Doet ‘ie het, of doet ‘iet het niet? Gaat Kipchoge straks onder die magische 2-uur grens duiken op de marathon. Ik denk het wel. Het lijkt onmenselijk, 17.08 op de 100 meter en dat dan 422 keer keer achter elkaar. Ik kan dat tempo heel misschien driehonderd meter volhouden (nog geen minuut dus), maar toch denk ik dat Kipchoge het kan. En ik zal je vertellen waarom…
Afgelopen week liep ik voor het eerst sinds Málaga met een schema dat niet van mijn hand, maar van de hand van Tuur kwam. Na maandenlang zelf een beetje aanmodderen is Tuur nu weer eindbaas van mijn schema. De eerste week was meteen een week met 72 kilometer. En dat ging niet vanzelf…
Sinds september loop ik al een beetje te kwakkelen. Er zijn soms weken waarin het heel erg lekker gaat, er zijn wedstrijden geweest waarin ik best wel lekker gelopen heb (New York City marathon, Málaga marathon, de halve marathon in Maassluis), maar meer dan drie weken achter elkaar onbezorgd trainen is me al een half jaar niet gelukt. Afgelopen weken liep ik met een zeer pijnlijke hamstring die een stempel drukte op al mijn trainingen. Aan het begin kon ik mijn gedachten nog wel verzetten als hij van zich liet horen, maar de laatste twee weken lukte dat helaas niet meer. Aan het begin van deze week zette ik dan ook een streep door mijn plan om de halve marathon te lopen tijdens de Ruitenburg Halve van Westland.
Beeld: Joyce Bongers
De lappenmand. Hierin bevind ik mezelf al enige tijd en het zorgt ervoor dat ik al tijden niet meer onbezorgd gelopen heb.
Afgelopen zomer beloofde ik jullie een Q&A met Arthur. Deze is er nooit gekomen, omdat tijdens de opnames iets te duidelijk te zien was dat we elkaar erg interessant vonden. Ik was toen nog niet echt klaar om dit wereldkundig te maken, dus die beelden zijn in mijn privé-archief beland. Nu in het vliegtuig richting Tenerife doen we het nog eventjes dunnetjes over, maar dan in geschrift.