Er was een tijd dat ik maandenlang uitkeek naar mijn verjaardag. Dat ik de maanden aftelde, dat ik minstens vijftig dagen van te voren al precies wist hoeveel nachtjes het nog slapen was tot mijn verjaardag. Dat ik de weken, de dagen, de uren aftelde totdat het eindelijk twaalf mei was. Die tijd is voorbij. Al een tijdje eigenlijk. Een paar maanden voor mijn verjaardag bedenk ik me dat ik een jaar ouder word, ik krijg bijna een paniekaanval omdat ik denk shittttttt ik ben helemaal nog niet klaar voor die leeftijd. Iedere keer als het over verjaardagen gaat denk ik, nee, nee, nee. Twee maanden van te voren denk ik ‘misschien is het wel leuk om dit jaar een feestje te geven’ en een week van te voren besef ik ineens dat ik nu écht bijna jarig ben en dat ik voor een feestje organiseren eigenlijk helemaal geen tijd meer heb. En dan ben ik PATSBOEM ineens een jaar ouder.

Bekijk bericht

Mijn zesentwintigste levensjaar in 25 punten. Als je het afgelopen jaar niets gelezen hebt, ik praat je even bij, in nog geen vierhonderd woorden. Kun je morgen met een schone lei beginnen.

Bekijk bericht

Als je mijn blog iets langer volgt dan vandaag, dan kun je vast beamen dat ik redelijk impulsief ben en dat grijs niet bestaat. Het kan zwart zijn, of wit, maar iets er tussenin bestaat niet. Mijn eerste hardloopwedstrijd was niet voor niets een halve marathon en als ik zin heb in Ladurée, dan kan het gebeuren dat ik spontaan naar Parijs rij. Die impulsiviteit en dat ‘extreme’ heb ik niet van een vreemde, dat heb ik te danken aan de man die vandaag zijn 58ste verjaardag viert – maar zichzelf overigens nog geen dag ouder dan 25 voelt – en zich mijn vader mag noemen.

Bekijk bericht