Het was vorige week precies een jaar geleden dat ik het ouderlijk huis verliet om samen met mijn vriend een appartementje in Den Haag te betrekken. Ik was in mijn toen bijna 22 jaar, nog nooit verhuisd. Ik had nog nooit langer dan twee weken zonder mijn ouders toezicht geleefd. Ik had in mijn leven slechts drie verschillende dingen bereid, risotto, gebakken eieren en salades. Ik had de wasmachine misschien vijf keer gebruikt, de vaatwasmachine datzelfde aantal. De stofzuiger gebruikte ik sporadisch voor mijn eigen kamer en een keuken of een badkamer schoonmaken, daar had ik me nog nooit mee bemoeid. Ik had nog nooit ergens anders geld aan uitgegeven dan aan materialistische zaken als kleding, auto’s en gadgets.

Ik denk dat het duidelijk is dat ik niet al te goed was voorbereid op het op eigen benen staan gebeuren. En dat was duidelijk. Mijn uitgavenpatroon veranderde weinig, helaas kwamen daar wel wat extra kosten bij en dus slonk mijn spaarrekening tot de magische grens waar ik van mezelf onder geen beding onder mag komen (verklaart mijn spaarmaand wel een beetje he?). Daarbij heb ik het schoonmaken van de badkamer en de keuken ook heel lang genegeerd. En nog heb ik moeite om tijd vrij te maken voor opruimen en schoonmaken. Ik vind het gewoon zo zonde van mijn tijd, omdat ik weet dat het een week erna weer nodig is. Ik heb liever blijvende resultaten zeg maar.

Het grootste gedeelte van het jaar werkte ik fulltime bij Elzenduin en dus werd er vijf dagen per week voor mij gekookt. Maar sinds dit jaar is het koken helemaal aan mij. In januari heb ik dan ook ERG veel gebruik gemaakt van thuisbezorgd.nl en de kant en klaar maaltijden van de Albert Heijn. Stom. Niet alleen duur, ook ongezond. Daarbij, ik eet nu dus pasta of noedels. Geloof me, niet goed voor de heupen. Ik heb vorige week voor het eerst voor mezelf aardappelen-vlees&groente voor mezelf gemaakt. Het voelde toen dus echt alsof ik ineens volwassen was. Omdat mijn vriend minstens vijf dagen per week aan het werk is, betekent dit dat ik minstens vijf dagen per week zonder hem eet. Koken voor jezelf heeft één voordeel, je kunt maken waar je zelf zin in hebt en je hoeft met niemand rekening te houden. Het nadeel is dat het ontiegelijk saai is.

Na een jaar hebben we elkaar nog steeds niet afgemaakt, ook al moet hij die neiging bij mij vast wel eens gehad hebben. Zoals ik al vaker heb gezegd, ik gebruik het huis graag als kledingkast. Mijn moeder zegt altijd dat ik een spoor van vernieling achter laat. Als ik niet op let, kom ik binnen, gooi ik mijn jas op de grond, loop ik een paar stappen verder en zet ik mijn schoenen neer. Dan nog iets verder mijn tas, mijn telefoon, mijn sleutels.. Je begrijpt het idee? Eigenlijk ben ik wat dat betreft precies zo’n jongen waar ik meisjes over hoor klagen. Maar ik kan het heus wel hoor, netjes zijn. Opruimen doen we vaak samen als we vrij zijn. Hij de badkamer, ik de keuken. Ik de stofzuiger, hij de stofdoek. Fleetwood Mac of Genesis door het hele huis. We maken samen het bed op, ik ontferm me over de vaatwasser, hij de wasmachine.

Natuurlijk is er ook wel eens ruzie, maar dat hoeft heus niet altijd negatief te zijn. Ruzie getuigt er volgens mij ook van dat je je op je gemak voelt bij elkaar en elkaar echt goed leert kennen.

