Zo die twee weken die ik in mijn vakantie niet heb hardgelopen heb ik vorige week wel weer even goed gemaakt. Ik heb totaal vijf keer mijn hardloopschoenen aangetrokken en liep in totaal 50 kilometer. Op maandag een tien kilometer, op dinsdag een vijf, op donderdag na mijn werk weer een tien en op vrijdag een hele snelle vijf (onder de 25 minuten!). Tot slot liep ik afgelopen zondag ‘eventjes’ twintig kilometer. Yes, I’m back on track.

En ik zal ook wel moeten, want mijn kalender geeft aan dat ik nog maar elf weken heb tot de marathon en zoals het er nu voor staat? Ik zie het nog niet gebeuren. Maar ik liep dan ook zondag voor het eerst in vijf weken weer een afstand van twintig kilometer. Dat moet ik serieus vaker doen. Gewoon echt iedere week, daar moet ik me aan houden. Ik geloof er in dat als ik dat doe en dan nog een paar keer vijfentwintig en dertig kilometer loop, dat het dan wel goed moet komen. Maar ik moet het wel doen. En ik moet geen excuses bedenken, want daar heb je dus helemaal niks aan. Ik wil toch die marathon lopen? Ik ben toch de enige die dat van mezelf eist? Dit doe ik toch voor mezelf? NOU DOE HET DAN OOK.

En dus deed ik dat afgelopen week. Op maandagochtend tien kilometer, om mijn week goed te beginnen, terwijl het zonnetje scheen. Op dinsdag tussen de regen buien door vijf kilometer tijdens de lunch. Op donderdag na mijn werk, tijdens een ondergaande zon door de duinen, tien kilometer. Op vrijdag aan het einde van de middag terwijl buienrader aangaf dat het ieder moment kon gaan onweren liep ik een hele snelle (onder de 25 minuten) vijf kilometer en op zondag op het heetst van de dag, tussen 12.30u en 14.30u twintig kilometer. Ik kan het heus wel, als ik het maar doe.

Doen, doen, doen, doen, doen… Dat is het. Niets anders. En er plezier in hebben, dat wil ook nog wel eens helpen. Afgelopen week had ik er ook plezier in. Ik genoot van iedere stap die ik zette, ook al was het af en toe wat zwaar. Die twee weken zonder hardloopschoenen hebben me wat dat betreft wel goed gedaan. Ik wil niet zeggen dat ik er een paar weken geleden minder plezier in had, maar het was toch wel meer routine. Doordat ik iedere dag precies deed wat er op mijn schema stond. Aan dat schema heb ik deze week lak gehad, ik weet eigenlijk niet eens wat er deze week op het schema stond. Of ik weer terug ga naar mijn schema weet ik niet. Aan de ene kant is het een fijne houvast en je MOET wel (totdat je het negeert natuurlijk), maar aan de andere kant neemt het de spontaniteit van het rennen wel een beetje weg. Dat als je wakker wordt je meteen denkt “oh ja, ik moet vandaag nog tien kilometer hardlopen”.

Ik ga het een paar weken zonder schema proberen en kijken hoe het uitpakt. Als ik het aantal kilometers dat ik loop drastisch zie dalen ga ik wel weer terug naar mijn schema. Maar voor nu vind ik dat “vrije lopen” net iets fijner.

Hoe denken jullie daarover? Lopen jullie liever met een schema, of lopen jullie liever op momenten dat je er echt zin in hebt (aannemende dat je die momenten ook daadwerkelijk geregeld hebt, natuurlijk!)

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin