Het is nu iets meer dan drie maanden geleden dat ik op een gezellige après ski avond, met wellicht één Aperol Spritz te veel in mijn lichaam, JA zei tegen de Hochkönigman trail. Niet wetende waar ik mezelf in ging storten. Dat weet ik op het moment van schrijven – donderdagavond – eigenlijk nog steeds niet precies. Ik weet dat het zwaar gaat worden, dat ik mezelf, mijn grote mond en mijn liefde voor Aperol Spritz ga vervloeken. Ik weet dat ik mijn verstand op nul moet zetten, ik weet dat ik moet genieten, ik weet dat ik niet op mijn klokje moet kijken, ik weet dat ik moet uitkijken dat ik niet val, ik weet dat ik bergop beter kan wandelen, ik weet het allemaal, maar hoe ik het daadwerkelijk ga vinden en wat ik straks allemaal ga voelen, al sla je me dood.

Bekijk bericht

Het is deze maand precies tien jaar geleden dat ik voor het eerst vrijwillig hardliep. Of nou ja hard, ik weet eigenlijk helemaal niet hoe hard ik toen liep. Het was de eerste paar trainingen vooral een beetje joggen afgewisseld met wandelen. Gewapend met mijn roze iPod mini, vastgeklemd aan mijn spijker hotpants, een spaghettitruitje en een paar oude Nikes ging ik op een mooie dag in juni naar buiten. Ik weet nog dat het een zaterdag was en dat er een WK aan de gang was. Ik weet nog dat ik ’s ochtends met mijn vader geskeelerd was. Ik weet nog dat ik ’s middags gekeken had naar Sisterhood of the Traveling Pants en ik weet nog dat het heel mooi weer was.

Bekijk bericht

Dat je van hardlopen niet spontaan het lichaam van een Victoria’s Secret model krijgt, daar kwam ik tien jaar geleden al achter. Het is komende namelijk precies tien jaar geleden dat ik met die intentie de deur uit ging voor mijn eerste hardlooprondje. Dat hardlopen niet voor een prachtig strandlijf zorgde accepteerde ik meteen toen ik ervoer wat een goed gevoel hardlopen me eigenlijk gaf. Al zou je dat misschien niet meteen denken als je mijn hoofd in de laatste fase van een wedstrijd ziet.

Bekijk bericht