Op dit moment hebben hardlopen en ik een haat-liefde verhouding, we kunnen niet zonder elkaar, maar helaas vaak ook niet met elkaar.
Op dit moment hebben hardlopen en ik een haat-liefde verhouding, we kunnen niet zonder elkaar, maar helaas vaak ook niet met elkaar.
Ik had motivatie om te rennen, mijn lichaam werkte eindelijk een soort van mee en van mijn conditie werd ik ook steeds blijer, en toen werd ik ziek….
De afgelopen twee weken ben ik blijven hardlopen, vijf keer om precies te zijn. Het liefst had ik natuurlijk vaker gerend en qua tijd zou me dat ook wel lukken, maar mijn lichaam is het daar helaas niet altijd mee eens…
Als Annemerel je vraagt om een hardloopdiary bij te houden op haar blog, dan doe je dat natuurlijk als lief zusje, dus ik ga voor de 100e keer het hardlopen weer proberen op te pakken. Aangezien ik elke keer na 2 weken al een blessure heb, heb ik besloten het anders aan te pakken. Niet meer meteen helemaal voluit, maar “rustig” opbouwen. Een echt specifiek doel heb ik nog niet, maar ik wil stabiel op een redelijk hoog tempo worden zonder blessures. Hoe lang ik daar over doe maakt me niet uit, als ik maar niet wéér een blessure krijg.
Voorbereiding
Op 5 april begon ik mijn training voor WOTN Londen, ruim op tijd voor mijn doen want de vorige keer dat ik voor een 10K trainde, was mijn voorbereiding twee weken. De problemen begonnen al bij training 4: ik had weinig tijd (ik ging Annemerel aanmoedigen bij de marathon van Rotterdam), maar perste er toch nog even 4K uit. Een training is voor mij niet geslaagd als ik niet helemaal dood terug kom, dus had ik mijn tempo wat opgeschroefd, met tot gevolg: shin splints. De rest van de voorbereiding kan ik kort zijn: er volgden daarna nog maar 5 trainingen, variërend van 1,6K tot 8K en de ene run was pijnlijker dan de ander.