De wekker ging om half vier, maar die had ik niet hoeven zetten. Om 3.15u was ik al klaar wakker, een combinatie van jetlag en gezonde ‘ik heb er heel veel zin in’ spanning. Het was eindelijk zover, de dag van de NYC Half. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel zin in een hardloopwedstrijd gehad heb. Bij een marathon ben ik toch altijd wel een beetje zenuwachtig over de afstand, bij kortere loopjes maak ik me vrijwel altijd druk om de tijd die ik ga lopen. Maar dat laatste heb ik dit keer helemaal losgelaten.