Magisch was het zondagmiddag. Ik had al een hele week niet hardgelopen, had pijntjes (in mijn kuiten en mijn onderbuik) en toen ik daar eenmaal vanaf was had ik geen zin meer.

Dat was lang geleden, dat ik geen zin meer had.

Goed, zondagmiddag zag ik een paar verdwaalde zonnestralen en ik hoorde net een lekker nummer. Mijn “zin” was ineens weer daar. Ik had geen tijd om lang te lopen, maar voor een 5K kon ik wel tijd maken. Het moet 2011 geweest zijn dat ik voor het laatst écht een 5K liep (echt als in: lopen wat goed voelt. Andere 5K’s liep ik dit jaar alleen toen ik weer moest opbouwen na die pijn in mijn scheenbeen). Dat het wel lekker ging bevestigde mijn tijd, 24 minuten en 25 seconden. Mijn Nike+ TomTom horloge had het niet meer joh! Record dit, record dat.. (snelste kilometer, snelste mijl, snelste 5 kilometer) en ik was in de zevende hemel.

Totdat ik twee uur later bij mijn ouders op de bank zat en ik wel kon janken van de pijn in mijn onderbuik. Dat had ik de week ervoor ook al na het hardlopen en een paar dagen erna. Waar het vandaan kwam? Geen idee. Dus toen deed ik het aller aller aller stomste dat je kunt doen in zo’n geval. Ik googlede het.

Volgens Google heb ik dus een liesbreuk en dat kan alleen worden opgelost door een operatie. Nu weet ik dat Google geen Huisarts is, maar op dat moment zag ik mezelf echt al op de operatietafel liggen (dramaqueen moment!). Enkele kenmerken van een liesbreuk? Komt vaak voor bij duursporten zoals hardlopen (check), kan liggen aan een verkeerde houding (heb scoliose, ben scheef en heb om de haverklap pijn in mijn scheenbeen, mijn houding is vast niet fantastisch..), Doet vooral pijn na opstaan uit zitpositie (checkcheckcheck). Omdat ik gewoon vind dat dit alles NIET het geval is kijk ik het nog een weekje aan. Ik loop gewoon door (misschien net iets minder fanatiek) en ik kijk wel.. Mocht ik volgende week nog steeds vergaan van de pijn kan ik altijd nog een bezoekje brengen aan de Huisarts en als HIJ zegt dat het niet goed is, dan ga ik me pas weer zorgen maken.

Zo, dan is dat afgesproken.

Ik heb nog helemaal niets gehoord over de New York Marathon. Ik ben zo benieuwd. Als ik ben ingeloot dan is dat het lot en doe ik mee (hoewel tickets voor de marathon wel 45o(!!!!!) euro kosten), lukt het niet.. dan moet ik maar een andere mooie wedstrijd uit gaan zoeken! Hebben jullie nog leuke suggesties voor een mooie (buitenlandse) wedstrijd in het najaar?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Toen ik zondagochtend naar buiten keek had ik alles behalve zin om te gaan hardlopen. Ik weet niet hoe het er in de rest van de wereld uit zag, maar vanuit mijn raam was het grijs, grauw, blegh. Een kleine teleurstelling na al die strak blauwe luchten en grote hoeveelheden zon. In mijn hoofd had ik mijn looprooster al omgegooid (loop normaal eigenlijk altijd op dinsdag, vrijdag & zondag), toen ik ineens zag dat de lucht weer strak blauw was.

Mijn idee? Mijn bikini onder mijn hardloopsetje aantrekken (voor de zekerheid) en even snel naar het strand rennen. Op het strand een fijn beschut plekje opzoeken en misschien wat spieroefeningen doen.. Beetje LA style zeg maar. I LOVE LA STYLE. Als ik aan LA denk dan denk ik aan prachtige mensen die met hun mooie gezonde lichamen langs het strand hardlopen en yogaklasjes aan de waterlijn waarin mensen compleet in het wit gekleed gaan. Ik ben er helaas nooit geweest, maar dat soort waanideeën krijg ik door series als 90210.

Goed, terug naar Den Haag afgelopen zondag. Na een kleine twee kilometer was ik op het strand en was ik al aardig opgewarmd. Met de zon in mijn gezicht (en het windje mee) besloot ik in mijn shirtje uit te trekken en dus in mijn korte broekje met bikinitop hard te lopen. De blikken die ik kreeg van mensen die in kaplaarzen, dikke fleecevesten en sjaals gewikkeld waren. Ik liep zo lekker dat ik eigenlijk vergat dat ik maar voor een klein rondje ging en tussendoor spieroefeningen zou doen. Ineens was ik vijf kilometer verder en toen dacht ik.. joh waarom loop ik niet gewoon naar mijn ouders toe?