Ik kom nog steeds erg graag bij mijn ouders, ik denk dat onze band het afgelopen jaar juist alleen maar gegroeid is. Als ik thuis ben heb ik nu ook meestal echt aandacht voor ze, terwijl we voorheen gewoon leefden. Het respect voor mijn ouders is ook toegenomen, mijn God, zo’n huishouden is niet niks en reken daar een paar niet helpende kinderen bij op. Mijn moeder en ik hebben tegenwoordig de leukste sms/mail/bel relatie. ‘Er is weer een pakketje voor je, mag ik het open maken?’ ‘Wat vind je van dit jasje’ ‘Morgen lunchen?’ ‘Wanneer kom je weer bij ons eten?’ Heerlijk. Nu moet mijn moeder nog een telefoon waarmee ze kan whatsappen, kunnen we elkaar de hele dag foto’s sturen.

Ik heb een heerlijke en leerzaam jaar gehad! Op naar de volgende 100.000!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Het is me afgelopen week eventjes extreem duidelijk geworden waar mijn migraine vandaan komt. Ik wist het eigenlijk al, niet voor niets hield ik vorig jaar een suikervrije maand en leefde ik het half jaar daarna ook nog vrijwel ’toegevoegde suikerloos’. Hoofdpijn kwam bijna niet meer voor en migraine heb ik vrijwel niet meer gehad. Toen ik weer suiker ging eten ging dat geleidelijk en mijn hoofdpijn kwam dan ook geleidelijk steeds vaker terug.

Woensdag barstte de bom. Reden: twee cupcakes met niet alleen heel veel botersuikercreme, maar ook kleurstof. Nu heeft mijn moeder mij altijd van de kleurstoffen af geprobeerd te houden. Ik mocht geen smarties, als er iets erg is als zesjarige is een verbod op smarties. Maar nu weet ik dus 100% zeker waarvoor dat goed was.

Na één cupcake begon het al, het gevoel alsof mijn hoofd ‘vol’ zat. Ik dacht het nog even op te kunnen lossen met een rondje om de gracht, maar het mocht niet baten. Op een gegeven moment kwam ik op het geniale plan om nog een cupcake te eten, misschien had ik dat wel nodig(?) ik geef de toen al aanwezige migraine de schuld van deze idiote gedachte. Goed, een half uur later begonnen de letters te dansen op mijn scherm, ik kon mijn ogen slechts met heel veel moeite openhouden, ze voelde zo zwaar en zo voelde ook mijn hoofd.

To make matters worse, ik werd misselijk. Met alle smerige gevolgen van dien. Even later begon de buikkramp en de smerige gevolgen die daarbij horen. Ondertussen was ik nog steeds van plan om mijn artikel af te schrijven, het was inmiddels 17.00u, maar ik had iets in mijn hoofd zitten en het moest eruit. Ik weet niet hoe ik de tekst er nog uit heb gekregen, maar het is gelukt.

Toen maar rennen naar de trein, die ik natuurlijk niet kon vinden. Zo gaan die dingen nu eenmaal. Mijn trein reed niet, een andere trein zat helemaal vol (en kon ik dus niet in zitten) en no way josé dat ik met die hoofdpijn kon staan. Maar aan de andere kant, bibberend over het station ijsberen wachtend op een volgende trein, dat zag ik mezelf ook niet doen. Er kwam weer een geniaal plan door in mijn hoofd. Ik had vet nodig en zout. Even later zat ik aan een saucijzenbroodje en een broodje kroket. Dat was eigenlijk nog niet zo’n heel gek idee, want het leek zelf iets te helpen.

Ik besloot toch maar te staan in de trein, die ook nog eens vijftien minuten vertraging had. Ik had echt het gevoel van ‘just kill me now‘. Een uurtje later in de tram kwam de misselijkheid terug en was ik genoodzaakt halverwege uit te stappen, omdat ik het niet zo zag zitten de tram te bevuilen met een uitgekauwd saucijzenbroodje en kroket. Ik weet niet hoe ik thuis gekomen ben, maar ik werd de volgende ochtend toch echt om 6.00u wakker (een half uur voor de wekker). Ik had mijn kleding nog aan, mijn make-up zat overal, maar… ik voelde me fris, helder en ready to kick some serious ass.

Dat is dus het mooie van ‘mijn’ migraine. Tijdens een aanval word ik knettergek, maar als ik de volgende ochtend wakker word voel ik me vaak beter dan dat ik me in weken gevoeld heb. Ik zou bijna zeggen, LOVE IT!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Ik werd inderdaad om 6.00u wakker, om 5.59u zelfs, heerlijk, wakker worden voor de wekker. Maar opstaan was nog even uitgesloten. Mijn lichaam heeft nu eenmaal veel slaap nodig en vier uur is dan net iets te heftig, zeker na zo’n dag als dinsdag.

Maar om 6.55u lukte het me mijn benen uit bed te zwaaien, mijn hardloopkleding van de grond af te rapen en na een glas water liep ik om 7.00u door het stille, extreem luxe hotel in niets meer dan een hardlooplegging, vestje en schoenen. Bonjour, bonjour, bon journée (tegen de conciërges en receptionistes die ik tegen kwam) en ik stond buiten.

Aangezien ik Monte Carlo niet bepaald op mijn duimpje kende (en ken) besloot ik eerst 2,5 kilometer een richting uit te lopen en de volgende 2,5 kilometer hetzelfde stukje weer terug te lopen. Het leek alsof ik vloog, in plaats van dat ik staarde in het niets, wat ik normaal tijdens het hardlopen vaak doe, fixeerde ik mijn blik op alles om me heen.

Na 2,5 kilometer kwam ik erachter waarom ik de eerste 2,5 kilometer zo vloog, ik was naar beneden gelopen. Dat had ik tijdens het lopen natuurlijk ook al wel een beetje door, maar ik had niet door dat dat zo van invloed was. De terugweg was zwaarder, maar het was te doen en ik zou het dus zo weer doen, als ik de mogelijkheid zou krijgen..

Terug in mijn kamer gaf ik mezelf precies drie kwartier om te douchen, aan te kleden en mijn koffer weer in te pakken. Het probleem met de te kleine koffer was dit keer nog extremer, ik moest immers zowel alle biotherm producten die er in mijn kamer stonden als alle Bvlgari hotel douchegel flacons meenemen. Natuurlijk.

In de ontbijtzaal zat denk ik zo’n 100 man en als ik zeg dat ik waarschijnlijk net zo veel ontbeten heb als al die mensen om mij heen, dan overdrijf ik misschien maar een HEEL klein beetje. Ik had net hardgelopen en zie ontbijt als één van de leukste dingen van de dag, dus ik loop dan ook gewoon drie keer langs het buffet. En dan eet ik niet alleen maar wat grapefruit (zoals ik mensen om mij heen zag doen), nee dan eet ik scrambled eggs en worstjes en spek en broodjes en pain au chocolat. En dan schenk ik drie keer vruchtensap en bestel ik zowel thee als koffie. Waarom niet?

Na het ontbijt was het tijd voor interviews met de wetenschappers en de directeur van Biotherm en de workshops met de nieuwe producten. Een van de nieuwe producten is een lijn die “Pure-fection” heet, ik ben fan, want zoals de naam misschien al doet vermoeden, het is een lijn die onzuiverheden tegen gaat. Maar zoals ik gisteren ook al zei, op de producten kom ik later uitgebreid op terug.

Na de workshops was het alweer tijd om uit te checken. We lunchten heerlijk op het terras bij het restaurant van de Hotel Spa. Ik koos een salade met taugé, avocado, grapefruit en king krab en daarna sashimi. Ik kon me geen betere afsluiting bedenken.

Van het hotel werden we weer per taxi naar Nice gebracht, vanuit Nice vlogen we naar Parijs (waar ik met mijn neus tegen het raam gedrukt zat op zoek naar de eifeltoren en eigenlijk wilde voorstellen om mijn eigen reis DAAR te stoppen, helaas was daar nog wel het fenomeen werk), ik liet me bíjna gaan bij Ladurée die zo ongeveer tegenover onze gate zat, maar ik hield me in. Om 20.00u liep ik het vliegtuig uit op Schiphol, anderhalf uur later opende ik de deur van mijn huisje in Den Haag.

