In 2013 startte ik de traditie in New York, toen ik direct na de marathon naar Tiffany’s wandelde om een prachtige ketting uit te zoeken. Een jaar later kocht ik – iets minder gelukkig met mijn marathon – een bijbehorend armbandje in New York. Vorig jaar ging ik weer voor een mooie armband in Berlijn en ook dit jaar in Chicago liep ik na de marathon met een armbandje bij Tiffany’s de deur uit.
Ik ben ontzettend gevoelig voor licht en geluid. Niet voor niets slaap ik altijd met een slaapmasker en sinds ik in maart 2014 door het leven ga met mijn Noise Cancelling Headphones van Bose kan ik ook niet meer reizen zonder koptelefoon die het achtergrond geluid wegzuivert. Op een druk kantoor, achter mijn MacBook in de Starbucks, in het openbaar vervoer, in het vliegtuig, maar ook gewoon thuis, mijn koptelefoon brengt me altijd tot rust en zorgt voor concentratie. Als ik mijn koptelefoon opzet ben ik even in mijn eigen wereld en alles wat daar omheen gebeurt is even niet belangrijk. Heel fijn voor iemand die normaal gesproken met haar hoofd op duizend plekken tegelijk is.
Het gaat niet om alle dingen die je hebt, ziet of doet, het gaat er om hoe je ze waardeert en dát je ze waardeert.
Het is deze week precies vier jaar geleden dat ik voor het eerst een paar Nike Free’s aan mijn voeten had. Het is ook precies vier jaar geleden dat ik voor het eerst in aanraking kwam met Nike hardloopschoenen. Dat wil niet zeggen dat ik vroeger nooit op Nike’s heb hardgelopen. Als je mijn boek hebt gelezen dan weet je dat ik in juni 2006 mijn hardloopcarrière op een paar oude Nikes die ik voor gym gebruikte gestart ben. Maar goed, Nike maakt ook écht hardloopschoenen en hoewel me die schoenen in iedere hardloopwinkel werd afgeraden – waardoor ik dus een beetje sceptisch was over Nike hardloopschoenen – bleken die ook helemaal niet zo verkeerd te zijn.
Stiekem vind ik deze blogs het leukst om te maken, ik besef iedere keer weer hoeveel redenen ik heb om gelukkig te zijn.