Annemerel.com

>PARIS: Diner at The Pierre (Gagnaire)

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
“An! We moeten volgens mij gaan eten bij Pierre Gagnaire” “Oh natuurlijk schat, klinkt gezellig, reserveer maar!” 
Juist, hoewel ik heus mijn fair share van de culinaire wereld af weet, wist ik nog niet echt waar ik ja op had gezegd. Pierre Gagnaire heeft in vier uur al mijn eerdere restaurantervaringen te niet gedaan. Want eten bij Pierre Gagnaire, dat is met niks te vergelijken.
Dat begon al met de geweldige ontvangst, het glas Champagne dat nog net even lekkerder smaakte, de menukaart waar geen prijzen op stonden (omdat vrouwen die nou eenmaal niet horen te zien.. of zoiets totaal onfeministisch, maar dat maakte vanavond echt niet uit..) We hadden nog geen gerecht besteld, of onze tafel stond al vol met amuses.
Het hele restaurant stil, maar toch vol, met nette dames en heren, minstens twintig jaar ouder dan wij. Zat ik weer met mijn camera. Durfde niet te flitsen, want he, ik vestigde op deze manier al genoeg aandacht op onze tafel, maar ik had aan het eind van de avond toch mooi meer dan 100 foto’s gemaakt. 
Ik koos de Langoustine, met krab. Alleen een hoofdgerechtje, want ook al had ik geen kaart met prijzen, ik kon ze vanaf de kaart van m’n vriend zo ongeveer wel ruiken. En daar komt bij, ook al bestelde ik maar een gerecht, er werden er vijf geserveerd (de twintig miljoen amuses niet eens meegerekend). Het was fabuleus. 
Uiteindelijk toch maar een dessert besteld, want het klonk zo heerlijk en we konden er een delen zonder dat ze daar ook maar een heel klein beetje gek van op keken. De chocolade soufle, geserveerd met een creme van chocolade en pistache, vijf bonbons en een chocolade petit fours. En ja, dat was inderdaad een half dessert. 
Het aller leukste was nog wel het feit dat we de keuken in mochten! De ober vroeg aan ons”willen jullie soms de keuken bekijken en foto’s maken” Uh Jaaa! Heel indrukwekkend om te zien. Op zo’n kleine (hete) oppervlakte, zoveel mensen hard aan het werk! Na de keuken nog een uur in de wijn’cave’ gesnuffeld met de sommelier, maakte het helemaal speciaal. 
En nu wil ik nooit meer minder eten dan Pierre Gagnaire… (Grapje natuurlijk! Op de terugweg van Parijs maakten we gewoon weer een stopje bij de MacDrive, don’t worry, heb nog geen last van culinaire sterallures!)

[To be continued]

Liefs,

>PARIS: Breakfast at the Plaza (Athenee)

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Zijn jullie ook zo verliefd op de laatste twee afleveringen van Sex and the City, Carrie in Parijs? Nou ik dus wel, ik kan ze de hele dag op repeat bekijken als ik daar de tijd voor heb. Goed, overnachten in het Plaza Athenee (waar Carrie sliep) was dus geen optie. De hele dag slenteren over de Avenue Montagne (waar het hotel zit en waar Carrie onder andere viel ‘in Dior’) zag mijn vriend niet zo zitten (en mijn angstige bankrekening overigens ook niet). Maar er was nog wel een andere optie.. Ontbijten bij Plaza Athenee.

En zo geschiedde. Ik maakte een reservering, kreeg de meest keurige bevestiging terug en liep dinsdagochtend bijna huppelend over de Avenue Montagne richting het hotel. Het hotel zit naast Harry Winston, misschien voor sommigen ook nog wel een bekend plaatje, daar speelde een scene van Gossipgirl zich begin van dit seizoen af. Ik kreeg in ieder geval helemaal de kriebels. (Positieve kriebels, mind you!)

Het Plaza is fabuleus. Van ontvangst tot het verlaten van de deur, als een prinsesje verzorgd. Het was heel stil, iedereen was ontzettend chic en netjes, zat ik daar met mijn camera ieder detailtje vast te leggen. (Je bent een blogger of…)

Het ontbijt zelf, niet te vergeten, was adembenemend. Letterlijk, echt. Het was zo veel en het smaakte zo goed, na anderhalf uur kon ik echt amper nog ademhalen, ik zat zo vol. Ik kan me niet herinneren dat ik in mijn 21 jaar ooit zoveel gegeten heb, ik heb tot half negen ’s avonds NIKS meer gegeten. Maar het was ook zo lekker. De brioches, de pain au chocolats, de croissants, de yoghurt en muesli, het omelet.. Oh man, nu, vier dagen later denk ik.. Waarom heb ik niet NOG meer gegeten? Waarom heb ik niet om een Doggy Bag gevraagd, ik wil het weer proeven. Goed antwoord op vraag 1, ik kon echt niet meer eten, antwoord op vraag 2, hoewel ik heel genant met mijn camera bezig was, had ik nog net genoeg zelfrespect om geen Doggy Bag te vragen.

Ontbijten bij Plaza Athenee… Ik hoef dit echt niet dagelijks, maar eh? Iedere zondagochtend misschien?

[To be continued]

Liefs,

>Sushi

>

Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Photobucket
Ik hou van sushi en het is ook wel een beetje mijn specialiteit. Goed, dat het mijn specialiteit is omdat ik verder net een ei kan bakken en misschien nog net een lekker cheesecakje produceer, maakt eventjes helemaal niet uit. Sushi eten is heerlijk, sushi maken is mijn hobby! Afgelopen zondag was ik weer ijverig in de keuken bezig en het resultaat was weer genieten. En het is eigenlijk zo makkelijk, als je maar de juiste ingrediënten hebt. Een goede soja, sushi azijn, gemberpasta en wasabipasta. Ik marineer zelfs de komkommer met die ingrediënten en dat is lek-ker!

Liefs,

>Breaking Routines, making new ones..

>Photobucket

Jaren at ik iedere ochtend een meergranenbroodje met een kopje thee. Soms wat scrambled eggs on the side, maar nooit echt iets spannends.

Maar sinds twee maanden heb ik een yoghurtverslaving en zo’n twee weken geleden bedacht ik me dat ik door die yoghurt ook wel eens wat vezels kon gooien zodat ik het niet alleen meer als toetje, maar ook gelegitimeerd als ontbijt. En zo geschiedde..

Ik eet boerenyoghurt van de zuivelhoeve, met vruchtjes onderin. Muesli haal ik bij de Vegetarische Slager, want daar hebben ze hele lekkere met gojibessen, een soort van gepofte granen (het lijkt wel popcorn), cornflakes en zonnebloempitjes  van Renee Voltaire. En dat in combinatie met een heerlijk kopje thee, is heaven on earth en echt een aanrader.

(En het allerleukste, mijn moeder kocht afgelopen weekend een prachtig mueslibakje wat perfect bij mijn theemok past.. welk ochtendhumeur zou hier nou niet als sneeuw voor de zon door verdwijnen?)

Liefs,

>Chocolate Lover Goes Healthy Chocolate

>

Photobucket
Photobucket
Ik hou onvoorwaardelijk van chocolade, maar dat heeft z’n nadelen. Bonbons zijn bijvoorbeeld niet het meest gezonde tussendoortje, brownies al helemaal niet en een mars is zo over-geproduceerd dat het heel moeilijk is om er nog gezonde voedingsstoffen in terug te vinden. Aangezien ik ook onvoorwaardelijk hou van mijn lichaam komen die twee liefdes dus nogal eens met elkaar in de knoei. 
Maar er is iets nieuws, nou ja nieuws, het ligt al minstens vier maanden bij mij in de koelkast en daarvoor lag het weet ik het hoe lang in Amerika al in de supermarkt, maar er is dus voor mij iets nieuws.
Raw Chocolate. Het schijnt geweldig te zijn, zelfs voedzaam. Op de verpakking van dit koekje, cakeje, chocolaatje, brownievervangetje staat dat het zelfs stress en vermoeidheid verslaat. Het heeft zelfs een hoog vezel gehalte en het bevat groene thee? Klinkt als een godswonder.
Ik ben dus benieuwd, maar ook wel een beetje angstig, anders had het niet al vier maanden bij mij in de koelkast gelegen. Vandaag won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst (waar voor eigenlijk?) en besloot ik het te proberen. 
Eerste indruk? Het stinkt. Naar natuur, naar de boerderij, gatverdamme. 173 calorieën blijven 173 calorieën. Daar voor in plaats kan ik ook een banaan, 2 kiwi’s en een peer eten. Maar nee ik zou het proberen. De eerste happen waren spannend, aftasten, ze smaakte naar de geur. Maar ik moest doorzetten van mezelf en kauwde rustig en bedachtzaam door. En wat bleek, de geur was dan misschien wel niet zo lekker, het smaakte eigenlijk best wel goed.
En het allermooiste, toen ik hem op at was niet het eerste wat ik dacht, ik wil er nog een! Wat ik normaal heb als ik net een brownie verorbert heb. Ik ben ook niet misselijk, hyperactief. Ik voel me prima. Verzadigd.
Of ik er voortaan mijn banaantjes, kiwi’s en peertjes voor inwissel, ik denk het niet. Maar het lijkt mij wel ideaal tegen zo’n chocolade-aanval. Zorg in ieder geval dat er snel weer een paar in mijn koelkast liggen!
Liefs,
Annemerel
Liefs,