Annemerel.com

RUNNING TO NYC: XI, biggest CPC fear

Photobucket

Mijn aller aller allergrootste angst voor de halve marathon van Den Haag (over 2,5 week(!!!!!!!!!!!)) is niet dat ik halverwege al doodmoe ben. Dat zou natuurlijk kunnen gebeuren, maar ik heb er vertrouwen in dat ik dan gewoon door kan zetten. Nee mijn allergrootste angst is het weer. Als ik dit schrijf is het zondagochtend. Ik had vandaag een rondje van 20 kilometer op de planning staan, maar die heb ik zojuist verschoven naar morgen, want dit kan ik niet.

Het regent niet alleen (en niet zo’n klein beetje), het waait ook. En wind mensen, is af-schu-we-lijk.

Aan het strand heb je al snel windkracht drie, vier en hoewel ik lekkerder loop als het gewoon windstil is, valt daar nog wel mee te leven. Alles onder de noemer windkracht zes en hoger echter, is niet te doen. Voor mij dan. Ik weet niet of het te maken heeft met astma / bronchitis, of dat het gewoon een gebrek aan conditie is, maar met harde wind kan ik het gewoon niet.

En wat nu als het zondag 11 maart ineens regent en waait? Als je ergens geen invloed op hebt is het het weer. En dus voorspel ik dat ik vanaf aanstaande zondag ontzettend spastisch weeronline in de gaten ga houden. Ze kunnen het een dag van te voren, wat zeg ik, een paar uur van te voren nog helemaal fout hebben, maar dat terzijde.

Ik wilde dat ik iemand was die het heerlijk vond om te lopen in barre weersomstandigheden, helaas ben ik toch meer een blauwe-luchten-loper.

Willen jullie mij helpen hopen dat het zondag 11 maart stralend weer is?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

RUNNING TO NYC: XIV It’s not always fun

Photobucket

Afgelopen week had ik van de drie keer dat ik ging hardlopen, twee keer echt absoluut geen zin. Sinds mijn pauze van twee weken heb ik voor mezelf een schema gemaakt. Ik loop iedere dinsdag, vrijdag en zondag. Twee keer in de week loop ik tien kilometer, één keer loop ik vijftien. Op die manier heb ik dus in februari al 70 kilometer gelopen.  Maar de laatste twee keer ging het dus niet van harte. Het lopen zelf ging eigenlijk prima, zonder al te veel moeite liep ik mooie gemiddelden die – als ik ze ook 21,1 kilometer vol kan houden – zullen leiden tot halen van mijn doel rond de twee uur te lopen. Echter, de weg er naartoe. Alsof je onder een warme douche staat en je hoopt dat iemand straks de warme kraan aan zet zodat ‘ie bij jou koud wordt, zo hoopte ik dat iemand me buiten zou sluiten in hardloopkleding en me niet eerder binnen zou laten voordat ik mijn rondje gelopen had.

Het zijn regelrechte aanstelpraktijken, maar ik weet wel, als ik dat doel van die halve marathon over 25 dagen niet had gehad, dan was ik de afgelopen week niet naar buiten gegaan. Ook al staat die marathon van New York in november toch nog wel ergens op de planning. Maar dat duurt nog zoooo lang.

Ik ga nu dus op zoek naar andere wedstrijden in de periode maart – november, zodat ik wel zal moeten blijven rennen. En dat is ook helemaal geen straf hoor, want als ik eenmaal een aantal kilometers onderweg ben vind ik het juist heerlijk. En als ik thuis kom en mijn glaasje met citroenwater drink dan voel ik me helemaal tot rust komen. En goed. Ik moet gewoon niet zo zeuren. Zoals ik zelf vaak tegen anderen zeg “Niet te veel denken, gewoon doen”. Wordt tijd dat ik naar mijn eigen advies ga luisteren, vinden jullie ook niet?

Maar wat ik hier ook even mee wil zeggen, jullie moeten vooral niet denken dat ik een soort van sportief wondermeisje ben. Ook tamelijk fanatieke lopers zoals ik hebben het er soms maar moeilijk mee. Er is één uitzondering wanneer ik er NOOIT moeite mee heb. Als de lucht compleet blauw is, het zonnetje schijnt en… het niet warm genoeg is om in je bikini in de tuin te liggen (want als die mogelijkheid er is, dan verkies ik dat laatste toch ook nog wel eens). Ik denk dat het tijd wordt voor een stralende lente. Wat vinden jullie daarvan?

Oh en hebben jullie misschien nog leuke wedstrijd-aanraders?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

RUNNING TO NYC: XIII Flying

Photobucket

Extreme kou maakt toch niet zo snel als ik aanvankelijk dacht. Je kunt je natuurlijk tegen de kou kleden, maar als je bezuinigt op een thermobroek en daarvoor in plaats een panty onder je hardloopbroek aantrekt, dan is het lastig om je benen warm te krijgen en te houden. Ik wil niet zeggen dat  mijn benen verkrampt raken tijdens het lopen, maar het gaat toch net iets minder soepel.

Afgelopen dinsdag liep ik vijftien kilometer. En hoewel mijn gezicht op de heenweg bevroor (tegenwind, zon in de rug), op de terugweg werd m’n gezicht langzaam ontdooid en uiteindelijk zelfs verwarmd. Het was HEERLIJK. De wind in mijn rug, de zon op mijn gezicht, Madonna uit mijn iPodoortjes. Ik rende stukken met mijn ogen dicht. Ik wil je dit niet aanraden als je op een fiets of voetpad loopt, maar als je langs het strand loopt… TIP! Op de momenten dat je je ogen dicht hebt, heb je het gevoel alsof je even buiten jezelf stapt. Althans, dat gevoel was bij mij aanwezig.

Ik denk heel eventjes niet aan de marathon. Eerst maar eens die halve in een acceptabele tijd (uit)lopen. Ik denk dat ik eens ga proberen een les te trekken uit de uitspraak ‘Annemerel als jij iets minder zou willen zou je zoveel meer kunnen’. Ik zou graag willen dat ik ALLES perfect zou kunnen. Maar dat kan ik niet en dat is niet erg. One step at a time.. Net als met hardlopen, hoe kan ik nu twee stappen tegelijk zetten? Stapje voor stapje. Het liefst natuurlijk het volgende stapje snel na het andere stapje.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

 

RUNNING TO NYC: XII.V Running in a winter wonderland

Photobucket

Met nog slechts 35 dagen te gaan tot de halve marathon, waarvan ik er ook nog eens 10 niet in Nederland ben begon ik gisteren toch wel een beetje nerveus te worden van de omstandigheden op de weg. Ik bedoel, ik kan best een beetje kou hebben en ik trotseer een grote hoeveelheid sneeuw met ski’s onder mijn voeten, maar lopen door de sneeuw.. Daar ben ik niet zo’n held in, en hoe gevaarlijk is het om uit te glijden! Toen vrijdag de mailtjes en tweets dan ook binnenstroomde met de vraag ‘loop jij met dit weer’ zei ik ook keihard nee.

Maar ja, gisteren besefte ik pas dat de sneeuw wel wat langer zou blijven liggen en dat ik dus echt geen tijd had om te wachten totdat de sneeuw uiteindelijk een keer weg zou smelten. En dus moest er een oplossing worden bedacht. Die kwam er uiteindelijk in de vorm van het strand. Woon je in de buurt van het strand, LOOP DAAR! Geen last van ijsplaten, hooguit van een ijzige wind.

En om de rest van de vragen ook maar meteen eventjes te beantwoorden, hier mijn tips voor lopen in een winder wonderland. Ik ben slechts ervaringsdeskundige en heb verder geen enkele expertise op het gebied van hardlopen. Hang me dus niet op aan mijn woorden!

– Ga nooit naar buiten voordat je warm bent. Ik dans meestal eventjes tien minuten om mijn spieren warm te maken. Doe je dat niet ben je geneigd in het begin harder te lopen en dat is erg gevaarlijk, zeker met deze temperaturen en de ijsplaten OVERAL.
– Kleed je warm aan. Ik draag een dikke panty onder mijn hardloopbroek en een thermohemd onder mijn hardloopjasje (waaronder ook nog een topje zit). Laagjes, laagjes, laagjes. Een muts en handschoenen zijn geen overbodige luxe.
– Smeer je gezicht in met een goede dikke creme, je hoofd vangt tijdens het hardlopen VEEL wind en je kunt niet zoals je normaal misschien zou doen wegduiken in je kraag.
– Loop alleen hard door de sneeuw of bijvoorbeeld op het strand. Kijk vooral uit op kruispunten die je over steekt. In bochten liggen vaak de meeste ijsplaten. Stop dan ook gewoon met rennen.
– Ik zou zelf aanraden om één rustig tempo te lopen, in plaats van stilstaan en rennen. Je koelt zo snel af, volgens mij is dat vragen om blessures. Daarbij komt, je moet goed uitkijken waar je loopt, dus in een tempo lopen dat voor jou onnatuurlijk hard voelt lijkt me sowieso niet verstandig.
– Loop ook niet op tijd, behalve als die tijd LANGZAAM is. Veiligheid voor alles.

Lopen jullie gewoon door de sneeuw, of blijven jullie verstandig binnen? Hebben jullie nog tips voor mij?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

RUNNING TO NYC: XII

Ik durf het eigenlijk nog steeds niet hardop te zeggen, maar sinds vrijdagochtend doet mijn been spontaan een stuk minder pijn. Kon ik donderdag nog niet staan in de tram en was het stukje tramhalte Keizersgracht en nummer 424 eigenlijk al te veel, vrijdag werd ik wakker en toen ik mijn benen naast mijn bed zette zakte ik er voor het eerst in tijden eens niet direct doorheen. Ik geloofde het bijna niet en probeerde voor de grap de trap eens af te lopen (dit deed eigenlijk al maanden pijn) en nu.. niks.

Toen ik ’s middags nog steeds geen pijn had besloot ik het er gewoon op te wagen, hardloopbroek aan, compressiekousen (nieuwe) over mijn kuiten, een paar keer mijn voeten flexen (schijnt goed te zijn) en daarna op een heel rustig tempo vijf kilometer gelopen. Na iedere kilometer nam ik heel even pauze om mijn voeten te flexen (ik bedoel daar dus mee mijn tenen naar mijn knie laten wijzen, even aanspannen en weer loslaten). Toen ik thuis kwam had ik nog steeds nergens last van. Ik besloot mijn been een wisseldouche te geven (extreem warm – extreem koud, ongeveer vijf minuten lang). Dat was best heftig.. ’s Avonds toen ik een filmpje op de bank keek legde ik een icepack op mijn scheenbeen. Ik had nog steeds geen pijn, maar ik neem altijd graag het zekere voor het onzekere.

Zaterdag in Antwerpen had ik ook bijna nergens last van en zondag ook niet. Dus ik liep tien kilometer. Het vroor, maar dat maakte niets uit. In koude lucht zit meer zuurstof en voor mij als bronchitis “patient” is dat altijd mooi meegenomen. Het is niet dat ik mijn Ventolin niet meer in hoef te nemen, maar het voelt in ieder geval een stuk beter dan benauwd en vochtig weer. Ook de tien kilometer ging goed en na het lopen herhaalde ik hetzelfde ritueel als twee dagen ervoor. En ook gisteren liep ik weer tien kilometer. Ik wil niet zeggen dat ik TERUG ben, want ik heb nog wel ergens een (angstige) rem zitten. Ik ben ook nog steeds iedere ochtend bang dat ik met pijn in mijn been uit bed stap. Maar ik heb wel vertrouwen, dat als ik genoeg rust blijf nemen, het wel goed moet komen.

Ik durf eindelijk weer te dromen over de halve marathon over 38 dagen.. Onder de twee uur zie ik momenteel even niet gebeuren, maar al is ‘ie ook maar 1 meter beter dan vorig jaar (ongeveer twee uur en acht minuten), dan ben ik al meer dan tevreden.

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin