een stopcontact te maken had. Ik controleerde mijn iPhone en ja hoor, die werd niet meer opgeladen. Ik dacht toen dat mijn stekkerdoos ter zielen was gegaan, waarom weet ik ook niet meer precies.

Vijf minuten later was ik nog steeds wakker en kreeg ik dorst. Ik wilde het lampje naast mijn bed aan doen, maar dat deed het niet. Goed, stop er uit of zo? Maar in de badkamer deed het licht het wel, vreemd. Alleen op mijn kamer?

Uiteindelijk besloot ik toch mijn vader wakker te maken en die bevestigde mijn vermoedens, stop er uit. Stop er weer in, iedereen weer naar bed, eind goed, al goed, toch?

Maar mijn vader vertrouwde het toch niet helemaal. Waarom was er nu juist bij mij een knal te horen en een flits te zien? Mijn stekkerdozen werden onderzocht, de snoeren van mijn apparaten bekeken.

Wat blijkt nu? Twee van mijn bedlampjes hebben waarschijnlijk de kortsluiting veroorzaakt. Ze zaten bekneld tussen mijn bed en op meerdere plekken prikte het koper er gebroken uit. Een van de snoertjes was zelfs deels zwart geblakerd, evenals een deel van mijn matras, zo zag ik net.

Als het snoertje tien centimeter naar links had gezeten had het tegen het metaal van mijn bed gezeten en had ik onder spanning kunnen komen te staan. Als het snoertje maar een paar centimeter meer naar rechts had gezeten had het tegen het hout van mijn lattenbodem gezeten en had dat wel eens brand kunnen veroorzaken.

Kortom, I’m one hell of a lucky bitch. En ik besef maar half hoeveel geluk ik vannacht gehad heb.

Liefs,

>InShape

>

Photobucket

(Jáaaren geleden, nog in zwem-shape! Oh en die botjes zijn slecht mijn gekke pose, echt hoor!)

Hoe goed ik mijn hardloopvoornemens ook begon, met deze weersomstandigheden vind ik er helemaal niks aan. Ik heb het idee dat de wind hier aan zee nog eens twee windkrachten toeneemt en als ik ergens een grafhekel aan heb dan is het wind. Hardlopen staat dus even op een laag pitje.

Toen besloot ik me weer aan de hometrainer te wagen, de fiets, kan ik zo op, afleveringetje Glee erbij en het zweten kan beginnen. Maar weetje, ik vind dat dus helemaal niet leuk en zie helemaal geen effect op mijn lichaam. Het zou misschien wat met mijn benen kunnen doen, maar ik trap op een licht tempo en dat zet dus geen zoden aan de dijk, en ik wil ook eigenlijk helemaal geen wielrenners benen. Dus nee, de hometrainer was eigenlijk maar zinloos.

Nu wil ik dus naar de sportschool. Ik heb me altijd van het idee afgezet, omdat sporten in zo’n on-inspirerende zweetomgeving me een hel leek, maar nu mijn lichaam als een plumpudding in elkaar stort (ik heb gevoel voor drama, geef ik toe) en de weersomstandigheden nog afschuwelijker zijn dan een on-geinspireerde zweetruimte ben ik toch bereid de stap te maken.

Probleem is nu alleen, de sportschool hier in de buurt voldoet niet aan mijn eisen (want die heb ik nog steeds) en als ik dan toch een sportschool verderop zoek, kan ik dan niet beter gelijk naar Den Haag kijken, omdat het zo maar kan zijn dat ik daar binnen een paar maanden kan wonen. Ja mensen, dit zijn nog eens levensvragen.

Gister besloot ik dat de sportschool nog wel even kon wachten en ging ik zwemmen. Iets wat ik al jaren niet meer gedaan heb. Er was een tijd, dat ik iedere week zwom. Dat was fijn, want ik bewoog iedere spier en ieder rolletje werd aangepakt. Toen ging ik naar de fysio en werd mij verteld dat ik beter niet kon zwemmen omdat ik een van die speciale lichamen heb waar zwemmen juist niet goed voor is (nek en schouderproblemen), maar gister vergat ik die voor de grap gewoon even.

Ik zwom 68 baantjes van 25 meter in een klein uurtje tijd. Ik was veruit de jongste, zwom tussen alleen maar gepensioneerde toupetjes, kale knarren en badmutsjes. Ik heb een paar trappen uitgedeeld omdat ik nu eenmaal veel sneller ben, maar hey ik had wel het beste lichaam en was de snelste van het hele bad, beat that! Van de week ga ik weer, dan misschien zelfs wel een keertje om zeven uur ’s ochtends! (of niet natuurlijk..)

Liefs,

>LIFE

>

Photobucket

Hoewel slechts een half jaar oud, was mijn MacBook Air op sterven na dood. Word opstarten duurde vijf minuten en moest drie keer opnieuw gebeuren omdat hij steevast de eerste twee keren vast liep. Een foto verkleinen duurde minuten, een filmpje kijken was vervelend omdat de film minstens tien keer verstoord werd omdat het systeem vast liep.

Dit alles had ik natuurlijk 100% aan mezelf te danken. Ik wist immers dat ik nog maar enkele luttele procenten aan lege ruimte over had en dat kan voor een computer, hoe geniaal ook, nooit goed zijn. Ik vertikte het om dingen weg te gooien en was te zuinig om een goede externe hardeschijf te kopen.

Vorige week kwam mijn vader thuis met een schattig klein wit Samsung harddiskje waar ik al maanden naar keek. Toen moest ik hem wel kopen en dat was maar goed ook.

Dit kleine schattige witte mormel dat in z’n witte hoesje erg veel weg van een uit de kluiten gewassen witte Blackberry Bold, heeft mijn leven, mijn MacBook gered. Inmiddels is nog maar 1/3 schijfruimte in gebruik en draait m’n Maccie weer op volle toeren. M’n harddisk bewaak ik met mijn leven, want daar staan dus niet alleen al m’n films en muziek op, maar ook al mijn gemaakte foto’s sinds 2002 (en dat zijn er heel veel!) en al mijn documenten geschreven sinds 1998 (en dat zijn er dus ontelbaar veel).

Hierop staan geheime dagboeken die met wachtwoordjes zijn beveiligd (waarvan ik de helft helaas niet meer weet), hierop staan schoolopdrachten sinds de eerste klas van de middelbareschool, hierop staan tijdschriften die ik met een vriendinnetje maakte in Groep 7 van de basisschool. Hierop staan de eerste foto’s die ik zevenenhalf jaar op mijn weblog publiceerde, hierop staan foto’s van al mijn vakanties sinds 2002. Italie, Oostenrijk, Griekenland, Engeland, Portugal, Frankrijk, Spanje, I’ve got it all covered.

Safe to say, dit schattige kleine witte apparaatje is mijn leven. Ik heb hem dan ook heel toepasselijk de naam “LIFE” gegeven. Ik denk namelijk dat als ik toevallig een terrorist geweest zou zijn en de CIA op dit apparaatje zou stuiten, zij dit als een enorme doorbraak zouden zien.

Liefs,

Annemerel

(Natuurlijk ben ik niet zo stom om mijn documenten alleen op dit fragiele schijfje op te slaan, het grote netwerkmonster hier thuis heeft stiekem ook nog wel een backup! Ik ben dan misschien wel blond, maar heb genoeg drama’s meegemaakt om te begrijpen dat zo’n schijf ook niet onoverwinnelijk is!)