Het Malieveld, waar de start van de City pier City was, zag eruit als een bedevaartsoord voor hardlopers. Best wel gaaf om zoveel mensen met dezelfde sport bij elkaar te zien. Ik haalde m’n startbewijs, bevestigde startbewijs op m’n borst en tijdregistratie-tag op m’n schoen en zocht een fijn plekje waar ik rustig verder m’n boek kon lezen. Ik denk dat ik de enige op het hele terrein was die een boek aan het lezen was op dat moment, maar I had time to kill, en ik was gewoon benieuwd hoe het verder ging. Waarom dan niet lezen.

M’n vader haalde m’n spullen op, ik hield alleen een dun vestje aan, die zou ik voor de start wel uit doen. Maar voor de start was daar ineens geen tijd meer voor, want de rij voor het afgifte punt was dramatisch lang. Natuurlijk bereikte al had vocht wat ik die ochtend gedronken had ook net m’n blaas toen ik voor de start stond, maar daar was ook geen tijd meer voor. Per dixi stonden minstens twintig wachtende. Hallo zeg!

Dus ik liep met vestje en volle blaas naar m’n startvak, niet de meest ideale situatie. Zo koud als ik het de uren daarvoor had gehad, zo warm had ik het in het startvak. Er stonden zoveel mensen om me heen, het leek wel alsof ik in de mediamarkt was op zaterdagmiddag, zo’n warmte gaven al die mensen af. Het startschot heb ik niet gehoord (iPod stond te hard) maar op een gegeven moment zag ik iedereen om mee heen in beweging komen en dus kwam ook ik in beweging.

De eerste vijf kilometer was ik in euforische stemming. We liepen door het centrum van Den Haag, langs plekken waar ik normaal met de auto rij. Hoe goed ik me ook had voorgenomen om rustig te beginnen, onbewust liep ik toch te snel. Ik probeerde langzamer te lopen, maar het lukte me niet ik was zo euforisch dat ik de eerste vijf kilometer wilde sprinten.

Nou dat heb ik de rest van de kilometers geweten. Tot tien kilometer ging het goed, daarna begon ik het te voelen. Niet in m’n benen, maar op m’n borst. Ik ging rustiger lopen, maar ik kon het niet over m’n hart verkrijgen om te gaan wandelen. Maar toen ik de laatste keer m’n bekertje water ophaalde bij een van de waterpunten bedacht ik me.. Annemerel je hebt je nu twee keer eerder verslikt omdat je zo nodig hardlopend je bekertje water wilde leegdrinken, misschien moet je nu gewoon wat rustiger aan doen?

Maar ik weet nu niet of dat m’n slimste beslissing was, want het haalde me uit m’n ritme en de laatste zeven kilometer heb ik minstens vijf keer een stukje gewandeld.

De mensen langs de lijn waren ongelooflijk.. Ik kan me niet voorstellen dat ik zelf plezier zou halen aan ‘recreanten’ aanmoedigen tijdens een hardloopwedstrijd. Vergis je niet, tussen de eerste die finishte en de laatste zat gewoon dik anderhalf uur. En dan al die lieve kleine kinderen die hun handje uitstaken en hoopte dat je ze zou high fiven, zo schattig.

De laatste kilometer was nog steeds zwaar, maar toen ik eenmaal de finish in een ooghoek had gezien ging het snel. Onbewust verzamelde ik al m’n overgebleven krachten bij elkaar en wist ik er nog iets uit te persen wat in de ruimste begrippen als sprintje kan worden aangezien.

Bij de finish kreeg ik m’n medaille om maar het enige waar ik oog voor was waren de flesjes extran die ik mensen overal om me heen zag drinken. Toen ik ze gevonden had kon ik het niet laten gewoon twee flesjes aan te nemen. I was in desperate need of some sugary water. Suikerwater had nog nooit zo goed gesmaakt.

Ik vond m’n moeder en m’n zusje, m’n vader kwam later van z’n fotoplekje aangelopen. Ze waren trots op me, de nodige foto’s werden gemaakt en gezamenlijk liepen we naar de auto. Die overigens zo’n twee kilometer verder geparkeerd stond. Ik heb in ieder geval goed uitgelopen. Bij de MacDonalds haalde ik een frietje, want oh wat had ik een honger.. na tien kilometer rennen begon m’n maag al te rommelen, iets wat ik nooit eerder tijdens het hardlopen had meegemaakt, elf kilometer hardlopen met een rommelende maag is no fun.


Toen ik thuis bij mijn ouders kwam heb ik eerst een half uur onder een warme douche gestaan, daarna heb ik twee uur voor dood op de bank gelegen. M’n vriendje haalde me om 21.00u op, hij had de champagne thuis al koud gelegd, maar ik sloeg af, ik was zo moe. Ik wilde bloggen, maar het lukte niet, ik wilde eigenlijk alleen maar slapen. Ik denk dat ik niet alleen moe was van die 21 kilometer, maar ook van alle spanningen die ik de afgelopen dagen gehad heb.

Goed genoeg tekst, jullie zijn nu vast benieuwd naar de uitslag. Ik liep 21,08 kilometer in 2.08.22, daarmee kwam ik op een mooie 6163e plaats, van de 7213 gefinishte (en de 10000 deelnemers). Kijk de perfectionist in mij zegt, je had bij de eerste 1000 moeten horen, maar ik weet ook dat dat niet reëel is. Ik train pas echt fanatiek sinds tweeënhalve maand, de laatste maand heb ik maar 25 kilometer hardgelopen, wat had ik verwacht? En eh.. dit geeft natuurlijk wel weer ruimte om me de volgende keer te verbeteren.

Liefs,

Even later bleek dat er aan mijn tafel nog twee CPC veteranen te zitten.. Eindelijk eens echt met mensen praten die er iets van af weten. Doordat ik nooit samen met iemand getraind heb en ook nooit online met fanatiek hardlopers intensief contact heb gehad, heb ik er eigenlijk altijd alleen voorgestaan. En dat is helemaal niet erg, want ik doe hardlopen vooral voor de ontspanning en ontspannen doe ik graag alleen. Maar voor zo’n wedstrijd als de halve marathon is het best fijn om antwoord op vragen te krijgen als ‘wat nu als ik moet plassen’ of ‘zijn er ook wel eens mensen die uitvallen?’.

Goed, ik ga nu rustig aan m’n tas inpakken en richting de plek des onheils. M’n startbewijs heb ik niet ontvangen dus ik ga eerst maar eens op zoek naar de helpdesk, stel je voor.. sta ik straks niet aan de start omdat ik geen startbewijs heb ontvangen. Seriously.

Bedankt voor al jullie lieve ‘steun’ de afgelopen maanden.. als ik vanmiddag zou mogen speechen, dan zou ik jullie naast  m’n familie en vriendinnetjes heel erg willen bedanken! You keep me going!

Liefs,

Ik ben bang om te falen en na m’n laatste hardlooprondje dinsdag heb ik het idee dat de kans dat ik faal alleen maar groter is geworden. Ik liep tien kilometer, maar ik heb ze nog nooit zo langzaam gelopen. Het lag niet aan m’n benen of aan vermoeidheid, het lag aan een klein probleempje in m’n buik. Nu kun je zeggen, ach meisje dat is toch juist goed nieuws, de reden dat het niet lekker liep was omdat je buikpijn had.

Maar kijk zo makkelijk ligt het dus niet. Ik ben me namelijk heel erg bewust van het feit dat ik zondag ook zo’n soort probleempje kan krijgen. En dat zou heus zo gek nog niet zijn, want m’n buik is de laatste maanden sowieso een bitch en hoe gezonder ik eet, hoe erger het lijkt te worden. Ik laat de antibiotica die ik van de dermatoloog moet slikken al staan, ik heb alle voedingsmiddelen waar ik buikpijn van dacht te krijgen al een keer op de verbodenlijst gezet, maar niks helpt.

Ik zal jullie de walgelijke details besparen, maar ik ga van de week toch maar een keertje naar de huisarts. Maar goed, daar heb ik morgen dus helemaal niks aan.

Ik ben niet alleen bang voor lichamelijke kwaaltjes, ik ben ook bang voor mijn mede lopers, ik bedoel, ik ben een groentje, eigenlijk net nog niet genoeg in vorm.. Gister had ik nog niet eens een hardloopbroek. Die heb ik toch maar gekocht gistermiddag, zwart met hardroze, wit shirtje erop, helemaal Annemerel(.com). Ik was bang dat het niet lekker zou zitten, maar ik heb hem net voor de grap eventjes aangetrokken en nu wil ik hem dus niet meer uitdoen. Dit zit echt fantastisch.

Goed, om een lang verhaal kort te maken, ik heb een beetje last van faalangst.. Ik vind het vervelend dat ik niet precies weet wat me te wachten staat, terwijl dat juist zo leuk kan zijn. Ik weet bijvoorbeeld nog niet hoe ik bij de start kan komen, ik weet niet waar ik m’n startnummer kan halen, ik weet niet waar ik de rest van m’n spullen moet laten.

Dus lieve mensen, ik ga er mee op houden, ik kijk nu alleen nog maar naar wat ik wel weet.. En dat is.. dat ik het zo graag wil dat het wel heel gek moet lopen wil ik het niet redden.

Liefs,