Om twee uur schrik ik wakker. Hoe laat is het? Twee uur. OK. Ik mag nog drie uur verder slapen. Ik draai me om en sluit mijn ogen weer. Maar wat voel ik nu? Een rommelende maag? Dat kan niet? Ik open een pak bananenpancakes dat naast mijn bed ligt en prop er twee naar binnen. Nu is niet het moment om hongersignalen te negeren. Een kwartiertje later slaap ik weer.
Twee maanden geleden, half juli, ik lig voor de zoveelste middag op rij samen met mijn zusje op een grote opblaas Flamino op het Gardameer te dobberen. Er is geen wolkje aan de lucht te bekennen, het is warm, maar op het water voelt het aangenaam. De enige inspanning die we hoeven te leveren is om van de kant naar rustiger vaarwater te komen. Ik probeer keihard te genieten en dat doe ik ook wel, maar ik heb het gevoel dat ik niet genoeg geniet.
Ik zat gisteren niet zo lekker in mijn vel en was ineens ontzettend onzeker. Misschien was het het weer. Misschien hoort het er gewoon bij.
Wanneer en waarom doe je herstelruns? En hoe krijg je in vredesnaam die verschrikkelijke klitten uit je haar na het hardlopen?! Ik geef het antwoord op die – en nog veel meer – vragen.
Eigenlijk maken dezelfde dingen me nog steeds gelukkig als 25 jaar geleden… Ik verander niet ;-) Krijg hooguit een paar extra rimpels.