Het was precies een maand nadat ik – na vier weken looprust – mijn hardloopschoenen weer mocht aantrekken voor een paar rustige rondjes over de baan. Op 4 oktober liep ik (pijnvrij, mega gelukkig, maar niet echt topfit) voor het eerst weer een aantal kilometer. Toen had ik niet durven dromen dat ik een maand later alweer een marathon op een ‘leuke manier’ zou kunnen lopen. Maar dat is dus precies wat ik gisteren, op zondag 4 november 2018, in New York City, gedaan heb.
IT’S D-DAY! Normaal gesproken staat ‘D-Day’ voor marathondag. Vandaag is het net een beetje anders, vandaag staat D-Day voor duurloopdag. Ik ga niet racen, ik ga chillen. Althans, dat is het idee. En voordat ik iets voel dat lijkt op een pijntje, moet ik het parcours al hebben verlaten. Want vandaag is niet de dag waarop ik moet laten zien wat ik waard ben, dat is vandaag over precies vijf weken, in Málaga. Op het moment van schrijven (zaterdagavond 19.53u) ben ik absoluut niet zenuwachtig voor wat ik vandaag in New York ga lopen, maar als ik denk aan het feit dat ik over vijf weken wél hard aan de bak moet in Málaga, raak ik wel lichtelijk in paniek. Of nou ja, paniek is een groot woord, maar voor die marathon ben ik nu al meer gespannen dan dat ik nu twaalf uur van te voren voor New York ben. Om maar even aan te geven hoeveel druk ik mezelf voor vandaag heb opgelegd.
Vorige week deelde ik met jullie mijn nieuwe marathondoel; de Málaga marathon op 9 december. Vanaf afgelopen donderdag mag ik officieel weer ‘harder’ trainen. Dat wil zeggen: de eerste twee ‘loopweken’ moest ik nog echt met de rem er op lopen, ik mocht niet vaker dan drie keer per week lopen, ik mocht niet te lang en niet te hard. Inmiddels hebben we de breuk zes weken hersteltijd gegeven en kan ik weer écht gaan bouwen. Dat hebben we zondag meteen gevierd met een lange duurloop langs het Gardameer van twintig kilometer. Of nou ja, dat hoop ik. Als ik heel eerlijk ben schrijf ik dit stukje al op de vrijdag voordat ik weg ga, omdat het internet rond Lazise me altijd enorm veel stress oplevert en ik nu dus juist een weekje wil ontstressen (daar krijg je namelijk alleen maar stressfracturen van). Waar ik het vandaag over wil hebben? Hoe de komende zeven weken richting Málaga er – hopelijk – uit gaan zien.
Vorige week dinsdag kreeg ik bij de sportarts het beste nieuws ever: “Op de foto is te zien dat de breuk zo goed als genezen is, loop nog twee weken met de rem erop en ga daarna weer opbouwen voor Valencia”. YES. YES. YES. Ik ga de Valencia Marathon lopen! Of toch niet…..
Over 32 dagen zou ik van start gaan tijdens mijn vijfde New York City Marathon. Dit was een bonusloopje, een toetje na Berlijn. Ik ging niet voor een persoonlijk record, maar ik was ervan overtuigd dat ik wel een ‘parcoursrecord’ zou kunnen lopen met twee vingers in mijn neus. Tot een maand geleden voelde ik me zo fit, zo onoverwinnelijk. Totdat ik een kleine vier weken geleden keihard met mijn neus op de feiten gedrukt werd. Dat vermoeide gevoel in mijn voet, dat bleek toch niet iets te zijn dat er gewoon bij hoorde. De rest van het verhaal is jullie allen volgens mij inmiddels wel bekend.