Waarom ben ik niet eerder gewoon gaan hardlopen toen ik vorige week in Italie was? Ik kwam er op donderdag pas achter dat het toch wel heel erg lekker was, zo’n rondje rennen om zeven uur ’s ochtends, voordat iedereen (inclusief toeterende Italianen) nog wakker moesten worden..

Wakker worden om half zeven, hup het bed uit, vitamine C bruistablet in een glas water, grote pil vitamine B erbij.. Hardloopkleding aan, Nike horloge om.. iPod Shuffle op vol volume en GAAN! De camping af, de nachtwaker – een oud Italiaans mannetje – gedag zeggen en rennen maar. Als het voetpad ophoudt sla ik een voor mij onbekend weggetje in en loop ik door de “bush bush” verder..

Op een gegeven moment kom ik op een Boulevard.. Het dorpje begint net te ontwaken. Mensen laten hun hond uit, halen vers brood bij de bakker.. Omdat ik niet zo hard loop kan ik moeiteloos lachen en mijn hand opsteken naar ze. Na zo’n vijf kilometer stop ik.. Ik maak wat foto’s (want ik had natuurlijk wel bewijsmateriaal voor jullie nodig) en loop dezelfde weg weer terug..

Bergje op dit keer, ik dacht al, wat gingen die eerste vijf kilometer extreem makkelijk.. Gelukkig geen energie verspeeld, dus thuis kom ik wel. Ik loop het laatste stukje, hoor de eerste toeter van een stel jongens in een Pick-Up truck.. Ik zwaai, want hallo, lekker boeiend ook eigenlijk? Ik loop de camping op, de nachtwaker geeft net zijn stoeltje aan zijn collega van de ochtendshift.. Ik loop naar ons huisje, drink een glas water en dan kan de dag dus ECHT beginnen.

Wat zijn jouw favoriete hardloopmomentjes?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Zaterdag trok ik eindelijk (na een week) die hardloopschoenen weer aan. De zon scheen, het waaide wel, maar zoals ik al zei, de zon scheen. Als de zon schijnt kan ik alles laten vallen en naar mijn hardloopschoenen rennen. Goed. Ik had niet het gevoel alsof het heel erg lekker ging. Ik liep het rondje van 10 kilometer dat ik altijd loop als ik niet veel andere inspiratie heb. Ik had last van mijn maag want ik had ’s middags iets gegeten dat niet helemaal lekker gevallen was. Op 7,5 kilometer keek ik even op mijn telefoon om te kijken hoe hard ik eigenlijk ging (mijn horloge was na een week niet gebruiken leeg gelopen, dus ik liep weer eens met mijn telefoon). Wow? Echt. Zo snel? Dit kon nog wel eens een record worden.

Zoals jullie misschien wel weten hou ik van records. Het is misschien niet heel gezond in een training, maar ik hou nu eenmaal van cijfertjes. Gewoon dat abstracte. Mijn vorige record op de 10 kilometer was 52.31m en als ik zo doorging kon ik daar makkelijk onder komen. Ik rende, en rende en toen ineens oh wat gebeurd er nou? Volgens mij ga ik vallen? Oh echt nee, ik ga naar de grond, oh shit, nee… ik raak hem bijna. FUCK. Ik lig echt. Ik denk dat ik nog geen 3 seconden gelegen heb, toen stond ik weer op en rende ik als een bezetene verder.

Anderhalve kilometer zat de 10 kilometer op. Ik had een record gelopen (inclusief val). 50 minuten en 50 seconden. LEKKER! Maar oh.. AU! Nee echt, AU! Ik kon nog even twitteren, maar toen moest ik ineens huilen. Ik wist niet meer hoe ik moest stoppen. Ik liep nog gewoon op straat, dus het was niet echt ideaal. Mijn God, huilen als een klein kind. Niet van de pijn, dat maakte me niet zo heel veel uit. Maar de schrik? Ontlading? Ik weet het niet.

