Ik ben geen dierenfan. Zelfs de meest schattige kleine hondjes moeten uit mijn buurt blijven. Op foto’s wil ik ze doodknuffelen, maar in het echt hoeven ze niet zo nodig op me af te komen. Maar echt bang ben ik voor ongedierte. Muizen. Of erger. Damn, zelfs het woord vind ik onprettig. Ik heb mijn leven lang gebeden om me een huis met muizen te besparen (geen grap) en tot nu toe is het me aardig goed gelukt. Maar toen ik thuis kwam van vakantie stond me een onaangename verrassing te wachten.
Selfies worden niet door iedereen geaccepteerd. En ik begrijp ook wel een beetje waarom, want het lijkt natuurlijk ook best wel een beetje narcistisch. Maar ik hou van selfies. Ik kom er eerlijk voor uit. Ten eerste zie ik er op een selfie vaak een stuk florissanter uit dan op een foto die door iemand anders gemaakt is (om de een of andere reden kan ik me een stuk beter ontspannen op het moment dat ik zelf degene ben die de foto maakt) en daarnaast is het ook verrekte handig als je op een plek bent waar je even geen fotograaf tot je beschikking hebt. Als ik alleen op reis ben bijvoorbeeld, of als ik met anderen op reis ben maar geen zin heb om voor de 100ste keer te vragen om een foto.
Vorige week stond ik in de rij bij Starbucks toen de vrouw voor me geïrriteerd raakte over de barista bij de kassa. Ze had de barista iets gevraagd, de barista gaf de vrouw niet het antwoord dat ze wilde horen en werd boos. Niet alleen omdat de barista haar niet het antwoord gaf dat ze wilde horen, ze had het volgens haar ook op een verkeerde toon gezegd. Ik vond de toon van de barista heel erg meevallen, ze zei het misschien iets te opgewekt, maar ik zag dat ze moe was en een soort van masker droeg om nog enigszins goed over te komen. De barista bood haar excuses aan en vertelde de vrouw dat ze heel erg moe was, waarop de vrouw antwoordde ‘dat is niet mijn probleem’. Toen ik later op mijn koffie stond te wachten naast de geïrriteerde vrouw hoorde ik haar tegen haar vriendin zeggen ‘ik ga hier dus echt een klacht over indienen, dit is een Amerikaans bedrijf, ik word niet goed geholpen’. Ik was geneigd er iets over te zeggen want ik had echt met de barista te doen, maar ik hield mijn mond, de vrouw zou het toch niet van me aan hebben willen nemen.
Een paar weken geleden werd ik door Lock & Lock benaderd om deel te nemen aan de Kook5Daagse. Wat dat inhoudt? Ik zou een aantal bakjes opgestuurd krijgen en het was de bedoeling dat ik in het weekend al mijn avondeten voor de komende week zou voorbereiden. Het klonk als een leuke uitdaging en ik zei dus ook volmondig ja.
Herinneren jullie je nog mijn geheimzinnige gedoe in april, toen ik naar Monaco vloog voor een interview? Vandaag mag ik ein-de-lijk zeggen wie ik geïnterviewd heb… Novak Djokovic, de huidige nummer één in het tennis en een van de beste tennissers aller tijden. Toen ik door Céréal benaderd werd voor het interview zei ik natuurlijk meteen JA! Dat zo’n interview best spannend is besefte ik pas een paar dagen voor het interview, nadat ik het boek van Djokovic over zijn glutenvrije dieet gelezen had.