OK. Bizar, maar waar. Eenderde van 2018 is al voorbij. Het is mei. Normaal gesproken mijn favoriete maand van het jaar en ook dit keer staan er weer genoeg leuke dingen op het programma waardoor ik mega veel zin heb in de komende weken. Het is voor mij de laatste semi-normale maand voor de komende maanden en daarom heb ik extra veel leuke dingen gepland om hier extra van te genieten. Benieuwd naar mijn programma?
Voor mij is er weinig lekkerder dan met een voldaan gevoel het laatste item van mijn to-d0-list afstrepen. Kan ik me soms nog weleens schuldig voelen als ik op de bank duik met Netflix, als ik weet dat ik de hele dag hard mijn best heb gedaan, dan heb ik daar ineens totaal geen probleem meer mee. Niet voor niets bevat mijn ideale dag ook nog iets van een to-do-list. Geen al te lange natuurlijk, want er moet ook genoeg tijd zijn om lekker en veel te eten (in de zon) met familie en vrienden (mijn favoriete activiteit). Maar wel iets, al is het maar een lijstje met drie items, bijvoorbeeld: 1 blogpost, 20 kilometer hardlopen (er moet veel gegeten worden) en mailbox. Dat kleine beetje werk kan ik voor het middaguur al afstrepen en de rest van de dag heb ik het gevoel dat ik nuttig geweest ben en geniet ik dubbel zo hard.
Ik moet op budget. Ik moet de tering naar de nering gaan zetten. Dat is de conclusie die ik getrokken heb nadat ik voor het eerst in mijn volwassen leven mijn vaste lasten op een rijtje heb gezet. Ik weet het, dramatisch, maar ik stak afgelopen jaren liever mijn kop in het zand. Ik ben best goed met cijfertjes, maar als die cijfertjes over mijn eigen financiën gaan dan duik ik het liefst heel diep onder de dekens met mijn handen over mijn oren. Maar ik word volgende maand 29 en dat is bijna 30, dus ik vond het hoogtijd om de feiten onder ogen te zien.
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. Ik ben geen fan van 1 april. En dat heeft niet zozeer te maken met dat ik niet tegen een grapje kan, maar meer met het feit dat ik een week van te voren al zo op mijn hoede ben dat ik de hele wereld in twijfel trek. Het begon allemaal afgelopen maandag.
Het is vandaag precies drie maanden geleden dat ik mezelf – vermoedelijk – een alcoholvergiftiging dronk. Dat wil niet zeggen dat ik in een coma-zuipen-modus verkeerde. Over de hele avond (ruim zes uur) dronk ik zes glazen wijn. Nou ben ik vast niet de enige die zich na zes glazen wijn de volgende dag niet ‘optimaal’ voelt, maar dit was echt next level. Drie dagen later was ik nog niet de oude. Een week later eigenlijk ook niet. Ik deed wat iedereen met een heftige kater weleens doet, ik riep keihard: ‘ik drink nooit meer’. Dit hield ik precies een maand vol.