Genesis volg ik al vierenhalf jaar, Nathalie nu zo’n twee. Fleur moet ik al zo’n zes jaar volgen, Suzanne volg ik eigenlijk pas net, Sanne zag ik drie jaar geleden voor het eerst ergens opduiken, Eva zo’n jaar geleden. Lindsey volg ik al minstens zes jaar en Eline sprak ik voor het eerst in juni 2003, meer dan zeven jaar geleden.

Er zijn meiden die ik beter denk te kennen dan de mensen in mijn ‘echte’ leven, er zijn meiden die ik veel langer ken dan m’n vriendinnen in m’n ‘echte’ leven. Daarom vond ik het hoogtijd dat ik deze meiden overbracht naar het wereldje dat ik mijn ‘echte’ leven noem. Ik heb ze horen praten, zien bewegen, heb ze aangeraakt en het was alles behalve vreemd. Het voelde zo normaal, zo vertrouwd, dat raakte me.

Want natuurlijk had ik buikpijn een paar uur van te voren. Niet alleen scheet ik in m’n broek van angst om met de Ford KA over de snelweg te rijden naar een klein dorpje waar ik nog nooit van m’n leven geweest was, met de navigatie op mijn iPhone die ik nog nooit had uitgeprobeerd; ook was er die gezonde spanning van ‘als ze me in het echt ook maar leuk vinden’. 

Wonder boven wonder belandde ik zonder kleerscheuren op de plaats van bestemming en verdween mijn buikpijn het moment dat ik mijn voorste voet over de drempel heen zette. Heel bijzonder. 

Genesis zat net zo veel leven, energie, liefde en sprankeling als haar blog doet vermoeden, je moet wel van haar houden, je kunt dus echt niet om haar heen. Nathalie kende ik natuurlijk al van mijn studie maar wordt met de dag leuker (ze was al heel leuk, maar echt iedere keer als je denkt leuker dan dit kan niet, dan flikt ze het weer!). Fleur is zo mooi, zo ontzettend grappig, echt een persoonlijkheid. Susanne is zo lief en is in het bezit van one hell of a body, als ze niet zolief was geweest had ik waarschijnlijk moeite gehad haar niet te haten om haar prachtige figuurtje. Sanne is een schatje en is zo mooi als ze lacht, ze zou eens precies moeten zien wat anderen zien als ze haar zien, I think she’ll be surprised! Eva veranderde na het afzetten van haar bril en het stiften van haar lippen van een lief meisje in een prachtige dame, ze zei niet zo goed te weten wat ze met haar vaders camera en telelens aan moest, maar ze maakte de mooiste foto’s. Lindsey was ondanks haar kater vol leven en sprankeling, klasse, ik had waarschijnlijk als een doodvogeltje in een hoekje gezeten. Eline is heel speciaal, ze was dan misschien niet continu aan het woord, maar je zag haar observeren en genieten en zei op het juiste moment de juiste dingen, she’s a lady.

Het was een super mooie dag en het begin van iets wat volgens mij nog veel mooier gaat worden. Dit was alleen het begin, de eerste ontmoeting en ik heb zo’n donkerbruin vermoeden zeker niet de laatste.

Bedankt lieve meiden, voor de geweldige dag! (&Ashley volgende keer voel jij je zo fit als een hoentje en ben je er dus wel bij!)

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Roosje gaat morgen naar een casting van de Elite Model Look, een paar weken geleden stuurde ik een paar foto’s van haar op, omdat ik zes jaar geleden, toen ik net als Roos vijftien was, meedeed aan de Elite Model Look, en omdat ik weet dat een modellen-leven haar geweldig lijkt. Ik zelf was na de eerste castingronde volledig genezen van mijn modellenambities, maar misschien is het voor haar wel een heel ander verhaal. Anyways, ik ontving een paar dagen gelezen een nieuwe lens voor mijn Digitale Spiegelreflex camera, een Nikon AF-D 50mm lens, DE portretlens voor Nikon camera’s zeg maar. Heerlijk om mee te spelen, maar het is serieus lastiger dan dat sommige bloggers het eruit laten zien. Maar oefening schijnt kunst te baren, dus dat ga ik de komende tijd dus maar lekker doen!

Liefs,

Annemerel

Sinds de eerste keer dat mijn oog op het boek viel, in 2007, zit het in mijn hoofd. Ieder bezoekje aan de American Book Center was niet compleet zonder eventjes in het boek gebladerd te hebben. Vorig jaar kwam een goedkopere pocketversie uit, maar die hoefde ik niet. Ik wilde de Real Deal. Een prachtig Salontafel-boek vol met covers van de Britse Vogue. De eerste Cover dateert uit 1916, een tijd waarin covers nog geen foto’s waren maar tekeningen.

Ik hoef sinds een paar weken niet meer naar de ABC om er in te bladeren, ik kreeg het van mijn Oma cadeau voor mijn Bachelor. Perfect cadeau. Heerlijk om dode momenten mee te vullen en ik kan niet wachten om het op mijn salontafel te leggen; eigenlijk kan ik er niet op wachten een huisje te hebben waar ik een salontafel in kan zetten om er vervolgens mijn boek erop te leggen. 

Liefs,

Annemerel