Het is niet altijd makkelijk om mijn bed uit te komen voor een rondje hardlopen…
De afgelopen weken heb ik een aantal interviews met tijdschriften voor mijn boek gedaan. Mijn boek komt begin februari uit (goh, echt, nou, Annemerel, dat had je ons nog niet verteld!!!) en de deadline voor de februari nummers komt snel dichterbij en het maart nummer ook al. Goed. Veel interviews dus. En in ieder interview wordt mij dezelfde vraag gesteld ‘heb jij ook wel eens geen zin om hard te lopen?’ en de vraag die daar op volgt is natuurlijk altijd ‘wat doe jij als je geen zin hebt om hard te lopen?’.
Afgelopen donderdag liep ik een stukje hard door Parijs. De voorbereiding ging niet van harte. Toen ik wakker werd had ik het gevoel dat ik overreden was door 26 vrachtwagens. Dat gevoel had ik te danken aan het feit dat ik pas om twee uur sliep (ik kon niet slapen, waarom weet ik ook niet, ik slaap normaal als een roosje) en omdat ik de dag ervoor 20 kilometer gewandeld had op laarsjes met hak, dat gaat niet in de koude kleren zitten.
Een paar weken geleden vroeg iemand – mijn fysio – aan me “wat nou als jij nou helemaal geen zin meer hebt om hard te lopen, hoe ga je dan je boek verkopen.. je bent nu eigenlijk verplicht om te blijven lopen..”. Daar had hij een punt. Wat zou mijn boek waard zijn als ik dankzij een motivatieprobleem zou stoppen met hardlopen.
Ook deze week begon ik hardlopend, op maandagochtend. Een paar keer schoot het woord ‘blessed’ door me heen. Normaliter lach ik altijd om mensen die dat woord serieus gebruiken (ik hoop nu niet dat ik mensen tegen het zere been schop trouwens) (ik weet ook niet echt waarom ik dat doe, wat is er eigenlijk mis mee?), maar ik begreep het maandagochtend ineens. Ik voelde me een zeer gelukkig en bevoorrecht mens dat ik hard mocht lopen. En wel hierom…