De zijkant van mijn linker onderbeen ligt in puin, de zijkant van mijn rechter onderbeen is blauw. Mijn linkerhand is geschaafd, mijn iPhone (die ik in mijn rechterhand had) is geschaafd. De neuzen van mijn nieuwe Nike Free schoenen zijn kapot. Maar verder heb ik nog helemaal in tact. Het klinkt misschien stom, maar ik ben blij dat het slechts mijn been is dat in puin ligt, ik had er niet aan moeten denken dat ik mijn lange Stella McCartney hardloopbroekje aan had gehad.

Maar hoe ik in godsnaam gevallen ben? Dat is me echt nog steeds een raadsel. Ik heb wel een theorie. Ik liep over asfalt en er lagen wel wat steentjes op de weg, misschien dat ik daar over uitgegleden ben? Ik zou het niet weten, maar het was in ieder geval aardig pijnlijk. Ik ben wel blij dat ik ben doorgerend. ’s Avonds heb ik tussen de icepacks door ook zoveel mogelijk mijn been bewogen. Zondagochtend was mijn been niet stijf en ik wist er ’s middags zelfs nog een (snelle) 10 kilometer uit te persen.

Nu maar hopen dat die ontsteking (die ik ondanks het twee keer per dag schoonmaken met sterilon en het zo min mogelijk afsluiten toch nog heb gekregen) zo snel mogelijk is opgerot.

In other news: vandaag krijg ik te horen of ik wel of niet ben ingeloot voor de marathon van New York. Ik gewoon heel erg The Secret-achtig net doen alsof het gewoon gaat gebeuren. Kan niet bestaat niet. Maar als het me niet lukt (dat mag ik volgens The Secret niet eens typen volgens mij), dan is dat absoluut geen ramp. Ben dan ook op geen enkele manier “zenuwachtig”. Maar ik houd jullie op de hoogte!

Update.. Niet ingeloot voor NYC marathon. Helaas…

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Nadat ik afgelopen weekend nog steeds niks gehoord had over een eventuele deelname aan de NYC Marathon ben ik nog maar eens op de officiële site gaan rondneuzen. Wat blijkt, het wordt pas op 25 april bekend gemaakt. Lezen & onthouden is niet altijd mijn sterkste punt.

Dat de New York marathon geen goedkoop grapje is blijkt alleen al uit het feit dat het 10 dollar kost om mee te doen aan de loting. Slechts een vijfde van de mensen wordt ingeloot, dus kun je NAGAAN! Dan kost een startbewijs, als ik het goed gelezen heb, 450 euro. En dan ben je er natuurlijk nog niet, je moet er naartoe vliegen, je hebt een hotel nodig (voor minstens een week, anders is het vet zonde!). Hoewel ik nog niet helemaal weet hoe ik dat geld bij elkaar ga vinden (want er moet daar natuurlijk ook geshopt worden, once in New York….), ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik JA zeg als ik ben ingeloot.

Ondertussen heb ik een back-up marathon gevonden dankzij een fijn lijstje dat ik door lezeres Debby kreeg doorgestuurd. Op 25 november is de marathon in Florence. Ik kom al zo lang in Florence, het voelt meer mijn stad dan Amsterdam. Ik ken ieder straatje, kan je iedere winkel wijzen en nou ja Florence is gewoon “mijn” stad. Daarbij, ik las dat er op ieder vijf kilometer punt niet alleen water is, maar ook citrusfruit!!! Oh en op het 25 kilometerpunt is er TAART! Oh hell yeah, count me in! Startbewijzen kosten 50 euro en een weekendje Florence is ook een stuk beter betaalbaar dan een weekje New York, denk ik zomaar.

Die pijn in mijn onderbuik van vorige week was overigens loos alarm. Ik snap nog steeds niet waar het vandaan kwam, maar het belangrijkste is, ik heb er nu geen last meer van (en dat heb ik natuurlijk gelijk even afgeklopt op echt hout!). Neemt niet weg dat ik toch iets minder enthousiast aan het lopen ben. Ik moet me snel in gaan schrijven voor een halve marathon, want op dit moment ben ik niet naar buiten te trappen. Het weer is dan ook niet echt aanlokkelijk, maar dan nog.

Het is tijd voor lente, echte lente! Wie is het met mij eens?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin