Voor het kopen van hardloopkleding vind ik altijd een excuus. Zo heb ik dus echt nieuwe schoenen nodig voor de marathon van Parijs (Nike Flyknits worden het!), maar ik heb ook een nieuwe legging nodig. Tijdens een marathon heb je namelijk een speciale legging nodig.
Morgen is het nog precies twee maanden totdat ik, als het goed is, de marathon van Parijs loop. Het wordt nu dus zeg maar wel een beetje tijd om weer wat gerichter te gaan trainen. Januari en december stonden in het teken van “iedere kilometer pakken die je pakken kunt” maar in februari en maart moet ik het denk ik toch iets anders aan gaan pakken.
Voor de marathon van Amsterdam had ik een trainingsplan van 20 weken. Daar hield ik me zo’n acht weken heel netjes aan (2 keer in de week yoga, 2 keer in de week 10 kilometer, 1 keer in de week intervaltraining, 1 keer in de week duurloop), daarna ging ik drie weken op vakantie en deed ik maar wat. Maar, het moet gezegd worden, de marathon liep ik in een tijd waar ik bijna niet van had durven dromen.
Goed wat staat er allemaal op de planning voor de komende tijd?
Dit weekend deed ik tot tweemaal toe iets dat ik normaal nooit doe; hardlopen MET anderen en ZONDER muziek.
Afgelopen zaterdag werd ik laat wakker. Of nou ja, erg laat werd ik niet wakker, ik denk dat het acht uur was? Maar mijn bed lag erg lekker en ik ben groot fan van mezelf nog 300 keer omdraaien en dat deed ik dus ook. Totdat mijn vriend op zijn iPad zag dat er een sneeuwbui aan zat te komen. Shit, ik moest nog hardlopen. Dat klinkt alsof het een straf was, nee, zo bedoel ik het niet, maar het stond wel op m’n to do list en als iets eenmaal op mijn to do list staat komt het er niet snel meer vanaf.
Dus ik sprong uit bed, trok mijn legging aan, jasje aan en GAAN! Toen ik buiten stond kwam ik er achter dat ik mijn handschoentjes vergeten was, maar dat maakte niet uit, dacht ik. Ik was nog geen twee minuten onderweg of de eerste vlokjes dwarrelden naar beneden, het duurde niet langs voordat de sneeuw tien keer harder naar beneden kwam. Of nou ja, naar beneden… De sneeuw kwam horizontaal. Ik kon alleen maar lachen en eigenlijk vond ik het best fijn. Ik zag geen hand voor ogen (de sneeuw zat namelijk IN mijn ogen), maar op de één of andere manier genoot ik ervan.