Maar sinds deze zomer ben ik hooked. Ik kan niet meer zonder, zelfs voor een middagje shoppen zit m’n Nikon in m’n tas en vaak ook als ik gewoon moet werken, want je weet maar nooit, toch?!

De Nikon D50 is geweldig, hij is niet zo zwaar als veel andere digitale spiegelreflexcamera’s, hij heeft een motortje in de body, zodat je niet perse een lens met een motortje hoeft te kopen (en die zonder motortje zijn beduidend goedkoper!). Het is een prima camera voor beginners en hoewel ik eigenlijk misschien ook nog wel in de categorie beginners val, wil ik toch graag iets nieuws.

Ik heb m’n oog laten vallen op de Nikon D7000, sinds een paar maanden te koop en de beste ‘non-professionele’ camera die Nikon op het moment heeft. Als jullie goed hebben opgelet de afgelopen maanden, dan weten jullie eigenlijk dat ik m’n oog op deze camera al ergens in november heb laten vallen. Hij staat namelijk al sinds die tijd bij m’n cravings.

Maar ik wil zoveel he. Ik wilde ook een iMac, en vond eerlijk gezegd dat ik die net iets meer nodig had. M’n rug en geduld zijn me daar nog steeds heel erg dankbaar voor. Betekent niet dat ik niet continu vlinders in m’n buik voel als ik denk aan de Nikon D7000.

Nu heb ik een plan opgesteld, ik ga namelijk sparen, niet van m’n salaris want die spaarrekening heb ik de laatste tijd iets te veel uitgeput. Ik ga m’n fooien sparen, het geld dat ik krijg als ik af en toe een stukje schrijf, geld dat ik krijg van familie (ja m’n verjaardag duurt nog drie maanden, maar ik denk graag ver vooruit), geld in de spaarpot bij m’n oma (vijf euro per maand, maar hé alle kleine beetjes helpen en ik heb er al minstens twee jaar niks meer uitgehaald!), het geld dat ik krijg als ik m’n oude trouwe Nikon D50 verkoop en… het kleine beetje geld dat ik misschien met m’n weblog ga verdienen.

Goed, dat laatste zal ik even toelichten, want dat is ook eigenlijk een klein beetje de reden dat ik dit stukje schrijf. Ik sta al een paar maanden ingeschreven bij Blogmij, het mediabureau waar heel veel bekende blogs staan ingeschreven. Afgelopen maandag werd ik voor het eerst benaderd voor een advertorial. Ik heb getwijfeld, echt, want als ik dat soort stukjes ga schrijven krijgt men toch een heel ander gevoel bij m’n weblog, dat heb ik zelf namelijk ook bij andere blogs. Maar aan de andere kant, dit wordt voorlopig nog geen gewoonte. Ik sta al een paar maanden ingeschreven en dit is de eerste keer dat ik gevraagd wordt. Ik zal nooit over een product schrijven waar ik niet achter sta en eh.. het geld kan ik gewoon goed gebruiken. Het gaat absoluut niet om grote bedragen, daar is m’n weblog nog veel te klein voor, maar zoals ik al eerder zei, alle kleine beetjes helpen.

Ik schrijf al bijna acht jaar op m’n weblog en heb er nog nooit een euro mee verdiend en eigenlijk vind ik dat helemaal prima. Ik zou het geweldig vinden om hier m’n baan van te maken, maar dat is niet mijn drijfveer. Ik denk dat als dat je drijfveer is, dat het leuke van bloggen er dan in één keer helemaal vanaf is. Ik blijf graag zo persoonlijk mogelijk, ik denk dat dat ook het leuke van m’n blog is.

Goed, dat wilde ik eventjes kwijt, als het goed is komt m’n eerste advertorial vandaag online. Of het er meer gaan worden, daar doe ik nu nog geen uitspraak over. Maar ik beloof jullie, het zal m’n weblog verder niet veranderen, ik zal altijd duidelijk aangeven als ik voor een artikel betaald krijg, en eh… in the end, wordt m’n blog er alleen maar beter van, want eh.. als ik die mooie camera uiteindelijk kan kopen, worden m’n foto’s natuurlijk veel beter! En dan zal ik nog meer foto’s maken, want ik denk dat ‘ie dan echt aan m’n handen zal zitten vastgelijmd!

(Oh en de advertorial die vandaag online komt, die zou ik zelf trouwens ook leuk vinden om te lezen! Super leuke actie, dus dat maakt het allemaal eigenlijk nog leuker!)

Liefs,

Het was twee uur ’s nachts, ik lag al bijna vier uur heerlijk rustig te slapen toen ik ineens wakker schrok van een knal en een flits. Even dacht ik dat ik het gedroomd had, maar iets in mij zei dat het iets met een stopcontact te maken had. Ik controleerde mijn iPhone en ja hoor, die werd niet meer opgeladen. Ik dacht toen dat mijn stekkerdoos ter zielen was gegaan, waarom weet ik ook niet meer precies.

Vijf minuten later was ik nog steeds wakker en kreeg ik dorst. Ik wilde het lampje naast mijn bed aan doen, maar dat deed het niet. Goed, stop er uit of zo? Maar in de badkamer deed het licht het wel, vreemd. Alleen op mijn kamer?

Uiteindelijk besloot ik toch mijn vader wakker te maken en die bevestigde mijn vermoedens, stop er uit. Stop er weer in, iedereen weer naar bed, eind goed, al goed, toch?

Maar mijn vader vertrouwde het toch niet helemaal. Waarom was er nu juist bij mij een knal te horen en een flits te zien? Mijn stekkerdozen werden onderzocht, de snoeren van mijn apparaten bekeken.

Wat blijkt nu? Twee van mijn bedlampjes hebben waarschijnlijk de kortsluiting veroorzaakt. Ze zaten bekneld tussen mijn bed en op meerdere plekken prikte het koper er gebroken uit. Een van de snoertjes was zelfs deels zwart geblakerd, evenals een deel van mijn matras, zo zag ik net.

Als het snoertje tien centimeter naar links had gezeten had het tegen het metaal van mijn bed gezeten en had ik onder spanning kunnen komen te staan. Als het snoertje maar een paar centimeter meer naar rechts had gezeten had het tegen het hout van mijn lattenbodem gezeten en had dat wel eens brand kunnen veroorzaken.

Kortom, I’m one hell of a lucky bitch. En ik besef maar half hoeveel geluk ik vannacht gehad heb.

Liefs,

Dit alles had ik natuurlijk 100% aan mezelf te danken. Ik wist immers dat ik nog maar enkele luttele procenten aan lege ruimte over had en dat kan voor een computer, hoe geniaal ook, nooit goed zijn. Ik vertikte het om dingen weg te gooien en was te zuinig om een goede externe hardeschijf te kopen.

Vorige week kwam mijn vader thuis met een schattig klein wit Samsung harddiskje waar ik al maanden naar keek. Toen moest ik hem wel kopen en dat was maar goed ook.

Dit kleine schattige witte mormel dat in z’n witte hoesje erg veel weg van een uit de kluiten gewassen witte Blackberry Bold, heeft mijn leven, mijn MacBook gered. Inmiddels is nog maar 1/3 schijfruimte in gebruik en draait m’n Maccie weer op volle toeren. M’n harddisk bewaak ik met mijn leven, want daar staan dus niet alleen al m’n films en muziek op, maar ook al mijn gemaakte foto’s sinds 2002 (en dat zijn er heel veel!) en al mijn documenten geschreven sinds 1998 (en dat zijn er dus ontelbaar veel).

Hierop staan geheime dagboeken die met wachtwoordjes zijn beveiligd (waarvan ik de helft helaas niet meer weet), hierop staan schoolopdrachten sinds de eerste klas van de middelbareschool, hierop staan tijdschriften die ik met een vriendinnetje maakte in Groep 7 van de basisschool. Hierop staan de eerste foto’s die ik zevenenhalf jaar op mijn weblog publiceerde, hierop staan foto’s van al mijn vakanties sinds 2002. Italie, Oostenrijk, Griekenland, Engeland, Portugal, Frankrijk, Spanje, I’ve got it all covered.

Safe to say, dit schattige kleine witte apparaatje is mijn leven. Ik heb hem dan ook heel toepasselijk de naam “LIFE” gegeven. Ik denk namelijk dat als ik toevallig een terrorist geweest zou zijn en de CIA op dit apparaatje zou stuiten, zij dit als een enorme doorbraak zouden zien.

Liefs,

(Natuurlijk ben ik niet zo stom om mijn documenten alleen op dit fragiele schijfje op te slaan, het grote netwerkmonster hier thuis heeft stiekem ook nog wel een backup! Ik ben dan misschien wel blond, maar heb genoeg drama’s meegemaakt om te begrijpen dat zo’n schijf ook niet onoverwinnelijk is!)