Van de zes trainingen die ik afgelopen week deed, verliep er geen enkele precies zoals op mijn schema staat. Maar (volgens mij was het Eliud Kipchoge’s coach Patrick Sang die dit zei) ‘The schedule should follow the athlete, not the other way around.’ Het liep allemaal gewoon een beetje anders.
Ik ben redelijk nieuw in het land van de podcasts. Tot een jaar geleden had ik er nog nooit eentje geluisterd, totdat ik een keer werd uitgenodigd om zelf te komen praten in een podcast. Ik ontdekte hoe leuk en makkelijk het was om naar te luisteren en hoe het je kan inspireren. Ik luister nog steeds geen podcasts tijdens het lopen, dat vind ik om de een of andere manier niet prettig lopen (terwijl veel anderen dat juist heel fijn vinden tijdens een duurloop), maar in de auto, of wanneer ik huishoudelijke klusjes aan het doen ben, luister ik met veel plezier. Ik deel mijn favorieten met jullie.
Afgelopen week liep ik voor het eerst sinds Málaga met een schema dat niet van mijn hand, maar van de hand van Tuur kwam. Na maandenlang zelf een beetje aanmodderen is Tuur nu weer eindbaas van mijn schema. De eerste week was meteen een week met 72 kilometer. En dat ging niet vanzelf…
Na vier maanden waarin ik zelf de regie in handen had, is Tuur sinds maandag weer eindbaas van mijn schema. Ik dacht dat ik het na Málaga zelf allemaal ook wel kon. Natuurlijk keken we samen naar mijn trainingen, maar er was geen schema, op papier, speciaal voor mij. Er was geen opbouw, geen continuïteit, blessures waren er (mede daarom) wel. Toen we vorige week van Frankrijk naar huis reden vroeg Tuur wat mijn grote hardloopdoel was voor dit najaar. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, een sterke* marathon lopen. Ik heb genoeg tijd (een half jaar), maar als ik zo blijf aanklooien kom ik nooit een stap verder.
Foto: Joyce Bongers
Baanwedstrijden. Ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Het lijkt zo simpel, een X-aantal rondjes op de baan lopen. Qua parcours weet je precies wat je te wachten staat. Geen spontane heuveltjes of kasseien, gewoon vlakke rondjes van 400 meter. Maar juist omdat er zo weinig ‘externe factoren’ zijn die een PR in de weg kunnen zitten, is de drang om te presteren extra hoog. Plus, als je halverwege je wedstrijd stuk gaat, zal iedereen langs de kant hier getuige van zijn. Je wordt ingehaald, misschien zelfs wel ‘gedubbeld’ (je wordt op een rondje gezet) en als het echt heel zwaar wordt kan dat stemmetje met ‘ik kan ook uitstappen’ ook ineens opduiken. De kleedkamer is namelijk – in tegenstelling bij de meeste wegwedstrijden – op ieder moment van de wedstrijd redelijk dichtbij. Vlak voor een wedstrijd (en vaak ook tijdens de laatste rondjes van een wedstrijd) denk ik, dit doe ik nooit meer. Maar in de auto naar huis fantaseer ik vaak alweer over mijn volgende poging. Lijkt het jou ook wel wat om eens een wedstrijd op de baan te lopen? Dit moet je weten.