Of nu ja ‘It’s bad’, beter gezegd I AM BAD. Sinds mijn vorige stukje, twee weken geleden, is er geen enkele dag meer geweest dat ik me 100% aan de voorschriften heb gehouden. Ontbijten, lunchen, dineren… Het gaat allemaal grandioos en mijn tussendoortjes zijn ook geheel volgens de voorschriften.. Maar ja, dan krijgen we de dingen die ik graag de ‘verrassingen’ noem.
Die petit fours van mijn favoriete banketbakker bij mijn ouders op de salontafel tijdens een ‘onschuldig’ kopje thee. Die tompouce van een jarige collega, de cupcakes van een vertrekkende collega, de taart van een één of ander merk dat iets te vieren heeft en dat graag op de redactie uitdeelt. Die ene keer dat ik het even helemaal gehad had en een zak winegums op het station kocht, die keer dat ik stress had en een pakje bubblicious kauwgum naar binnen werkte. Die ene cappuccino met gewone melk in plaats van soja of amandelmelk omdat dat nu eenmaal even niet aanwezig was. Het is gewoon verdomme altijd wat.
Het is dan ook niet erg vreemd dat er nog geen enkele verandering aan mijn huid te zien is. En iedere keer weer hè, zeg ik: ‘en nu ga ik het echt doen’ maar als het dan even lastig wordt, ga ik weer voor de bijl. Bij het woord ’taart’ of ‘bonbon’ alleen al slaan bij mij al de stoppen door.
Maar goed, ik ga het nu gewoon nog een keer zeggen. EN DIT KEER GA IK HET ECHT GOED DOEN. En als ik volgende week donderdag geen vrolijker nieuws heb (of gewoon sneaky niks van mezelf laat horen, zoals vorige week) dan mogen jullie me terecht wijzen. Die stok (jullie) achter de deur heb ik gewoon nodig.
Oh.. en die afspraak met de dermatoloog verplaats ik maar even naar eind mei, anders heeft het ook zo weinig zin he…
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin