Het vervelendste van ziek zijn? OK. Op het moment dat ik echt ziek ben denk ik dat dat het einde van de wereld is. Maar gelukkig duurt die heftige periode vaak niet al te lang. Nee, het vervelendste vind ik het feit dat het zo lang duurt voordat je weer helemaal 100% terug bent.

Dinsdagavond werd ik ziek, woensdag was ik “Too sick to function” en donderdag dacht ik alweer dat ik beter was. Niet dus, na 3,5 kilometer hard lopen moest ik omkeren en liep ik in record tempo (het sloomheidsrecord) terug naar huis. Om vervolgens mijn dag lemlendig en half in bed mijn dag voort te zetten. Ook vrijdag spendeerde ik de dag in bed. Zaterdag probeerde ik nog een sportieve uitspatting eruit te halen, maar na twintig minuten fietsen vanuit de stad om drie uur ’s middags had ik alweer het gevoel dat ik alles eruit ging gooien.

Zondag dan ook maar weer vrijwel de hele dag in bed gespendeerd.

Maandag vond ik dat ik beter was. Ik had nog wel de hele nacht de hele wijde omgeving wakker gehouden door mijn kriebelhoest (waar kwam die nu ineens weer vandaan, daar had ik nog helemaal geen last van gehad?), maar het was maandag, een nieuwe week en dus was ik beter.

Dus ging ik weer hardlopen. Het was 10.00u ’s ochtends, de zon scheen al. Ik had er zin in. Maar na 500 meter wist ik al, dit zou geen mooi rondje worden. Na twee kilometer dacht ik “are you kidding me?” na nog eens twee kilometer dacht ik “are you f*cking kidding me?”. Op het vijf kilometer punt moest ik stoppen. Ik was zojuist met tegenwind het duin opgerend en een koud en zwaar gevoel in mijn maag overspoelde me. Vijf minuten heb ik stil gestaan, dood voor me uit gestaard, gehoopt dat het gevoel zou verdwijnen… En toen kwam het mooiste, ik mocht nog vijf kilometer (ik moest immers nog terug) en door een slechte weer-waarneming van mezelf had ik nu volop tegenwind. Ik weet niet hoe ik mezelf er doorheen heb gesleept, maar het stond in schril contrast met het rondje waar ik twee weken geleden over schreef.

Ik had er vijf minuten langer over gedaan dan ik de laatste tijd gemiddeld liep. En daar zaten die vijf minuten waarin ik stil stond nog niet eens bij inbegrepen. Het moge duidelijk zijn, die marathon? Die heb ik nog LANG niet gelopen.

Wat doen jullie eraan om na een griepje weer snel fit & fabulous te zijn?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Afgelopen donderdag schreef ik me samen met een collega in een opwelling in voor de marathon van Amsterdam. Nu is het dus zeker dat ik geen marathon van New York zal lopen dit jaar, want twee marathons in twee weken, dat lijkt me niet zo’n succes.

Nu wordt het dus wel heel erg echt. Over ruim 23 weken sta ik aan de start van een marathon. En hoewel ik na die halve marathon twee maanden geleden niet echt kapot was, had ‘ie voor mij ook geen 100 meter langer hoeven duren. Bij 19 kilometer schreeuwden mensen naar me dat ik nog maar twee kilometer hoefde. Wisten die mensen wel hoeveel twee kilometer was als je al 19 kilometer gelopen had? Wisten ze wel hoe ik me op dat moment voelde? Nee, echt. Die halve marathon was toen meer dan genoeg.

Ben dus benieuwd hoe dat straks in oktober gaat. Sinds de halve marathon heb ik vrijwel alleen nog maar 10 kilometers gelopen. Lui. Tien kilometer hardlopen doe je snel even tussendoor. Nu ik sneller ben geworden is dat helemaal gewoon een lekker “snel tussendoortje”. Voor 15 kilometer moet je echt tijd maken, kun je nagaan hoe je een rondje van 30 kilometer moet plannen.. 30 kilometer… Het klinkt echt als een ver van mijn bed show.

Ik bestudeer momenteel verschillende schema’s. De meeste zijn voor 20 weken, dus ik heb nog een paar weken om mijn schema te kiezen. Je hebt schema’s waarin je vooral duurlopen doet (dus in het begin vooral twee keer in de week 10 kilometer en één keer in de week een langere afstand) en schema’s waarin je naast duurlopen ook interval (IEHL) en heuvel (BAH!) trainingen doet. Jullie kunnen hier vast wel uit opmaken dat mijn voorkeur neigt naar het duurlopenschema, maar wat is nu beter voor me?

I’ll keep you posted en als je zelf marathon-training ervaringen hebt.. Please, do share!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Waarom ben ik niet eerder gewoon gaan hardlopen toen ik vorige week in Italie was? Ik kwam er op donderdag pas achter dat het toch wel heel erg lekker was, zo’n rondje rennen om zeven uur ’s ochtends, voordat iedereen (inclusief toeterende Italianen) nog wakker moesten worden..

Wakker worden om half zeven, hup het bed uit, vitamine C bruistablet in een glas water, grote pil vitamine B erbij.. Hardloopkleding aan, Nike horloge om.. iPod Shuffle op vol volume en GAAN! De camping af, de nachtwaker – een oud Italiaans mannetje – gedag zeggen en rennen maar. Als het voetpad ophoudt sla ik een voor mij onbekend weggetje in en loop ik door de “bush bush” verder..

Op een gegeven moment kom ik op een Boulevard.. Het dorpje begint net te ontwaken. Mensen laten hun hond uit, halen vers brood bij de bakker.. Omdat ik niet zo hard loop kan ik moeiteloos lachen en mijn hand opsteken naar ze. Na zo’n vijf kilometer stop ik.. Ik maak wat foto’s (want ik had natuurlijk wel bewijsmateriaal voor jullie nodig) en loop dezelfde weg weer terug..

Bergje op dit keer, ik dacht al, wat gingen die eerste vijf kilometer extreem makkelijk.. Gelukkig geen energie verspeeld, dus thuis kom ik wel. Ik loop het laatste stukje, hoor de eerste toeter van een stel jongens in een Pick-Up truck.. Ik zwaai, want hallo, lekker boeiend ook eigenlijk? Ik loop de camping op, de nachtwaker geeft net zijn stoeltje aan zijn collega van de ochtendshift.. Ik loop naar ons huisje, drink een glas water en dan kan de dag dus ECHT beginnen.

Wat zijn jouw favoriete hardloopmomentjes?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Zaterdag trok ik eindelijk (na een week) die hardloopschoenen weer aan. De zon scheen, het waaide wel, maar zoals ik al zei, de zon scheen. Als de zon schijnt kan ik alles laten vallen en naar mijn hardloopschoenen rennen. Goed. Ik had niet het gevoel alsof het heel erg lekker ging. Ik liep het rondje van 10 kilometer dat ik altijd loop als ik niet veel andere inspiratie heb. Ik had last van mijn maag want ik had ’s middags iets gegeten dat niet helemaal lekker gevallen was. Op 7,5 kilometer keek ik even op mijn telefoon om te kijken hoe hard ik eigenlijk ging (mijn horloge was na een week niet gebruiken leeg gelopen, dus ik liep weer eens met mijn telefoon). Wow? Echt. Zo snel? Dit kon nog wel eens een record worden.

Zoals jullie misschien wel weten hou ik van records. Het is misschien niet heel gezond in een training, maar ik hou nu eenmaal van cijfertjes. Gewoon dat abstracte. Mijn vorige record op de 10 kilometer was 52.31m en als ik zo doorging kon ik daar makkelijk onder komen. Ik rende, en rende en toen ineens oh wat gebeurd er nou? Volgens mij ga ik vallen? Oh echt nee, ik ga naar de grond, oh shit, nee… ik raak hem bijna. FUCK. Ik lig echt. Ik denk dat ik nog geen 3 seconden gelegen heb, toen stond ik weer op en rende ik als een bezetene verder.

Anderhalve kilometer zat de 10 kilometer op. Ik had een record gelopen (inclusief val). 50 minuten en 50 seconden. LEKKER! Maar oh.. AU! Nee echt, AU! Ik kon nog even twitteren, maar toen moest ik ineens huilen. Ik wist niet meer hoe ik moest stoppen. Ik liep nog gewoon op straat, dus het was niet echt ideaal. Mijn God, huilen als een klein kind. Niet van de pijn, dat maakte me niet zo heel veel uit. Maar de schrik? Ontlading? Ik weet het niet.

De zijkant van mijn linker onderbeen ligt in puin, de zijkant van mijn rechter onderbeen is blauw. Mijn linkerhand is geschaafd, mijn iPhone (die ik in mijn rechterhand had) is geschaafd. De neuzen van mijn nieuwe Nike Free schoenen zijn kapot. Maar verder heb ik nog helemaal in tact. Het klinkt misschien stom, maar ik ben blij dat het slechts mijn been is dat in puin ligt, ik had er niet aan moeten denken dat ik mijn lange Stella McCartney hardloopbroekje aan had gehad.

Maar hoe ik in godsnaam gevallen ben? Dat is me echt nog steeds een raadsel. Ik heb wel een theorie. Ik liep over asfalt en er lagen wel wat steentjes op de weg, misschien dat ik daar over uitgegleden ben? Ik zou het niet weten, maar het was in ieder geval aardig pijnlijk. Ik ben wel blij dat ik ben doorgerend. ’s Avonds heb ik tussen de icepacks door ook zoveel mogelijk mijn been bewogen. Zondagochtend was mijn been niet stijf en ik wist er ’s middags zelfs nog een (snelle) 10 kilometer uit te persen.

Nu maar hopen dat die ontsteking (die ik ondanks het twee keer per dag schoonmaken met sterilon en het zo min mogelijk afsluiten toch nog heb gekregen) zo snel mogelijk is opgerot.

In other news: vandaag krijg ik te horen of ik wel of niet ben ingeloot voor de marathon van New York. Ik gewoon heel erg The Secret-achtig net doen alsof het gewoon gaat gebeuren. Kan niet bestaat niet. Maar als het me niet lukt (dat mag ik volgens The Secret niet eens typen volgens mij), dan is dat absoluut geen ramp. Ben dan ook op geen enkele manier “zenuwachtig”. Maar ik houd jullie op de hoogte!

Update.. Niet ingeloot voor NYC marathon. Helaas…

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin