Het was weer een fijne week. Het was Hemelvaart dus Tuur was vier dagen thuis (yeah!), Philippa kreeg haar 11 maanden prikjes (en reageerde nogal heftig), ik liep mijn eerste 10 kilometer in 2,5 jaar en ik maakte heel veel lekker eten.
Het was weer een fijne week. Het was Hemelvaart dus Tuur was vier dagen thuis (yeah!), Philippa kreeg haar 11 maanden prikjes (en reageerde nogal heftig), ik liep mijn eerste 10 kilometer in 2,5 jaar en ik maakte heel veel lekker eten.
Een babyshower, een nieuw favoriet recept, een nieuwe hotspot en wederom een week die voorbij vloog.
Vijf weken geleden plaatste ik mijn laatste blog. VIJF weken. Mijn welgemeende excuses voor deze onaangekondigde pauze. Ik had hem zelf ook niet aan zien komen, ik was het ook helemaal niet van plan. Maar tijd. Tijd is een schaarstegoed en de schaarste wordt steeds groter. Philippa slaapt overdag steeds minder en vanaf het moment dat ze wakker is moet ik beide ogen op haar gericht houden, want deze klauterkabouter zit geen moment stil en kent haar eigen grenzen allesbehalve. Ik vraag me ook af hoe lang het duurt voordat het concept ‘nee’ begrepen wordt.
Ik blijf me verbazen over hoe snel de tijd gaat. Voor mijn gevoel was het nog geen twee dagen geleden maandagmiddag en zat ik de blog van vorige week te schrijven. Heeft iedereen daar dit jaar last van, of is echt een ‘baby ding’?
Bekijk bericht
Van prachtig lenteweer naar kou en sneeuw. Niet iets waar ik op gehoopt had in april, maar hé, wat doe je eraan? Ik had mijn handen weer overvol aan Philippa en zat helaas weer een beetje in de lappenmand.