NEW YORK NEW YORK! Ik besef het zelf nog niet helemaal, maar over 144 dagen loop ik als het goed is mijn tweede New York City Marathon. Ik heb nog geen hotel of appartement, ik heb nog geen vlucht geboekt, maar ik heb een startbewijs en ik ga rennen. Nu alle We Own The Night wedstrijden achter de rug zijn kan ik me gaan focussen op mijn GROTE doel, de New York Marathon uitlopen in een betere tijd dan vorig jaar (onder de 4.05.35) en het liefst in een PR (onder de 3.58.26).
In Milaan kocht ik mijn zevende paar LunarGlides, lucky number seven? Ik hoop het. Je vraagt je misschien af of ik helemaal gek in mijn hoofd ben, dat ik zoveel paren LunarGlides in mijn bezit heb, is één paar niet genoeg? Ja. Maar drie van de zeven paar heb ik volledig opgelopen, één paar is te klein, één paar is speciaal voor de winter. Dan blijven er nog twee paar over en ach… een beetje afwisseling kan geen kwaad, zeker als je je ze ook onder een spijkerbroek aantrekt (wat overigens wel de levensduur van de schoenen verkort, maar als je zoals ik last hebt van een blessure moet je dat er maar voor over hebben.. Ik bedoel, hoe erg is het? Heb je eerder een excuus om een nieuw paar te kopen, hiep hooooooi!).
Hoewel ik vorige week schreef dat ik de hoop op een PR had opgegeven en gewoon voor mijn plezier ging rennen, veranderde dat spontaan toen het startschot afging. Ik voelde me goed. Ondanks dat ik de hele dag door Milaan gewandeld had voelde mijn benen sterk en ik liep al een paar dagen pijnvrij. Toen dat startschot ging had ik niet de illusie een PR te lopen, maar ik was wel benieuwd hoe ver ik zou komen. Omdat ik voor mezelf geen tijd in mijn hoofd had en ik het ook niet erg zou vinden om ergens halverwege te stranden besloot ik gewoon te experimenteren. Gewoon te GAAN. Mijn benen te volgen en niet mijn hoofd.
