Vandaag heb ik mijn blonde haarkleur weer heerlijk eer aan gedaan. Ik heb een beetje stress. Of nou ja, ik weet niet of ik stress heb, maar ik voel me een beetje raar. Morgenochtend -veeltevroeg- heb ik een tentamen van het geschiedenis vak wat ik volg. Het vak heeft de geweldige titel ‘Over kwaad & geweld in Europa, de geschiedenis van de Europese cultuur in de twintigste eeuw’. Dus.. De laatste keer dat ik een geschiedenistentamen had is alweer zo’n drie jaar geleden en dat was mijn VWO examen (8) en de laatste keer dat ik een geschiedenis-achtig tentamen had dat was wetenschapsfilosofie vorig jaar (5,5). Ik heb geen oefententamens, er zijn geen samenvattingen, kortom ik weet me God niet wat me te wachten staat!

En daarom voel ik me dus een beetje raar. Ik heb de stof twee keer gelezen, kan me nog maar vaag herinneren wat er geschreven stond maar ik heb absoluut de tijd niet om het nog een keer te lezen (zeshonderd bladzijde.. mijn naam is nog altijd Annemerel en dus niet Gekke Henkie) en mijn aantekeningen van de hoorcolleges ken ik zo’n beetje uit mijn hoofd. Dus ja, wat valt er dan eigenlijk nog te doen? Ik heb vandaag dus ook weinig aan het tentamen gedaan, maar ik heb toch de hele tijd het idee dat ik wel wat zou moeten doen en dat geeft me dat rare semi-stresserige gevoel. 

Wat ik vandaag dan wel gedaan heb? Ik heb stad en land afgereisd om zwarte jasjes bij elkaar te zoeken voor Elzenduin. Ik had een leuk jasje gezien, maar ja dan hebben ze natuurlijk ook weer niet zo’n voorraad dat ze een heel bedrijf kunnen voorzien. Ik moest dus op pad en stiekem vond ik dat helemaal niet erg. Shoppen om vervolgens je bonnetjes weer in te leveren, ge-wel-dig. 

Maar goed, even naar de moraal van dit verhaal, mijn blonde haarkleur die zich vandaag weer zo lekker heeft doen gelden. Ik ging dus naar Den Haag, maar wilde niet het centrum met mijn auto in dus zou mijn auto bij de tram parkeren. Maar toen ik aan kwam rijden zag ik dat de tram net weg reed. In wachten ben ik nooit zo goed, dus ik zou wel even de tram in gaan halen. Zo gezegd, zo gedaan. Het race monster in mij kwam boven rijzen en na een tijdje zag ik in mijn buitenspiegel de tram al niet eens meer rijden. Tijd om te parkeren dus. Ik parkeerde mijn auto, sloot hem netjes af, klapte zelfs mijn spiegel in. Het ging allemaal prima. Zelfs dat sprintje wat ik op mijn veel te hoge oncomfortabele H&M hakken rende leek als vanzelf te gaan.

Nee, het probleem kwam pas op de terugweg. Toen ik uitstapte stond mijn auto er niet meer. Lichte paniek, wat zeg ik, grote paniek. Ik belde mijn moeder, hing toch maar snel weer op want wilde haar geen hartaanval bezorgen (haar auto) en ondertussen liep ik ongelovig naar de plek waar mijn auto gestaan had. WTF? Hij is weg? Ik liep nog een stukje, had ik hem niet toch iets verder weg geparkeerd? Nee dat kan niet zo lang heb ik echt niet gelopen. Fuck. Wat nu? Oh.. huh? Zie ik daar nou nog een tramhalte? Ja… warempel. En dat autootje daar in de verte, dat lijkt verdacht veel op mijn moeders grijze Ford Kaatje. 

Nee he.. Ik ben bij de verkeerde halte uitgestapt? Laan van Eik en Duinen of Nieuwendamlaan? Wat scheelt het? Nou ja 500 meter.

Tot zover mijn hoogblonde momentje. Nou ja, beter nu dan morgen, als ik om het onchristelijke tijdstip van vijf VOOR zes de bus moet hebben (of een half uurtje later als ik mijn vader heel lief aan kijk…)

Liefs.

First day of spring and I’ve enjoyed it to the very limit. Ik leerde over Hitler en het Derde Rijk in een zonnig en vooral erg groen tuintje. De zon verwarmde mijn in depressief zwarte skinny jeans gestoken beentjes heerlijk. Ik luisterde naar een mix van Coldplay, Lady Gaga en Beyoncé, keek af en toe naar de prachtige blauwe lucht en het zonnetje. Prees mezelf gelukkig met de tentamenweek omdat ik met een goede reden buiten in het zonnetje kon zitten. Ik sleutelde zelfs wat aan mijn scriptie met mijn MacBook Air op schoot. Ik dronk Hazelnoot Frappuccino en als klap op de vuurpijl maakte ik sushi.

Heerlijke zondag, heerlijke eerste lentedag.

Hoop dat jullie ook zo hebben kunnen genieten!

Liefs.

Goed nu weet ik het dus helemaal niet meer he! In de comments op mijn vorige berichtje zijn jullie nou niet bepaald eenduidig met z’n allen ;-). Maar jullie zijn wel eerlijk en dat is fijn, thanks a lot! Ik heb gelukkig nog een tijdje om na te denken. Ik zal ze begin deze week een combineren en foto’s maken, want inderdaad.. Ze kunnen onwijs hoerig/SM overkomen, maar ook überfashionista (ik ga natuurlijk voor de laatste look, dat begrijpen jullie!).

Twaalf Tall Caramel Frappaccino’s van Starbucks. Oh de hemel op aarde! Gezien mijn financiele situatie deze maand wordt het Starbucks of Laarsjes. En nee, ik heb nog steeds niet stiekem mijn keuze al gemaakt. De kansen zijn nog steeds 50/50. Prachtig toch? Dat ik van zoiets simpels een wereldvraagstuk kan maken. (Terwijl ik soms voor honderden euro nutteloze kleding koop en over mijn MacBook Air zelfs maar een nachtje geslapen heb!)

Goed ik ga me klaar maken voor een nachtje OC-en. Na 10 seizoenen Friends zijn we nu alweer bezig met de laatste afleveringen van The OC seizoen 1. Ik heb alles al minstens tien keer gezien (en ik overdrijf nu een keertje niet!) maar voor mijn vriendje is het grootste deel nieuw. Hoewel hij er eerst een beetje argwanend tegenover stond (wat hij nu natuurlijk ontkent) vind hij het nu bijna net zo leuk als ik. Ik val meestal na twee afleveringen wel in slaap, maar hij kijkt dan gewoon nog een paar afleveringen alleen verder. Ha, hij is gewoon fan ;-)

Fijne zondagavond!

Liefs.

En dat werd tijd. Ik word altijd zo zenuwachtig van dat ‘bijna ziek’ gevoel. Dat komt natuurlijk nooit uit. Als je het druk hebt met studie en werk niet, maar als je vrij bent heb je natuurlijk ook wel wat beters te doen dan ziek in bed liggen. Anyways, het ziek-zwak-en-misselijk gevoel is weer history en ik hoef me niet meer nerveus te maken over een eventueel ziektebed wat mijn complete schema in de war zou kunnen schoppen.

Ergens denk ik dat mijn medicijn de sushi en het gezelschap van gisteravond geweest moet zijn. Ik had ein-de-lijk mijn date met vriendinnetje Kim, die ik alweer zes weken niet gezien had. Het was koopavond in Den Haag, dus we moesten natuurlijk eerst nog eventjes de stad in en bijna net zo natuurlijk als dat we de stad in gingen is het dat ik natuurlijk mijn pinpas niet ongebruikt kon laten. We liepen bij de Zara toen ik de enkellaarsjes zag die ik al maanden zie, maar die ze nooit in mijn maat hadden. Ik zei dus tegen Kim ‘Kijk deze zijn echte prachtig, maar bij Zara hebben ze nooit mijn maat!’ Voor de grap keek ik toch eventjes welke maat ik in mijn handen had. En je raad het misschien al, ik had juist mijn maat in handen. Maat 41.

Ze zijn werkelijk prachtig. Zwart, suede/leer, met kettingen (een beetje in de stijl van de Chanel chains) aan de bovenkant. Maar toen ik ermee thuis kwam was niemand erg enthousiast. Sterker nog, mijn vader, moeder en zelfs mijn -toch best wel modebewuste- zusje vonden ze spuuglelijk en ordinair. Goed dat is natuurlijk nooit echt leuk om te horen. Ik ben dan ook nog zo’n muts die zich daar wat van aantrekt. De kaartjes hangen dus nog aan de laarsjes en ook het bonnetje heb ik goed bewaard, want ik weet het nu niet zo zeker meer.

Vandaag moest ik op mijn vrije dag weer richting Amsterdam voor een lezing. Niet zo erg als het klinkt, ik had namelijk nog wel het een en ander te leren en het klinkt misschien gek, maar leren kan ik echt het beste in de trein. Ik weet niet waarom, maar ik zit daar gewoon perfect. Er is geen plekje in huis waar ik beter zit dan in de trein. In mijn bed val ik in slaap, aan de keukentafel krijg ik last van mijn nek en op de bank zit ik ook niet echt comfortabel te leren. Nee, ik leer gewoon in de trein. De (verplichte) lezing was ook nog eens best wel interessant. De interessantste lezing die ik tot nu heb bijgewoond. Het ging over lotgenoten fora voor meiden met eetstoornissen en of er een structuur in de opbouw van de berichten te vinden was. Echt grappig om te zien dat mijn hoogleraren ook niet altijd alles weten, zo wist er een niet eens wat pro-ana was. En ook wel eens leuk om een lezing gewoon zonder moeite te kunnen volgen. Meestal gaat het allemaal een klein beetje boven mijn pet.

En dan is het nu alweer weekend. De weken gaan echt snel, we zitten alweer tien weken in 2010! Morgen heb ik de verjaardag van mijn schoonoma, als ik het me goed herinner bereikt ze deze week de prachtige leeftijd van 93. Nou daar teken ik voor hoor. En morgenavond de verjaardag van een collegaatje. Maar ik heb geen cadeau! Ik had een heel leuk idee, maar nu kan ik het nergens vinden. Dat wordt dus een kaartje met ‘het cadeautje komt zsm’. Jammer, maar helaas. (En nu maar hopen dat ze dit niet leest). En dan is het zondag weer SCRIPTIETIJD. Ik ben nu bezig met het hoofdstuk waarin ik daadwerkelijk onderzoek mag doen en dat is best wel leuk. Al die theoretische achtergronden ben ik nu wel een keertje zat.

Fijn weekend!

Liefs.

Pijnstillers zijn verraderlijk, misschien zelfs wel een klein beetje gevaarlijk. Vanmorgen werd ik om half zeven wakker gebeld door mijn baas, waar ik niet echt veel problemen mee had aangezien ik geen idee had hoe laat het was en toen ik dat wel door begon te krijgen was had ik ook nog geen haat-gevoelens. Ik bedoel, ik was vroeg wakker, kon ik ook vroeg beginnen met mijn lijstje (want die was lang).

Zo gezegd zo gedaan, maar na een half uurtje voelde ik me niet zo lekker meer. Gezien de lengte van mijn lijstje besloot ik niet op te geven en er een pilletje in te stoppen. Okee, stiekem deed ik er best wel een hele grote pil in. Een Ibuprofen 600. Maar, zo dacht ik, kon ik even vooruit. 

Ik vergat al snel dat ik me eigenlijk niet zo lekker voelde. Ik ging eerst druk in de weer met mijn scriptie en wat ander werk, dacht om elf uur ‘laat ik eens lekker gaan hardlopen’ en liep vervolgens ander-half-uur achterelkaar hard. 

Vanmiddag heb ik tot drie uur lekker in het zonnetje gezeten met mijn laptop en een studie opdracht. Ik heb echt heerlijk zitten genieten.

Maar nu moet ik op de blaren zitten. Mijn pil begint uit te werken en ik heb zo’n vermoeden dat ik vandaag iets te veel van mezelf gevraagd heb. Mijn keel voelt dik en pijnlijk, mijn kaken doen pijn, mijn oren kraken, ik heb het benauwd, mijn darmprobleempje speelt weer op en natuurlijk doet ook mijn hoofd gezellig mee. 

Misschien was het toch niet zo verstandig om anderhalf uur door de duinen en over het strand te rennen in enkel een kort broekje en een shirtje. Misschien had ik me toch iets dikker moeten aankleden toen ik 2,5 uur buiten zat. 

Misschien, misschien, misschien, moet ik zometeen direct na het eten gelijk maar naar bed en niet stiekem weer aan de pilletjes gaan. Zie mezelf er nog wel voor aan om mijn probleempjes weer te ‘vergeten’ en heel de nacht Gossip Girl te kijken of zoiets geks en denk niet dat ik daar morgen erg vrolijk van zal worden.

Liefs.