De taper-periode is ingegaan en het aantal kilometers dat ik afgelopen week lag drastisch lager dan dat van vorige week, ik ging van 75 naar nog geen 20 kilometer. Eigenlijk een klein beetje te weinig, maar ik heb zoals gewoonlijk een goede reden (ja echt).
Wanneer ik over de finish kom ben ik alles spontaan vergeten, maar het uur dat er aan vooraf is gegaan was ongelooflijk zwaar. Ik wil huilen, ik wil schreeuwen, iedere vezel in mijn lichaam wil dat ik ermee stopte. Ik bedenk mezelf, wat ben ik voor een masochist, waarom doe ik dit mezelf aan? Maar de euforie van de finishlijn is sterker dan de pijn van het uur ervoor en een half jaar later sta ik gewoon wéér aan de start van een marathon. Maar hoe gezond is dat eigenlijk?
Ik heb nog nooit zo hard getraind als afgelopen week. Ik liep 75 kilometer in totaal. Toen ik vrijdag mijn 35 kilometer aantikte, had ik zelfs 100 kilometer in 7 dagen gelopen (2x 35, 1x 10, 1×20). Het is super vermoeiend, maar dat schijnt marathontraining nu eenmaal te zijn. Bij eerdere marathons trainde ik ook wel hard, maar zo hard als ik de afgelopen week mijn best heb gedaan, nooit eerder.
Afgelopen week stonden er drie runs op het programma. Een shake-out run om de 32,5 kilometer van het weekend eruit te lopen, een tempoloop (4×5 kilometer) en een duurloop van 35 kilometer. Aan de foto’s hierboven kun je zien dat ik één van de runs geskipt heb. Ik was écht van plan om hem te doen, maar mijn leven gooide mijn schema in de war. Iets dat ik in de laatste weken voor de New York Marathon eigenlijk niet had mogen laten gebeuren.
Nog 32 dagen tot de New York Marathon, nog 28 dagen totdat ik in het vliegtuig stap richting New York. Dingen beginnen serieus te worden. Heel erg serieus. Sinds afgelopen maandag ben ik in Marathon-bootcamp.