Oh my God, Oh my God, Oh my GODDDDD!!!! It’s D-DAY! Ik dacht dat deze dag nooit zou komen… Ik besef eigenlijk NU pas wat ik straks moet gaan doen. Ik weet het, ik weet het… ik ben hier al een aantal maanden van op de hoogte, maar it just hit me, it hit me HARD. Ik ga straks 42,2 kilometer lopen en ook al heb ik dat vorig jaar ook al een keer gedaan, de New York City marathon is andere koek.
There we go… over vijftig minuten ga ik – als alles volgens plan gaat – de lucht in. Hier heb ik 20 weken naartoe geleefd, nu moet het gaan gebeuren. Zondag start ik om 10.05u (plaatselijke tijd) aan mijn marathonavontuur. Of beter gezegd, dan gaat het laatste hoofdstuk van mijn marathonavontuur in. Het trainen en mijn acties voor Dance4Life waren hoofdstukken op zichzelf. Men zegt wel dat het leukste van marathonlopen, het trainen voor de marathon is en ik moet toegeven dat ik ervan genoten heb. Maar ik heb zo’n vermoeden dat zondag nog veel specialer gaat worden.
Allereerst; Fieke & Francien, sorry voor het jatten van jullie Marathon Madness term, maar op dit moment kan ik mijn status niet beter beschrijven. Marathon gekte, ik ben er door bevangen. Nog veel sterker dan vorig jaar.
SORRY, sorry! Mijn blog verandert de laatste tijd een klein beetje in een hardloop-blog, maar waar het hart van vol is… loopt de mond (in dit geval mijn vingers) van over. Met nog vijf weken tot de New York Marathon te gaan denk ik eigenlijk nog maar aan weinig anders dan hardlopen/de marathon. Als ik door mijn enkels zwik (wat dagelijks wel een keer gebeurt want ik ben heel erg onhandig en heb zwakke enkels) denk ik “Ohhh nee, als het dit keer maar niet serieus is” (normaal voel ik er na enkele seconden al niets meer van). Als ik iets eet waar ik buikpijn van krijg denk ik “Ooooh dit gaan we dus is New York NIET eten”. Als ik een schrale plek voel in mijn keel denk ik “IK MAG NIET ZIEK WORDEN; MARATHON!” en als iemand vraagt om af te spreken en ik dreig niet voor 0.00u thuis te zijn, denk ik “Oma. Heeft. Een. Goede. Nachtrust. Nodig.”
Afgelopen zaterdag liep ik de 10K Vredesloop in Den Haag. Ik kijk al maanden uit naar deze wedstrijd, omdat het een eenmalig evenement is in ‘mijn’ stad. Dit jaar bestaat het Vredespaleis precies 100 jaar en daarom was het afgelopen zaterdag, op 21 september – de dag van de vrede – groot feest. Maar goed, mijn voorbereiding was niet ideaal, mijn zusje haakte op het aller laatste moment af (ze heeft de afgelopen maanden nauwelijks hardgelopen) en ik had dus ook geen excuus om wat langzamer te lopen samen met haar. Mijn hoofd zat vol met snot, ik was bloedchagrijnig en had er eigenlijk helemaal geen zin in. Maar goed, ik heb het gehaald in een netto tijd van 48:00, geen PR, maar wel netjes onder de 50 minuten en beter dan ik van te voren – met deze omstandigheden – verwacht had. Er zijn een aantal dingen die ik van afgelopen zaterdag geleerd heb..