Voor mijn gevoel is 2015 net begonnen, maar niets is minder waar. Dat is alweer 334 dagen geleden en over precies 31 dagen begint 2016 (een jaar dat overigens geen 365, maar 366 dagen telt!). Ik kan me 1 januari nog herinneren als de dag van gisteren. Ik werd redelijk vroeg wakker bij mijn ouders, had niets spannends uitgevoerd. Samen met mijn zusje liep ik vijf kilometer, om het jaar goed te beginnen. Mijn knie deed verschrikkelijk veel pijn en ik moest om de tweehonderd meter stoppen om te stretchen, hel. Mijn familie kwam op koffievisite om oliebollen te eten en toen zij vertrokken, vertrok ik ook weer, op mijn fiets, want ik was toen even twee weken auto-loos. Ik weet nog dat ik drie keer verkeerd fietste (ik ging (en ga) immers nooit met de fiets naar mijn ouders) en ik had tegenwind. Even serieus, ik weet dit allemaal zonder hulp van foto’s op mijn telefoon, of terugbladeren op mijn blog. Ik zei toch dat 1 januari voelt als de dag van gisteren.

Bekijk bericht

Ik hou er niet van om te klagen. Zeker als je het eigenlijk heel erg goed hebt, dan is klagen eigenlijk gewoon een beetje asociaal. En ik besef dat ik het ontzettend goed heb, maar vandaag heb ik last van een herfstdip (heel toevallig op de dag dat mijn Metropagina over winterdepressies gaat, iets anders dan een winter/herfstdip trouwens!). Alles is stom en alles lijkt zinloos. En omdat schrijven altijd helpt dacht ik, laat ik mijn depri-gevoelens gewoon even lekker van me afschrijven.

Bekijk bericht

Er was eens een meisje dat heel erg van snoepen hield. Ze had nooit gaatjes, totdat ze naar een nieuwe tandarts ging, toen bleek ze er ineens vijf te hebben. Oeps. Geen wereldramp, vulling erin en goed poetsen. Totdat ze kiespijn kreeg. Ze dacht dat het kwam doordat ze knarsetandde en aan de slijtage op haar kiezen te zien was dit heel goed mogelijk. Ze kreeg een knarsplaatje en alles was weer goed. Of toch niet, want de pijn bleef. Maar dat zei ze niet, bang voor wat er misschien komen zou.

Bekijk bericht

Het zal je vast niet ontgaan zijn, de video van de (inmiddels) negentienjarige Australische Essena O’Neill. Op Instagram leek ze het allemaal te hebben, het lichaam, het leven, de kleding, de vrienden, de volgers (op Instagram alleen al een slordige half miljoen), maar het was allemaal nep. Zo zegt ze zelf in een emotionele video die ze begin deze week op YouTube plaatste. De video ging al snel viral en alle grote media van Harper’s Bazaar en Vogue tot E! Online en HollywoodLife berichtten erover. En de discussie – die sowieso het afgelopen jaar al flink gaande is – werd nog even flink aangewakkerd, hoe écht is sociale media nu echt? Ook mij zette het aan het denken.

Bekijk bericht