Schreeuwde ik eerder deze week nog dat ik niet ging hardlopen in de sneeuw, was ik vrijdag toch als één van de eerste buiten om de “eerste spoortjes te trekken” in de duinen. Misschien moet ik mijn mening iets bijstellen, hardlopen in de verse sneeuw is prima, hardlopen in sneeuw gecombineerd met ijsplaten, NIET.
Zoals ik jullie gisteren al vertelde, ik ben deze maand van plan om 150 kilometer hard te gaan lopen. Hoe ik op dat idee kwam? De meiden van Girls Love 2 Run openden een challenge om in december 70 kilometer hard te lopen. Prachtig doel en ik denk voor velen ook een uitdaging, maar ik liep dit jaar nog geen maand minder dan 80 kilometer en heb zelfs maanden gehad waarin ik 200 kilometer liep. Nu was het weer toen ook wel iets aangenamer en had ik het iets minder druk. 150 kilometer is dus wel een uitdaging voor december en die ga ik HEEL graag aan.
– Om een weekje niet te lopen, geen stress. Hoe harder je jezelf dwingt om te lopen, hoe groter de druk is. Hardlopen verandert in je hoofd al snel in iets monsterlijks waar je niet aan wilt denken, terwijl het in werkelijkheid eigenlijk alleen maar een kwestie van schoenen aantrekken en naar buiten gaan is.
– Om tijdens het hardlopen net te doen alsof je je in een andere wereld bevindt.
– Om jezelf te pushen door middel van nieuwe hardloopkleding. Als je een abonnement op de sportschool zou hebben zou je nog veel meer geld kwijt zijn.
– Om tijdens het hardlopen te bedenken wat je nu allemaal mag eten omdat je aan het lopen bent..
– Om even te pauzeren bij het stoplicht, ook al staat ‘ie op groen.
– Om te dromen over een marathon terwijl je net je eerste les van Start to Run achter de rug hebt, ambitie is goed! (Maar een doel in de iets nabijere toekomst zou ook geen kwaad kunnen, doelen halen voelt namelijk fantastisch).
– Om ontiegelijk gelukkig te worden als je een mede hardloper inhaalt.
– Om alles en iedereen de schuld te geven van een slecht rondje, behalve jezelf natuurlijk.
– Om tijdens het hardlopen foute muziek a la Miley Cyrus, Selena Gomez en Hilary Duff te luisteren. In liefde en oorlog is alles geoorloofd.
– Om niet hard te lopen als het regent, waait of donker is. Ja je bent van suiker, who cares?
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
Van de zomer deed ik het weleens, als ik om 20.00u uit Amsterdam kwam snel mijn hardloopschoenen aantrekken en rennen. Maar dan was de lucht vaak strak blauw en zag ik tijdens mijn run de zon in zee zakken. Als ik nu om 20.00u uit Amsterdam kom, is het pikdonker. En nu heb ik niet zo’n probleem met donkerte, maar mijn lichaam klaarblijkelijk wel. Mijn lichaam denkt: Donker = Slapen. En als ik dan in het donker thuis kom duik ik het liefst op de bank met een bord eten en mijn MacBook of aflevering van mijn favoriete serie.
Als alles volgens plan verloopt sta ik over 144 dagen aan de start van de marathon van Parijs. Sterker nog, over precies 144 dagen hoop ik op dit tijdstip al lang en breed mijn tweede marathon gefinisht te hebben. De marathon gaat namelijk al om kwart voor negen van start.