Mijn wekker gaat om 3.45u. Een belachelijke tijd, maar ik ben meteen klaarwakker. Ik heb me nog nooit zo levendig om kwart voor vier ’s ochtends gevoeld. Ik hou van jetlags zoals deze. Ik lag er al om zes uur in gisteravond en om half acht waren mijn ogen zo zwaar dat ik in slaap viel. Ondanks het onchristelijke tijdstip heb ik dus toch nog mooi acht uur gemaakt vannacht. Heerlijk. Het enige dingetje, ik heb spierpijn in mijn voeten en kuiten. Hoe kom ik daar nu aan?
Over een half uur (14.30u NL-tijd) is het eindelijk zover, dan ga ik van start tijdens de marathon van Chicago. Als ik dit schrijf is het nog zestien uur tot de start en lig ik met lichtelijk vermoeide benen in bed. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar volgens mijn Apple Watch heb ik in de afgelopen 48 uur 40 kilometer gewandeld. Mijn god, ik heb die marathon door Chicago eigenlijk gewoon al gelopen. En ik maar denken dat ik super rustig aan aan het doen was. Maar niets blijkt minder waar. Een paar blokken naar hier, een paar blokken naar daar, drie keer de Nike winkel door crossen. Het telt allemaal lekker op bij elkaar. Daarom lig ik nu – de middag voor de marathon – verstandig in bed.
LORD! Morgen stap ik al op het vliegveld richting Chicago. Tijd gaat zo ontzettend snel. Ik kan niet wachten en ondertussen denk ik STOP DE TIJD STOP DE TIJD STOP DE TIJD! Er moet nog zoveel gebeuren voordat ik zondag flawless aan de start kan staan. Hoe mijn afgelopen (trainings)week ging lees je hier.
Kunnen jullie je nog herinneren dat ik eind mei – inmiddels alweer vier maanden geleden – super geheimzinnig deed over bepaalde opnames in een studio van SkyRadio? Jeetje wat was het moeilijk om toen mijn mond te houden. Want het was zó leuk om te doen en het was voor zo’n gaaf project. Maar ik moet bekennen dat ik afgelopen maanden zoveel leuke dingen gedaan heb (Oostenrijk, Italië, Parijs, Ibiza, Disney) en ondertussen zo gefocust was op Chicago dat ik er niet heel erg veel meer aan dacht. Totdat ik maandag ineens een mailtje ontving met de mededeling, we zijn live!
Nog maar elf dagen tot de marathon in Chicago. Hier heb ik de hele zomer naartoe geleefd (ook al wist ik aan het begin van de zomer nog niet dat de marathon waarvoor ik aan het trainen was in Chicago gelopen zou worden). Ik kan niet wachten en tegelijkertijd denk ik… GEEF ME NOG EEN BEETJE MEER TIJD.