Another day, another sunny day.. Gisteren was de ultieme campingdag. Ik stond pas rond negen uur op (en dat is heel laat voor mijn doen), ik deed niet veel meer dan liggen, eten, drinken en af en toe wat badmintonnen en de enige echte activiteit die ik verrichte was het schrijven van een paar blogs en het versturen van een paar mails.
Ik kon gisteren niet wakker worden. De afgelopen twee weken stond ik iedere dag tussen 7.00u en 7.30u op. Vrijwel zonder problemen. Maar gisteren lukte het niet. Om 8.15u lag ik nog steeds met mijn hoofd in mijn kussen. Totdat ik mijn twitter tijdlijn begon te lezen en las dat Cory Monteith overleden was. Ik schoot letterlijk omhoog, dook mijn tent uit en rende naar mijn zusje (die nog in diepe slaap verzonken was) om het nieuws met haar te delen. Wat een ongelooflijk rotnieuws. Gat-ver-damme.
Na een hele dag sjokken door Rome, was een luilekker-zwembad-dag gisteren meer dan verdiend. Althans, zo oordeelde ik. Ik weet niet wat er met me gebeurd is in Rome, maar het heeft me gesloopt. De warmte? Heb ik vaker mee gemaakt. De loopafstanden? Heb ik vaker gedaan.. M’n schoenen? Draag ik altijd tijdens een dagje stad. Maar goed, geen punt, het is vakantie en er stond toch niets anders dan ‘dolce fa niente’ (genieten van nietsdoen) op het programma.
