Ik heb nog nooit zo hard getraind als afgelopen week. Ik liep 75 kilometer in totaal. Toen ik vrijdag mijn 35 kilometer aantikte, had ik zelfs 100 kilometer in 7 dagen gelopen (2x 35, 1x 10, 1×20). Het is super vermoeiend, maar dat schijnt marathontraining nu eenmaal te zijn. Bij eerdere marathons trainde ik ook wel hard, maar zo hard als ik de afgelopen week mijn best heb gedaan, nooit eerder.
Afgelopen week stonden er drie runs op het programma. Een shake-out run om de 32,5 kilometer van het weekend eruit te lopen, een tempoloop (4×5 kilometer) en een duurloop van 35 kilometer. Aan de foto’s hierboven kun je zien dat ik één van de runs geskipt heb. Ik was écht van plan om hem te doen, maar mijn leven gooide mijn schema in de war. Iets dat ik in de laatste weken voor de New York Marathon eigenlijk niet had mogen laten gebeuren.
Nog 32 dagen tot de New York Marathon, nog 28 dagen totdat ik in het vliegtuig stap richting New York. Dingen beginnen serieus te worden. Heel erg serieus. Sinds afgelopen maandag ben ik in Marathon-bootcamp.
Goed nieuws lieve mensen, ik ben zo goed als genezen van de pijn in mijn lies/heup. Afgelopen donderdag had ik eindelijk een date met mijn nieuwe fysio en mijn vermoeden bleek te kloppen. Er was inderdaad een probleem met mijn bekken en het heeft waarschijnlijk te maken met die 80 baantjes die ik een paar weken geleden vanuit het nieuws zwom. Na een korte inspectie bleken mijn bekken niet recht te staan, 2 centimeter verschil. Dat kan er langzaam insluipen, maar mijn fysio denkt toch echt dat het met het zwemmen te maken heeft.
Er ging bijna een hele week voorbij waarbij ik niet hardliep. Bijna inderdaad, want zondag ging ik maar liefst twee keer, op afraden van iedereen overigens, maar ik móest.