Net als Carlissa was ik vroeger nooit zo’n fan van de herfst. Ik vond het altijd maar ellendig lang duren. Er leek nooit een einde te komen aan de maanden oktober en november, en dat terwijl juli en augustus in mijn beleving binnen een poep en een zucht voorbij waren. Maar die tijd is niet meer… Ik moet iedere keer weer met mijn ogen knipperen als ik de datum zie.. is het echt al 23 november? Vieren we echt al over twaalf dagen Sinterklaas, is Kerst echt maar een maandje van ons verwijderd?
Tweeënhalf jaar lang koos ik vrijwel altijd voor de LunarGlide wanneer ik ging hardlopen. Ik had andere modellen van Nike, zoals de Nike Free en de Nike Flyknit. Ik had ook modellen van Saucony en Puma, maar altijd ging ik terug naar de LunarGlide. Samen met mijn speciale zooltjes van de podotherapeut waren wij namelijk onoverwinnelijk. Ok, ik kreeg wel eens blaren, maar daar hield het dan ook wel bij op. Tot de marathon van New York (ja mensen, het gaat weer over de marathon, het spijt me) toen knelden mijn LunarGlides ineens op mijn wreef. Waarschijnlijk door de combinatie zooltjes en nieuw LunarGlide model + nog steeds opgezwollen voeten van het vliegtuig. Goed, de liefde voor de LunarGlide is zeker niet over, maar ik heb mijn ogen wel geopend voor alternatieven. En dat eerste alternatief dat heb ik inmiddels via Sarenza in mijn bezit. De Nike Zoom Structure+ 18.
Ik vond eigenlijk dat ik het niet verdiend had. Een cadeautje bij Tiffany’s. Dit was toch geen echte prestatie? Daarnaast kocht ik vorig jaar die ketting als aandenken. Wilde ik nu weer een aandenken? Ik bedoel, wilde ik dit niet gewoon zo snel mogelijk vergeten? Vergeef me mijn deprimerende gedachten, het was vlak na de marathon. Ik zat met een nieuwe Nike trui en een Caramel Frappuccino bij Starbucks in de Trump Tower en ik kon gewoon niet vrolijk zijn.