Op een gegeven moment werd het zand nogal zacht, ook aan de waterlijn. Ik dacht dat het snel wel op zou houden, maar dat gebeurde niet. Het zand bleef zacht en ik bleef wegzakken. Reden van het zachte zand? Ik geef “De Zandmotor” de schuld. Voor degene die daar niet bekend mee zijn, google het even.. Ik snap het ook niet helemaal maar ze hebben dus een schiereiland tussen Monster en Kijkduin aangelegd en de natuur moet er nu voor zorgen dat hier een nieuw stuk strand / duin / bescherming door ontstaat. Needless to say, echt vloed leek het tussen Monster en Kijkduin al even niet meer geweest. En dat verklaart dus ook de achterlijke spierpijn die ik op dit moment in mijn kuiten en voeten heb. Een zachte ondergrond voor je voeten is goed, maar dit was net iets te veel van het goede.

In Ter Heijde besloot ik even op de plek te kijken waar over een week Elzenduin Beach moet staan. Op dat moment lag er nog niet veel meer dan de houten vloeren en vlonders, maar zoiets kan snel gaan. Had de strandtent nog nooit zo in “opbouw” gezien, best wel apart. Iedereen zat ook echt op de vlonders alsof het een één of ander publiek bezit was. Ik wilde ze allemaal wegjagen en zeggen dat ze daar niet zomaar mochten zitten, maar eh… kon me nog inhouden. Met mijn T-shirt inmiddels weer aan liep ik naar het ouderlijk huis.

Daar zat ik een paar uur in de zonovergoten tuin van mijn ouders. Het was zo heerlijk warm en relaxt en stiekem had ik echt geen zin meer om terug te lopen. Mijn moeder wilde me best terugbrengen met de auto (ik verdenk haar ervan dat ze me zelfs liever thuis bracht dan dat ze me terug liet lopen, die had er niet helemaal vertrouwen in..). Maar ik moest van mezelf, het was de eerste ‘vrije duurloop’ en die 20 kilometer moest en zou ik lopen. In acht kilometer liep ik naar huis (had er al twaalf gelopen) en dat ging verbazingwekkend goed. Onderweg kocht ik nog even snel een zak sla bij de Albert Heijn (die ging over tien minuten dicht en ik had geen lekkere verse groenten in huis), tip voor mensen die aandacht willen.. Ga met een bezwete kop en in hardlooptenue (liefst kort broekje) de Albert Heijn binnen. Ik garandeer je dat er NIEMAND is die NIET staart. De laatste kilometer met die zak sla in mijn hand leverde ook veel bekijks.

Toen ik thuis kwam sloeg ik de balkondeuren open en genoot ik na op mijn exercise ball (stoelen staan nog in de schuur), icepack op mijn scheenbeen (uit voorzorg), glaasje citroenwater en zelfgemaakt ijsje in de hand… Madonna in de oren. Ja life’s gooooood!

Het was echt zo’n zondag die ik het liefst iedere zondag zou meemaken. De spierpijn die ik nu nog steeds heb mag in het vervolg uit het plaatje, maar ook dat zullen we overleven…

(Ahhh volgens mij krijg ik deze week te horen of ik ben ingeloot voor de Marathon van New York, de kans daarop is EXTREEM klein en het was slechts één van de mogelijkheden waarop ik mee zou kunnen doen.. Maar ben toch wel heel erg benieuwd!)

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Leuk hoor, dat doel van die halve marathon binnen twee uur gehaald. Maar hoe kom je in godsnaam van een halve tot een hele marathon? Ik heb vaak zin om hard te lopen, maar na anderhalf uur vind ik het meestal wel welletjes. Dan heb ik er ook gewoon geen zin meer in. En daar komt bij, na anderhalf uur vind mijn lichaam het ook wel genoeg hoor.

Ik heb er natuurlijk wel over gelezen, hoe je van halve marathon naar hele marathon gaat. Zo las ik in een boek “op weg naar de marathon” dat je drie keer in de week moest lopen. Twee korte afstanden (5-10 kilometer) en één keer per week een lange. Je begint dan bijvoorbeeld in week 1 bij 20 kilometer, week 2 loop je de helft van je langst gelopen rondje (10 kilometer dus) en in week 3 loop je 10% langer dan je langst gelopen rondje (22 kilometer dus). In week 4 loop je dan weer de helft (11 kilometer) en zo ga je net zo lang door tot je bij je doel bent. Op zich lijkt me dit wel haalbaar. Maar…. je moet het wel doen. Je moet er tijd voor maken en je moet het volhouden.

Heb ik ook weer eens een kwaaltje dat me er van weerhoudt met veel plezier hard te lopen. Ik heb momenteel twee tenen (de tenen naast de grote teen) die meer weg hebben van een champignon dan van gezonde tenen. Ik ben erg blaar gevoelig en ze zitten dan ook overal op en onder mijn voeten, waaronder onder mijn teennagels. Maandag had ik het in mijn hoofd gehaald dat ik best wel eventjes voor pedicure kon spelen en dus zette ik mijn voeten een uurtje in de soda en ben toen met schaartjes en naalden in de weer gegaan. Doordat mijn teennagels zo zacht waren geworden ging dat knippen ineens wel heel erg makkelijk. Gevolg? Ik heb zowat geen nagels meer over en ik ben zo ver gegaan dat ik tot de ‘open’ huid geknipt heb. Daarna was ik niet zo slim om mijn tenen goed te verbinden en ik denk dat er iets van vuil bijgekomen is, want mijn tenen zijn nu dus ontstoken en AU dat doet pijn.

Het is altijd wel weer wat he, met dat hardlopen van mij. Is het geen blessure aan mijn scheenbeen zijn het blaren die me van het rennen weerhouden. Gevaarlijke sport dat hardlopen…

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Het is ongelooflijk maar waar, na die 21,1 kilometer in 1.56.31 (JUST LOVE, saying that) heb ik GEEN spierpijn gevoeld. Maandag ben ik op mijn mountainbike gesprongen naar mijn ouders (door de duinen is dat ongeveer 10 kilometer heen en 10 kilometer terug). Terwijl ik op mijn fiets stapte bedacht ik me dat het al minstens vijf maanden geleden was dat ik voor het laatst op een fiets zat. Reden? Ik ben te lui om naar de schuur te lopen en dat ding te pakken. En ook omdat de tramhalte op minder dan vijf minuten wandelen ligt en mijn auto altijd aanlokkelijk voor de deur staat. Maar goed, waar wil ik nu naar toe? Nou kijk, ik heb nu dus wel spierpijn en ik weet vrijwel zeker dat die fiets de boosdoener is. Ik heb pijn op plekken waar ik normaal nooit pijn heb. Zoals in mijn knie. Goede grap he.. Annemerel doet een dagje rustig aan en stapt daarom op haar fiets, krijgt ze DAAR spierpijn van. En nee, dit kan geen spierpijn zijn die ik tijdens de halve marathon heb opgelopen. 24 uur na de wedstrijd had ik nog nergens last van, het kwam pas dinsdagochtend en de pijn is dus duidelijk anders.

Gelukkig was de spierpijn vandaag alweer zo goed als verdwenen en kon ik weer rustig op pad voor een fijne tien kilometer.

Maar nu, de vraag die ik de laatste dagen vaak gesteld krijg.. “He Annemerel, je hebt je doel gehaald, de halve marathon binnen twee uur, nu ga je dus de marathon van New York lopen?”

Hele goede vraag en daarop kan ik positief antwoorden. Maar of dat in 2012 of 2013 gaat gebeuren, dat is nog even de vraag. Ik heb wel besloten dit jaar niet voor KiKa te gaan lopen. Ik ben eens goed gaan lezen (ja, nu pas) en wat blijkt.. op 1 juni moet ik al 3000 euro bij elkaar hebben verzameld. Uh OH! In tweeënhalve maand 3000 euro aan sponsorgeld? Dan mag ik wel met een heel goed plan komen. Ik zit nu op zo’n 50 euro (door mijn kledingverkoop!). Ik heb nu helaas gewoon de tijd niet om in zo’n kort tijdsbestek zoiets op te zetten. Maar misschien volgend jaar… (mijn blog bestaat op 25 juni 2013 bijvoorbeeld precies 10 jaar… En ja, mijn fantasie slaat nu wel een beetje op hol, maar dat mag toch?).

