Stiekem ben ik op dit moment echt de meest saaie persoonlijkheid ooit. Ik laat feestjes schieten omdat ik aan mijn scriptie moet, ik kan me al niet eens meer herinneren dat ik voor het laatst uit ben geweest en eerlijk gezegd kruip ik ook gewoon liever met een boek of filmpje in bed dan dat ik ’s avonds spannende avonturen beleef. De enige spannende dingen in mijn leven zijn de momenten waarop ik met een veel te hoge hartslag op de hometrainer interval-training doe, als ik in de auto de weg weer eens niet kan vinden, of als ik wil gaan pinnen en ik benieuwd ben of ik eigenlijk nog wel geld op mijn rekening heb.

Toch klaag ik niet. Misschien gedraag ik me niet als de typische twintigjarige student, maar wie zegt er dat ik dat wil? Eerlijk gezegd vind ik de voordelen van een avondje stappen echt niet opwegen tegen de nadelen (Ik heb echt de ergste katers ooit, ben een week daarna nog steeds sleep-deprived, en de dag erna is voor mij altijd een weggegooide dag) en tja, zo’n feestje is wel gezellig.. Maar die scriptie. Echt ik heb dat een beetje onderschat. Zestien maart, als in over 31 dagen, moet ik mijn laatste hoofdstuk al inleveren! Hallo? Dat gaat best snel… En in die 31 dagen ga ik dus nog negen dagen op wintersport en is het restaurantweek en moet (of mag..) ik dus vijf dagen achter elkaar werken. Ik weet zeker dat als ik naar een feestje ga mijn humeur toch ver beneden peil is omdat ik het alleen maar benauwd krijg van de deadlines die continu door mijn hoofd spoken.

Ach het komt allemaal wel goed, als ik eenmaal die scriptie heb ingeleverd komt het allemaal wel weer. En dan heb ik misschien zelfs wel mijn bachelor gehaald, dat is toch gaaf? Nu moet ik gewoon even knallen en dan kan ik mezelf daarna weer lekker gaan misdragen. Tot die tijd geniet ik gewoon van rustige sushi-dinners&lunches met vriendinnetjes, hardlooprondjes als de zon weer schijnt en shop-avonturen tussen de colleges door. Komt wel goed met mij :)

En nu weer verder met mijn scriptie, ik was gister op een verplichte studentenbijeenkomst en de negentiende scriptieprijs werd uitgereikt. Nu heb ik dus een doel he, ik ga die twintigste scriptieprijs in de wacht slepen! (of gewoon een zeven halen zodat ik in ieder geval een toelatingstest voor de master die ik het liefst wil doen mag maken!)

Liefs en drink vanavond een wijntje of cocktailtje voor mij,

Annemerel

– Laten we beginnen met mijn bloed chagrijnige status. Het ging even goed, toen ik rond een uurtje of half elf door een zonnig, maar ijzig koud Amsterdam liep naar college. Ik had de tram kunnen nemen, maar koos om lekker twintig minuten van de frisse lucht te genieten, op dit moment was alles prachtig, maar daarna ging het snel bergafwaards. Probeer me alsjeblieft niet aan te spreken, haal het uit je hoofd om me tegen te spreken, ik ben er niet voor in de stemming.

– Ik heb keelpijn, hoofdpijn en oorpijn. Ik voel me echt zo bleeeh. Lamlendig gewoon. Zo’n gevoel dat je je net niet ziek genoeg voelt om in bed te gaan liggen, terwijl je dat toch wel het liefste wilt. Toen ik vanmiddag om vier uur thuis kwam van college heb ik dat ook gewoon gedaan. Ik heb mijn (nieuwe) pyjamabroek aangetrokken en ben diep onder de dekens gedoken, op dat moment voelde ik me weer even goed, maar nu…

– Nu zit ik dus met de gebakken peren, want ik zit te stressen met m’n studie. Dinsdag moet ik alweer het volgende hoofdstuk van mijn scriptie inleveren en ik zie het op dit moment absoluut nog niet gebeuren. Helemaal mooi, over tweeënhalve week moet ik het derde hoofdstuk van mijn scriptie inleveren, laat ik nou net in de tussentijd nog negen dagen weg zijn, ergens heel erg hoog op een besneeuwde berg in Oostenrijk wel te verstaan. Dat wordt dus doorwerken..

– Verder denk ik al de hele dag aan een waslijst slecht eten. Ik wilde vanmiddag naar de MacDonalds, op het station moest ik perse een chocolade muffin, thuis wilde ik een zak chips en Ben & Jerry’s en nu denk ik heel de tijd aan stroopwafels. Ik heb me tot nu toe kunnen beheersen, want ik weet dat als ik eenmaal aan iets begin, het einde zoek zal zijn.. Maar het gevoel blijft.

– Ik ben gister tot de conclusie gekomen dat mijn engelse vaardigheden toch niet zo geweldig zijn als ik aanvankelijk dacht. Ik ben nu al een week bezig in ‘Dark Continent, Europe’s Twentieth Century’ van Mark Mazower en ik ben nu pas op pagina honderd. Ik lees zo’n vijftien a twintig bladzijde in een uur, maar wat ik nou eigenlijk gelezen heb? Goed, ik ben dus gister op zoek gegaan naar een Nederlandse vertaling, maar dat ding is dus nergens leverbaar. Vond ik eindelijk een site die hem wel verkocht, krijg ik vandaag een mailtje dat het boek helaas niet leverbaar is, ze kunnen me wel de engelse versie sturen. Ja hallo, dat vraag ik toch niet?

– Alexander McQueen is overleden! En hoe! Serieus, daar word je toch verdrietig van..? Verlies voor de modewereld. Stond van de zomer nog met een paar ballerina’s met 70% korting van Alex in mijn handen.. Nu wel spijt dat ik die niet gekocht heb, had ik tenminste originele McQueens gehad. 

Ik ben echt grootmeesteres in het verzinnen van slappe smoesjes om mijn eigen regels te omzeilen.

Zo nam ik gister mijn nichtje mee naar Amsterdam, zij moest meelopen met een student en wie is er dan een beter voorbeeld van een student, dan ondergetekende? Ik zag dit dagje uit als de perfecte reden om te lunchen bij de Bijenkorf, koffie te drinken bij Starbucks en te dineren bij Julia’s. Want hé als mijn nichtje moet zien wat studeren in Amsterdam betekent (althans voor mij), dan moet ik haar toch ook al mijn favoriete guilty pleasure adresjes laten zien.

Ook eet ik nu al vier dagen taart. Eerst was mijn vader echt jarig en de dagen erna kwamen de smoesjes. Mijn vader was gister jarig, mijn vader was eergister jarig, mijn vader was drie dagen geleden jarig, je begrijpt hoe het verder ging.. Op het moment ligt er nog maar één Boschebol in de koelkast en je begrijpt vast wel waar mijn gedachten zo af en toe naartoe dwalen.

Ik heb nu ook iets bedacht als ik geen zin heb om te sporten en liever lui in mijn bed lig, mijn spieren in mijn kuiten worden te groot. Dat is natuurlijk grote onzin, want één ik kan ook heel makkelijk sporten zonder mijn kuiten te trainen en twee, die spieren in mijn kuiten zijn in ieder geval beter dan die losse flubbers die ik eerst had.

Nu wil ik alleen nog heel graag een excuus voor mijn op zijn tijd ongelooflijk kinderachtige muzieksmaak. Serieus, het is toch niet normaal als Miley Cyrus & Taylor Swift de artiesten zijn waar je in 2009 het meest naar hebt geluisterd? Dus, iemand een idee.. hoe ik dat in godsnaam goed moet gaan praten?

Liefs,
Annemerel

Vanmiddag kreeg ik ineens het idee om te gaan hardlopen. Ja ik weet het, het is buiten ijskoud, maar goed dat wist ik toen nog niet, want ik had mijn warme bedje de hele dag nog niet verlaten (ik lag wel te studeren in bed, als dat het feit dat ik tot half twee in bed heb gelegen een beetje goed praat). 

Omdat het serieus een helse tocht was, ik denk zelfs wel een beetje vergelijken met de elfstedentocht van 1963, zal ik jullie een reconstructie geven van mijn gedachtengang tijdens het proces. Want dat kan ook best interessant zijn.

Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet… Agh mijn bed ligt echt te lekker en ik zou zooo weer in slaap kunnen vallen. Maar nee, je moet. Je gaat je dag niet verdoen met luilekkeren in bed. Leren in bed okee, maar als je niet eens je ogen op kunt houden van luiigheid, no no. Ga jij maar weer eens lekker hardlopen, daar wordt je hard van.

– AHHH wat is het koud. Nou dat wordt vast wel beter als ik eenmaal ben opgewarmd.

– Hmm dat gaat eigenlijk best wel lekker, ik begin al warm te worden.

– Oh hardlopen is geweldig, waarom doe ik dit niet iedere dag?

– Mijn bovenbenen beginnen te jeuken, nou dat houdt zo wel op..

– Mijn bovenbenen jeuken heel erg, niet aan denken, niet aan denken…

– Ik wil krabben, ik wil jeuken, ik wil mijn legging uittrekken, die jeuk is echt niet fijn.

– Rustig Annemerel, kijk eens de weg is niet meer opgebroken kun je je favoriete route nemen.

– Hmm waarom klaagde ik ook alweer?

– Shit, weg is toch opgebroken, hoe moet ik nu verder? 

– Bah, ik moet een omweg maken, moet ik nog langer rennen.

– Ahh halverwege, het komt allemaal goed.. nu eventjes twee minuten wandelen.

– Uhhh echt geen twee minuten wandelen, veel te koud. Tegenwind in de duinen, geen grap.

– Kkkkkkoud, mijn handen doen pijn.. ik laat bijna mijn iPhone uit mijn handen vallen, mijn vingers willen niet meer..

– Waarom ben ik hier aan begonnen? Ik ga nog maar een tandje harder want ik wil zo graag thuis zijn.

– Thee, thee, warme thee. Mijn vingers om een grote warme mok thee, thee door mijn mond, via mijn slokdarm, mijn lichaam in.. verwarmen..

– Bijna bij het hotel, zal ik stiekem opgeven en vragen of mijn vriend me met de auto naar huis brengt.

– Jeeezz wat ben je toch een pussy, hup doorlopen. You’ll survive.

– Eindelijk de duinen uit, gelukkig is het in de woonwijk wat warmer.

– Oh nee ben ik dat echt? Ik zie mezelf in een autoruit ik heb rare vlekken op mijn gezicht.

– Als ik naar mijn handen kijk zie ik dat ik daar ook rare vlekken heb.

– We zijn er bijna, nog een minuutje sprinten..

– Ja, ja, ja nog iets harder, je kunt het..

– En.. uitlopen.. Ik vraag me af hoe ik me op dit moment voortbeweeg. Moet er voor voorbijgangers vast komisch uitzien.

– Shit, ik krijg de deur niet open, verdomde verkleumde vingers.

– Gelukkig, mijn zusje komt thuis.. ik kan naar binnen, ik heb het gered.

Ahhh een warme douche met een kop thee.. lekker. Ik krijg mijn schoenen niet los.. Roos…? Help! Oooh mijn benen, die zijn echt knalrood en ze jeuken. Jeetje, ze zien eruit alsof ik zonder zonnebrand en zonder ook maar enige voorkleuring met mijn benen op een tropisch eiland de zon in ben gegaan. Ziet er goed uit. Ooh de douche, de warme douche.. ik heb zoveel waardering voor je.. Hmm..

Goed als jullie nu niet van mijn gestoordheid overtuigd zijn, dan weet ik ook niet meer hoe ik het kan bewijzen. Een ding weet ik wel, ik moet investeren in thermo-ondergoed, of gewoon niet meer met deze weersomstandigheden gaan lopen, want dit was echt niet fijn.

Liefs.