Op zondag 24 september liep ik de Berlijn Marathon. Het duurde vijf hele dagen voordat ik weer hardloopschoenen aantrok. De vijf kilometer die ik liep ging veel lekkerder dan gedacht, ondanks mijn snotneus. Twee dagen later liep ik de Singelloop in Utrecht, dat ging niet zoals gepland. Maar het had een reden; ik was verkouden en had hoofdpijn. Waarom het dan toch weer vijf dagen (!) duurde voordat ik mijn hardloopschoenen aantrok, dat mag Joost weten.
Dat ik tijdens de Singelloop in Utrecht geen PR zou gaan lopen, dat had ik je drie maanden geleden ook wel op een papiertje kunnen geven. Een week na een marathon ben je namelijk niet ineens Speedy Gonzalez. 44.56, dat was een tijd waar ik niet eens over nadacht. Een tijd rond de vijftig minuten leek me een mooiere richttijd en daar ging ik dan ook voor. Helaas liep het allemaal niet zoals gepland en was mijn uiteindelijke tijd bijna tien minuten langzamer dan mijn persoonlijk record. En dat is op een tien kilometer aardig wat.
Ik moet toegeven dat ik afgelopen zondag ergens rond het vierendertig kilometerpunt een beetje kippenvel kreeg. Dit keer geen positieve kippenvel zoals twee jaar terug, maar meer een soort van ‘horrorkriebels’. Over zes weken moet ik weer. Inmiddels zijn die zes weken 39 dagen geworden.
Het meest onsamenhangende marathonverhaal uit mijn vlog-geschiedenis, maar ik heb mijn best gedaan er toch nog iets van te maken. Morgen om 12.00u mijn 2397 woorden tellende race report waarin ik alles tot in het kleinste detail toelicht. Dus mocht je niets van mijn vlog snappen, dan raad ik je aan om die blog te lezen als naslagwerk ;-).
Liefs,
Annemerel
Amsterdam (2012) New York City (2013) Rotterdam (2014) New York City (2014) Berlijn (2015) Chicago (2016) New York City (2016) Boston (2017) en over een paar uur hopelijk… Berlijn (2017).
