Maart en april waren niet mijn beste maanden. Dat was het voor niemand en ik was zelf niet ziek, niemand in mijn directe omgeving was ziek (in ieder geval niet door Corona), dus er waren genoeg zegeningen om te tellen. Maar zakelijk gezien ging het best wel slecht. Mijn YouTube-inkomsten daalden drastisch terwijl ik meer (dagelijks) video’s ging maken en ik had welgeteld een betaalde opdracht en die opdracht was ook nog eens tegen gereduceerd tarief.
Ik was druk aan het werk, had mijn Instagram al een tijdje niet geopend, toen Tuur zei ‘iedereen heeft een zwarte Instagrampost, het is #blackouttuesday, moet jij dit niet ook doen?’. Ik opende mijn Instagram en zag vooral heel veel zwarte blokjes. De twijfel sloeg toe… kijk, ik vind racisme verschrikkelijk en ik zou graag willen dat het anders was, dat er verandering komt en ik wil hier mijn steentje aan bijdragen, ik ben bereid om te leren, maar dat zwarte vierkantje voelde een beetje nutteloos. Toch deed ik het, omdat ik toch graag wilde laten weten dat het ook iets met mij doet, dat ik het politiegeweld, de discriminatie, alles dat met racisme te maken heeft afkeur en graag zou willen bijdragen aan verandering. Ook al gebeurt dat niet door een simpel zwart plaatje te plaatsen op Instagram. Het niet plaatsen voelde slechter dan het wel plaatsen.
Een jaar geleden rond deze tijd was mijn grootste uitdaging om de 10 kilometer onder de 40 minuten te lopen. Ik was er voor mijn gevoel bijna, maar uiteindelijk raakte de 40-minuten grens steeds verder uit zicht en daar had ik gelukkig wel vrede mee. Nu heb ik weer een ander doel voor mezelf en hoewel dat doel nog onmogelijker lijkt dan de 40-minuten grens op de 10 kilometer doorbreken, ga ik er toch weer vol voor. De uitdaging? Met mijn handen de vloer aanraken als mijn voeten naast elkaar staan en mijn benen gestrekt.
Het is mei. Mijn favoriete maand van het jaar. Normaalgesproken. Ik ben jarig (de twaalfde) en ik ben nog zo’n klein kind dat haar verjaardag nog echt ziet als een bijzondere dag. Niet dat ik het groots vier, maar ik maak er meestal wel een speciale dag van. Toen ik 25 werd ging ik samen met mijn zusje naar Londen, mijn 26ste verjaardag vierde ik samen met mijn zusje in Italië, op mijn 27ste verjaardag liep ik mijn leeftijd in kilometers, toen ik 28 werd ging ik uiteten met een aantal van mijn beste vriendinnen. Mijn 29ste verjaardag vierde ik samen met mijn moeder op Mallorca en mijn 30ste verjaardag samen met Tuur in Amsterdam. Ik heb zes topverjaardagen achter de rug, dus heb niets te klagen. Maar deze maand moet ik het denk ik iets soberder doen.
Ik weet dat ik zelf ‘influencer’ ben en op z’n tijd vast ook knap irritant kan zijn, maar als ik iets de afgelopen jaren keer op keer heb doorgespoeld in vlogs, dan zijn het de stukjes over HelloFresh. Heel leuk hoor, om te zien hoe jij stap voor stap een gerecht aan het bereiden bent dat kant-en-klaar in een box zit. Maar na een keer snap ik het principe ook wel. Ik had geen interesse in een box met maaltijden, ik vond het duur en het leek me ook niet leuk om precies te moeten eten wat de pot schaft, wat nu als ik het niet lekker vond? Toen mijn ouders een paar weken geleden een gratis box aanboden dacht ik aanvankelijk dan ook… uh, moet dit?