Oh en daar komt bij he.. Toen ik die 21,1 kilometer had afgelegd had ik niet zoiets van, “Goh, laat ik er nog ff 21,1” lopen. Sterker nog, als iemand me verplicht had nog 100 meter langer door te lopen had ik waarschijnlijk geweigerd. Ik kon gewoon niet meer en ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat over acht maanden wel kan. Maar ja, aan de andere kant. Vier maanden geleden moest ik ook nog steeds overgeven na vijf kilometer en wist ik ook niet meer hoe ik ooit een halve marathon in 2.08.22 had kunnen lopen (en vier-en-halve maand later doe ik het weer, 12 minuten sneller!). Ik bedoel maar, wat een beetje training al niet kan doen.

Maar trainen voor een marathon is denk ik toch wel een beetje anders. Dan kom je niet weg met twee keer in de week een uurtje en één keer anderhalf. Nee, die uurtjes mogen er in blijven, maar die anderhalf uur zou ik over een paar maanden mogen verdubbelen. Ik heb nog een lange weg te gaan. Ik loop nog steeds die marathon dit jaar. Of ‘ie in New York, Amsterdam of op eigen gelegenheid door de duinen is, dat is nog even de vraag.

Keep you posted ladies!

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin

Ik ben kapot. Maar het was zo mooi..

Op aanraden van jullie at ik een pasta met lekker veel spinazie en om de tijd een beetje sneller te laten gaan keek ik een paar afleveringen Hannah Montana. Ja dat is best leuk voor de afleiding. Op een gegeven moment ben ik maar gewoon richting het Malieveld gegaan, het weer was toch lekker en thuis zat ik alleen maar te bouncen van de energiekick die ik had. Die krijg je normaal toch juist van het hardlopen?

Op Centraal Station kocht ik nog snel een pakje dextro voor noodgevallen en ging ik AL-WEER naar de WC. Zenuwenplasje. De zoveelste.

Fast forward naar de start. Het startschot klonk (het schijnt heel hard geweest te zijn, maar ik heb niks gehoord.. Ik was in mijn eigen wereld). Na een kilometer dacht ik dat ik het nooit zou gaan redden. Al die mensen waar ik bijna over struikelde, ik moest die ene kilometer NOG twintig keer afleggen. Maar na drie kilometer viel “het veld” een beetje uit elkaar en kwam ik weer terug in mijn eigen wereld.

Ik liep langs plekken waar ik normaal alleen met de auto of tram voorbij kom. Ongemerkt lette ik toch op stoplichten die op rood sprongen. Na zo’n acht kilometer liep ik praktisch langs mijn huis, twee kilometer later waren we in de Vogelwijk, waar ik normaal vaak loop. Heerlijk al die herkenning. En dan de mensen op straat. Alleen maar gezelligheid. Vrouwen die op pannen slaan, kinderen die hun handje uitsteken (dat jij dan even moet aanraken), mensen die je naam roepen (omdat er Annemerel op mijn startnummer stond geschreven).

Rijen stonden ze daar, het publiek. Vaders met kinderen die op eigen gelegenheid water uitdelen aan lopers, bandjes op straathoeken. Iedereen gillen.

Op zeventien kilometer kreeg ik het een beetje lastig, net als vorig jaar. Alleen dit jaar had ik de eerste zeventien kilometer al veel beter gelopen en ik kreeg het dan wel moeilijk, maar het was geen ‘ooooh als dit maar goed gaat’ moeilijk. Het was meer een ‘ahhhh NU mag die finish ECHT wel komen’. De laatste 500 meter heb ik gesprint. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar ik had het nog ergens in me.

Ik kwam in 1.56.31 over de finish volgens mijn TomTom / Nike + horloge. De officiele uitslag heb ik nog niet gezien. Toen ik over de finish kwam was al die energie die ik tijdens die sprint had in een klap verdwenen. Ik had het gevoel dat ik al mijn ingewanden eruit ging gooien.

Ik heb alles binnen gehouden. Vond mijn ouders en liep minstens twee kilometer naar de auto. Lekker uitlopen. Ik ben onder de douche gesprongen, heb Chinees besteld en op DIT moment wordt het net gebracht. Ik ga genieten van een fout maar heerlijk overwinningsmaal!

Fijne avond & ONWIJS BEDANKT voor alle succeswensen!

(Oh en ik hoop dat er niet al teveel spellingsfouten in zitten maar nalezen is nu even geen optie en mijn hoofd voelt als gummybeertje).

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin