De New York Marathon is alweer negen dagen geleden en ik kan nog steeds over weinig anders praten. Mijn welgemeende excuses. En dat is dan meteen de aller eerste reden waarom je nooit de New York City Marathon moet lopen.
De New York Marathon is alweer negen dagen geleden en ik kan nog steeds over weinig anders praten. Mijn welgemeende excuses. En dat is dan meteen de aller eerste reden waarom je nooit de New York City Marathon moet lopen.
Gisteren hebben jullie de verhalen van Aimee, Fon, Jorien, Aimée, Marianne en Talea kunnen lezen uit #teamannemerelrunsnyc2017. Vandaag het woord aan toppers Thirza, Karin, Aurelie, Naual, Anke & Rianne. Nogmaals: ik ben zo trots op deze groep en de doelen die ze behaald hebben. Maar ook het groepsgevoel vond ik heel bijzonder. De oudste in onze groep was dit jaar 50 geworden, de jongste mocht officieel nog niet eens alcohol drinken in de Verenigde Staten. Toch merkte je daar in de groep heel weinig van. De reünie wordt as we speak al gepland.
Hardlopen en schrijven maakt mij ontzettend gelukkig. Het feit dat ik soms anderen hiermee kan motiveren ook naar buiten te gaan, is helemaal bijzonder. Maar ik kan wel over die New York Marathon blijven schrijven, het is natuurlijk veel leuker om het zelf te ervaren. Daarom organiseerde ik dit jaar voor het eerst in samenwerking met TUI Sports de ‘Annemerel & Friends run NYC’ reis. Naast het schrijven van mijn twee boeken is dit misschien wel het meest bijzondere dat ik ooit heb mogen doen. En dat besefte ik tijdens het lopen van de marathon maar al te goed, als ik weer een van ‘onze’ lopers in ‘ons’ shirtje van Adidas voorbij zag komen. Omdat ik het liefst het hele jaar alleen maar blogs over de New York City Marathon zou schrijven, maar mijn eigen woorden ook wel eens opraken, geef ik de komende twee dagen het woord aan #teamannemerelrunsnyc2017. Stuk voor stuk winnaars. Samen schreven ze ruim 4200 woorden over deze bijzondere reis. Vandaag de eerste zes lopers aan het woord, morgen de andere zes.
Een jaar lang wist ik precies wat er op me te wachten stond. Na Chicago wist ik eigenlijk al dat ik een paar weken later New York zou lopen. Dat ik Boston in april dit jaar zou lopen, dat wist ik al sinds Berlijn 2015. En ik wist vorig jaar rond deze tijd van het jaar ook al dat ik zowel Berlijn als New York zou gaan lopen dit najaar. Ik leefde van marathondoel naar marathondoel en wist eigenlijk altijd wel waarvoor ik naar buiten ging. En nu dan?
Ik wist dat ik het kon. Maar dat dacht ik op 2 november 2014 ook. En ook op 6 november 2016 wist ik dat mijn benen er toe in staat waren. Toch durfde ik er pas echt in te geloven toen ik na ruim 38 kilometer Central Park binnenrolde. Als iets keer op keer niet lukt, ook al ben je ervan overtuigd dat je het wel kunt, is het lastig om jezelf ervan te overtuigen dat er dit keer echt geen beer op de weg zal komen. Als je gisteren mijn blog of Instagram bekeken hebt zal het je vast niet ontgaan zijn dat ik ein-de-lijk onder die beruchte vier uur gedoken ben tijdens de New York City Marathon.