En toen… wilde ik terug.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Ons hotel was er zo één uit een film, jullie begrijpen, ik ben voor het leven verpest. Het Hermitage Hotel, het zusje van Hotel de Paris, dat jullie misschien wel gezien hebben in de film Monte Carlo met Selena Gomez en Leighton Meester. Jullie begrijpen de luxe.

Mijn kamer was fantastisch. Heel klassiek met een mooie witte kaptafel en fauteuils en bed in dito stijl. Mijn bed was zo ontzettend groot. Ik dacht dat ik thuis toch wel een heel groot bed had, maar mijn eigen bed zal nooit meer hetzelfde zijn. Eerste wat ik deed? Ramen open om het zonlicht (veel!) binnen te laten, tas en koffer in de hoek en foto’s maken. Ik ken mezelf, dat kan ik beter gelijk doen, voordat de bom ontploft is zeg maar. Fotogeniek kamertje, echt.

We lunchten buiten op het terras met uitzicht op de haven en maakten nog snel eventjes een klein ommetje om het hotel en langs het water, om toch nog een beetje het gevoel te hebben gehad iets van Monte Carlo gezien te hebben. Helaas belandden we uiteindelijk toch weer bij de ZARA, maar… ik vond er wel een clutch die ik al een tijdje wilde hebben in de sale, en laat ik nou juist geen clutch bij me hebben. Had ik natuurlijk wel nodig voor het galadiner.

Per bus vertrokken we naar het Musée Oceanographique, een soort van Sea Life of het aquarium in Diergaarde Blijdorp, maar dan nog veel cooler, echt met haaien enzo. Tijd voor een perspresentatie over de nieuwe weg die Biotherm in slaat, want laten we daar ook nog even stil bij staan, daar kwamen we natuurlijk voor. Maar niet te lang, schrijf er graag binnenkort een (evenzo) uitgebreid verhaaltje over.

Na de presentatie weer terug naar het hotel, ik had precies een uur om me klaar te maken voor de cocktail en het gala diner. Dat uur had ik van begin tot eind nodig en als ik nu uiteindelijk bedenk wat ik in dat uur gedaan heb? Zo gaan die dingen voor de spiegel in een exorbitante badkamer.

De cocktail vond weer plaats in het Musée Oceanographique, maar het diner was in Hotel de Paris, juist, het hotel waar Monte Carlo (the movie) zich voor een groot gedeelte afspeelde. Na de beste mojito ooit in Café de Paris (we waren te vroeg) maakte ik om half tien een prachtig debut door bij het binnenkomen van de dinerzaal al bijna met mijn neus op de grond te liggen. Hak bleef haken achter een richeltje, uh oh. Gelukkig heb ik me uiteindelijk toch staande weten te houden.

We aten drie gangen, natuurlijk met bijpassende wijnen, maar ik had het veel te druk met praten en lachen en ik heb dan ook geen enkele slok van mijn wijnen gedronken. Misschien maar beter ook. We aten coquiles vooraf, zeeduivel als hoofdgerecht en een extreem machtig (maar lekker) chocolade dessert dat ik (heel erg on-Annemerelesque) maar voor de helft op at.

Van Hotel de Paris terug naar Hotel Hermitage, waar we op het extravagant exorbitante terras van één van mijn medereizigers nog een glaasje (cola voor mij) dronken. Het terras had uitzicht op de haven, had een hot tub, verschillende liggstoelen een loungeset en WAT niet?

Om 2.00u lag ik moe maar tegelijkertijd met erg veel energie in mijn bed, wekker op 6.00u.

Of ik ook daadwerkelijk om 6.00u wakker werd de volgende dag? Wordt vervolgd, hahahaha.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin