Er is niets dat mij meer motiveert dan een sporter die zijn doel haalt op de Olympische Spelen. Er is een periode dat ik dacht ‘ik kijk niet naar sportwedstrijden, ik ga liever zelf sporten’. Maar van die filosofie ben ik terug gekomen. Net als hardlopen geen tijd kost maar me tijd oplevert doordat het me creatiever, ambitieuzer en meer gefocust maakt, zorgt een gouden medaille van Sven Kramer er voor dat ik een betere versie van mezelf word (mijn excuses voor die laatste yuk-uitdrukking).
Een stoeltjeslift die speciaal wordt aangezet om half acht ’s ochtends en een compleet verzorgd champagne ontbijt boven op een berg terwijl op de achtergrond de zon langzaam boven de witte bergtoppen opkomt… klinkt als een droom. Was het ook. Of nou eigenlijk niet, want dit is een korte beschrijving van mijn ochtend gisteren bovenaan de Platten Alm in Zillertal Arena. Ik heb zelden zo’n magisch moment meegemaakt. De prachtige lucht die overal weer een ander kleurtje had, de stilte, het knarsen van de sneeuw onder mijn schoenen, de frisse berglucht. En natuurlijk, het heerlijke ontbijt dat al half bevroren was voordat we eraan begonnen, maar wat de pret niet mocht drukken, want het hoorde bij de ervaring en niets kon die ervaring nog verpesten, zelfs mijn bevroren vingers konden de pret niet meer drukken.
Gistermiddag liep ik voor het eerst sinds mijn training voor Boston (vorig jaar rond deze tijd) op de baan. Na Boston deed ik het een paar maanden wat rustiger aan qua training en half juni verhuisde ik naar een ander gedeelte van Den Haag, waardoor de baan ineens niet meer om de hoek lag. Gister besloot ik dat dat laatste geen excuus meer mocht zijn, twintig minuutjes rijden voor een training is niet het einde van de wereld. Op het programma? Mijn aller eerste Yasso 800 training. Ik hoor je nu denken, wat is dit nu weer voor futuristische training? Maar het is eigenlijk hartstikke simpel en ook dat ‘futuristische’ valt heel erg mee.