>De (on)Gelukkige Huisvrouw

>

Photobucket

Ik geef het eerlijk toe, als ik teveel naar Teen Mom kijk, dan wil ik een baby. Natuurlijk zijn de meeste moeders in Teen Mom echt een drama, maar dan zie ik Macy en haar kleine Bentley en dan weet ik het weer zeker, ik wil een kind.
Goed gelukkig heb ik daarboven ook nog wel een paar hersens zitten en heb ik genoeg verstand om te beseffen dat een kind op mijn leeftijd, in mijn absoluut nog niet stabiele situatie, niet bepaald wenselijk is en ik was dan ook niet van plan om aan kinderen te beginnen, anytime soon (als in de eerste komende tien jaar!). Maar toch… die gevoelens, die zijn er nog steeds.
Afgelopen week echter, werden deze gevoelens eventjes hardhandig de laan uitgestuurd. Ik keek De Gelukkige Huisvrouw voor de eerste keer. Het boek las ik vijf jaar geleden, maar maakte niet zoveel indruk op me. Ja, ik heb heel hard gelachen en wilde gelijk nog meer van Heleen lezen, maar verder… niets. Maar de film… was pijnlijk.

Hè bah, een kind krijgen lijkt ineens een stuk minder aantrekkelijk. Ik kreeg het spaansbenauwd toen ik Lea haar kind in een doos in een hoek zag schuiven, ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik besefte hoe verknipt die hele bevallig Lea gemaakt had, ik werd boos toen duidelijk werd dat haar omgeving het niet echt begreep, maar vroeg mezelf toen af.. ‘Hoe zou jij in zo’n situatie reageren?’

Dus, van mijn kinderverlangens ben ik weer eventjes genezen. Ik ga straks eerst wel eens eventjes oefenen. M’n schoonzus is zwanger van haar eerste kindje en begin volgend jaar ben ik dan een soort van on-aangetrouwde-tante? Of hoe zou je me dan noemen? Een ding is duidelijk, ik stel me dus zeker wel beschikbaar als vrijwillig oppasmeisje :) En daar wil ik het voor nu maar gewoon eventjes bij laten. Verstandig niet waar?

Liefs,
Annemerel

>The Social Network

>

Photobucket  Photobucket  Photobucket

The Social Network, een film over Facebook, het zou mij benieuwen.

Maar ik hoorde positieve verhalen van alle kanten en gezien mijn liefde voor sociale media, was het toch eigenlijk ook wel een klein beetje verplichte ‘literatuur’. Zo kwam het dus dat ik volkomen illegaal vanavond in bed, onder het genot van heel veel thee, kruidnootjes en pepernoten The Social Network heb bekeken.

En wat een verrassing! Het was dan misschien niet de meest vrolijke, gezellige zaterdagavond film (waar ik eigenlijk naar op zoek was), maar het waren zeker geen twee uur wasting time.

Ik ben niet echt een Facebookmeisje. Ik heb een Facebook, natuurlijk. Ik denk dat ik ook wel dagelijks even online ben, maar het is niet zo dat ik compleet verslaafd ben. Pas drie weken geleden begon ik echt de voordelen van Facebook in te zien (Groups! You’ve got to love them..!) Toch ben ik meer een Twittermeisje en dat kan natuurlijk ook gewoon samen gaan, maar als ik moest kiezen, koos ik toch voor Twitter.

Om heel eerlijk te zijn, ik kende de geschiedenis van Facebook ook helemaal niet, ik wist niet dat er een 18-jarige Harvard-Geek achter het hele 500 miljoen tellende netwerk zat. Ik wist überhaupt niet dat het al uit 2003 dateerde, maar ik vond het wel verrassend interessant om achter deze dingen te komen.

Dat ik het zo interessant vond, komt heel waarschijnlijk ook wel een klein beetje door het Hollywood aspect. The Social Network is geen droge documentaire, het verhaal van Mark Zuckerberg is gegoten in een heerlijk Hollywood-format, met liefdes, de nodige sterrencasting (Justin Timberlake), uitvergroot drama en een bepaald soort spanning die tot het eind te voelen is.

Toch is de film ook weer niet over-de-top-het-ligt-er-te-dik-bovenop-Hollywood. Natuurlijk is het verhaal op de nodige plekken een beetje aangedikt, maar het verhaal is zeker niet zo voorspelbaar, twaalf in een dozijn, suikerspinzoet Hollywood. Het voelt echt, met herkenbare (Social Media) problemen, met acteurs zonder al te veel glamour en die wonderbaarlijk genoeg ook nog echt op de personen wie ze spelen lijken (did a little research).

Kortom, lieve lezers, als je ook maar een klein beetje geïnteresseerd bent in Social Media, of gewoon houdt van een goede film.. ga hem zien, het is het waard, echt!

(En ja Columbia Pictures, door deze lofzang hoop ik inderdaad dat jullie mij nu niet gaan vervolgen voor het kijken van een illegale ‘screening only’ versie, jullie hadden me ook gewoon op de persvertoning moeten uitnodigen, just kidding, natuurlijk!)

Liefs,

>Perfect Sunday :)

>

Photobucket
Iedere zondag denk ik ‘ach wat zou het toch eens lekker zijn als ik een zondag vrij had’ en gister was het eindelijk een keertje zo ver. Ik denk dat mijn laatste vrije zondag begin augustus was, toen ik in Italië zat.

En wat was het heerlijk weer voor een vrije zondag! Na iets te lang in bed rotten en iets meer dan een aflevering Glee (Give me a break, het was mijn eerste vrije zondag in maanden!) belde mijn vriend of ik zin had in een strandwandeling en poffertjes aan de boulevard. Uh, JAHAA! Heerlijk burgerlijk, maar dat was nou net waar ik zin in had, een burgerlijke zondagmiddag.

Het strand werd hem toch niet, we hadden natuurlijk gewoon naar het strand van Monster kunnen lopen, dan waren we er binnen tien minuutjes geweest. Had ik alleen geen poffertjes gehad. Dus gingen we met de auto naar Kijkduin en dat kun je op zo’n zondagmiddag dus beter niet doen. File. Toen maar afslagje Den Haag Centrum genomen en heerlijk door de prachtige Ambassadewijk gelopen, om vervolgens bij het nieuwe Hilton Hotel op het terras neer te strijken voor witte wijn en Steak Tartaar. Iets minder burgerlijk, maar daarom niet minder leuk.

Daarna door de gezellige Denneweg, over Het Plein naar de American Book Center, waar ik de nieuwe Lauren Conrad Chicklit haalde. Het niveau is derdeklas Middelbareschool, maar laat mijn niveau daar nou soms net mee overeenkomen. Haha, echt het kan me niet schelen, Sugar & Spice is morgenmiddag gewoon uit en dan heb ik weer dat heerlijke dromerige Chicklit gevoel waar ik me helemaal niet voor hoef te schamen.

’s Avonds aten we bij mijn ouders, om vervolgens bij hem in bed te duiken met een film. Ik wilde mijn intellectuele kant ook eens afstoffen en koos voor Schindlers List, die ik nog NOOIT gezien had. Maar het was geen succes. Ik vond het prachtig, heel indrukwekkend en ik had hem graag afgekeken, als ik niet zo ontzettend emo was geworden. Na een uur kon ik het niet meer aan en smeekte ik mijn vriend de film te stoppen, want ik trok het niet meer. Heel zielig misschien, maar ik begon me ineens weer allerlei levensvragen te stellen die me alleen maar heel erg angstig maakte. Die film kijk ik volgende week wel weer verder, gisteravond gingen we gewoon verder met The Holiday, mijn lievelingsfilm en dus ook al minstens 10x gezien, maar dat maakt dus helemaal niks uit.

En zo kwam er toch nog een perfect einde aan een perfecte zondag :)

Liefs,