Hallo, is het echt al de tweede week van september?! You. Have. Got. To. Be. Kidding. Me!!! Is het echt al weer zeven weken geleden dat ik terug kwam van zomervakantie? Ja… Dat is het zeker, mijn bruine kleurtje ben ik zelfs alweer bijna kwijt. Dat is allemaal de schuld van die zure augustusmaand. Maar goed de nazomer is lekker begonnen en laten we nu maar gewoon hopen dat we dit fijne weer tot en met de herfstvakantie vasthouden. Dan ben ik meer dan tevreden.
Als je ergens al heel lang tegenop zit te hikken, kun je het beste maar meteen in één keer de pleister ervan aftrekken. Toch? En dus begon ik mijn week op maandagochtend in het zwembad waar ik vroeg als klein meisje heb leren zwemmen, het dichtstbijzijnde zwembad dat op dit moment geopend was. Tijdens de triatlon moet ik 750 meter zwemmen in open water, dat zijn 30 baantjes in een zwembad, maar… open water is natuurlijk iets heel anders. Ik wist dan ook niet zo goed hoe ik het aan moest pakken en ‘just to be sure’ heb ik voor het gemak maar 80 baantjes gezwommen (2 kilometer). De rest van de week heb ik dat geweten, spierpijn.
Als ik maandagochtend wakker word voel ik me alles behalve OK. Mijn snot gaat overal en mijn keel zit dichtgeplakt. Blegh. Ik werk vandaag bij Girlscene, maar voel eigenlijk al dat het niet slim is om naar de redactie te reizen. Ik stuur Danique een sms’je of ik thuis mag werken, maar spring voor de zekerheid toch even onder de douche. Om kwart voor zeven ben ik eigenlijk ready to go, maar dan krijg ik het verlossende woord ‘werk maar lekker thuis’. Ja, wat doe je dan, aangekleed mijn bed weer in duiken? Nee. Ik besluit meteen achter mijn iMac te duiken en aan het werk te gaan. Daar blijf ik ongeveer tot half negen (’s avonds) zitten en dan vind ik het tijd voor eten.
Time flies! Morgen zit ik alweer twee weken in mijn studio. Aan de ene kant denk ik waar blijft de tijd? Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik nooit ergens anders gewoond heb. Mijn week was dan ook lekker druk waardoor de tijd nog sneller leek te gaan.
Ik schrijf dit dagboek op maandagochtend. In mijn studio, aan mijn keukentafel, met mijn iMac. Op mijn hoofd heb ik mijn noisecancelling headphones, want de ramen staan open (frisse lucht!) maar onder mijn raam zijn ze al vanaf 7.00u bezig met allerlei machines die de meest afschuwelijke geluiden produceren. Maar het maakt niet uit, met mijn koptelefoon op hoor ik niets anders dan de muziek van Abel Korzeniowski. Dit had ik om 7.00u moeten bedenken, toen ik alles behalve rustig was en die mannen met de metalen platen en afgrijselijke machines vervloekt heb onder mijn kussen. Goed mijn dagboek van afgelopen week.