Ik vind dit zo knap, zo bewonderenswaardig en ongelooflijk moedig. Het doet me denken aan mijn vriendinnetje Anika die ook tien maanden aan een spierziekte leed, maar het helaas niet heeft gehaald. Ook zo moedig, zo sterk en voor de buitenwereld altijd opgewekt. Tot op het laatste moment zo zorgzaam voor anderen. 

Soms zou ik willen dat ik ook zo sterk was. Want ik doe altijd wel net alsof ik ga voor de titel miss positive en ik heb ook altijd wel de juiste bedoelingen, maar de moed zakt ook bij mij heus wel eens in de schoenen. Ik word vaak genoeg bevangen door een stressaanval, waarschijnlijk voor een groot deel te danken aan mijn drukke bestaan, ambitieuze ideeën en perfectionistische geest. Maar het is niet nodig, echt niet.

Opgeven, zenuwinzinkingen, stress-attacks, het is allemaal zonde van de tijd. En nu beloof ik plechtig dat ik alleen nog maar positieve (althans zal proberen) gedachten te hebben.

– Live like you’re dying.

– Heb plezier in alles wat je doet en als er dingen zijn die je moet doen waar je eigenlijk geen plezier in hebt, zoek de aspecten die je er wel leuk vindt. En als er echt absoluut niks plezierigs in de activiteit te vinden is, stop er dan mee, want dan heb je er waarschijnlijk toch niks aan. 

– Hou van jezelf.

– Focus op de goede dingen van het leven.

– Stel niet uit. Denk niet alleen maar na, doe het ook daadwerkelijk. 

– Behandel anderen zoals je zelf behandelt zou willen worden.

– Don’t wallow in misery. Leuk hoor, die trieste muziek als je jezelf al dieptriest voelt. En het is ook heus niet verkeerd om af en toe een huilbui te triggeren, maar het moet natuurlijk geen gewoonte worden.

– Vergeet degenen die je pijn doen, hou van degenen die van jou houden.

– Van een The Hills marathon die je al minstens tien keer gezien hebt, met Ben & Jerry’s en Popcorn, is nog nooit iemand de dag daarna beter opgestaan. Start moving that ass. It will make you happy :).

– It’s OK to play with fire sometimes, keeps things interesting ;-).

Zien wat je allemaal niet hebt is geen kunst. Sla het eerst het beste tijdschrift open, werp een paar blikken op realityseries als The Hills of The City, of kijk een aflevering Gossip Girl of 90210; ook altijd gegarandeerde successeries voor jaloersmakende beelden van mooie vrouwen met vaak nog veel mooiere designerspullen. Echt waar ik kan helemaal weg kwijlen bij het zien van al die prachtige beelden. Die Chanel tas, Louboutin pumps, blonde lokken met perfecte krul, gave zongebruinde huidjes, prachtige dunne benen.. You name it, I want it.

Maar weet je wat eigenlijk nog veel makkelijker is? Zien wat je allemaal wel hebt, daar heb je niet eens bladen of tv series voor nodig! 

In mijn geval.. Die MacBook Air in mijn zwart leren Marc by Marc Jacobs tas die me werkelijk overal goed gezelschap houdt. Die iPhone waar ik ongeveer mee vergroeid ben, mijn eigen blonde haren die weliswaar niet in prachtige golven over mijn schouders vallen maar wel puur natuur (oke, met een heel klein likje verf) zijn. Dat figuur dat zonder al te veel moeite in een maatje 36 past, maar wat wel een broek lengte van 34 nodig heeft. Ik heb hersenen die me naar de universiteit hebben gebracht, waar ik ook nog eens voldoendes haal. Mijn ouders houden van me, net als mijn vriendje. Ik heb een leuke broer en zus, heb een paar hele goede vriendinnen. Ik ga met mijn plezier naar mijn werk en oh ja, ik heb zoveel kleding dat ik me vaak meerdere keren per dag verkleed omdat ik sommige dingen anders nooit draag.

Nee, dit is geen zelfverheerlijking, dit is zelfwaardering en ik roep jullie allemaal op het ook eens te proberen. En als je na een grondige blik op je zelf nog steeds niet tevreden bent, werp dan de volgende keer dat je in de supermarkt loopt of in de tram zit eens een blik op je medemens. Is het echt zo erg? Als ik me niet goed voel kijk ik de laatste tijd om me heen en vraag ik mezelf, met hoeveel van deze mensen zou ik willen ruilen? En meestal, meestal zijn dat er maar erg weinig. 

Liefs.