Ik zei toch al dat ik tijdens de Rotterdam Marathon veel te weinig gegeven had… De meeste mensen strompelen de eerste 48 uur na hun marathon, ik sprintte diezelfde avond nog met drie treden tegelijk de trap op. Maandagochtend voelde ik mijn benen wel, vooral de voorkant. Maar ik ben de trap tien keer op en neer gelopen (vooral naar beneden gaan deed pijn) en de laatste paar keer ging dat alweer aardig soepeltjes.
Als je mijn blog een klein beetje volgt, dan weet je dat ik ook dit jaar weer meedoe met de Nike We Own The Night Women’s Run. Zowel in Amsterdam, als Milaan en misschien zelfs in Londen (edit: inmiddels is het zeker, ik ga hem lopen!). Volgens mij heb ik dit de afgelopen twee weken in 50% van mijn blogs verwerkt. I’m sorry… het hardlopen heeft me de laatste weken een beetje in zijn greep. Goed. Waar ik het vandaag over wil hebben? De trainingen van Run2Day waar ik samen met de meiden van GirlsLove2Run, RunningLau, Healthyfans en Fitwithashley bij aanwezig zal zijn!
Is er nog niet genoeg over de Marathon van Rotterdam gesproken? Waarschijnlijk wel, maar ik kan het nog steeds niet laten om er nogmaals iets over te zeggen… Ik presenteer, marathongedachten vlak voor, tijdens en na de marathon.
Ok, daar is ‘ie dan, mijn Rotterdam Marathon verslag! Gisterochtend werd ik al om 6.00u wakker, ik had twee uur voor mijn ochtendritueel, twee uur waarin ik havermout en pannenkoeken at en heel veel thee en rode bietensap dronk. Ik ging 100.000 keer naar het toilet en liep om 8.00u, zoals gepland, de deur uit. Vervolgens ging ik naar Rotterdam, waar ik om 9.00u aankwam. Ik ben op het station nog drie keer naar het toilet geweest en dronk een espresso bij Starbucks. Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar de kluisjes van ABN Amro om mijn spullen in op te bergen. Dat kostte nogal wat tijd. Ik moest natuurlijk ook wéer naar het toilet en ook dat nam veel te veel tijd in beslag (seriously, zes dixies?). Ik kwam net op tijd bij mijn startvak aan, maar daar kon ik helaas niet meer in, helemaal vol. Gelukkig liep het na het eerste startschot een beetje door en ik vond zelfs Lindsey nog! Yes, nu was ik er écht klaar voor!
OMG! It’s DONE! Ik heb gehuild, ik heb gewandeld, ik heb gesprint, ik heb geschreeuwd, ik heb gelachen, ik heb gelopen alsof mijn leven ervan af hing en het leverde me uiteindelijk een PR van 3.58.26 op. Vijfentwintig seconden sneller dan anderhalf jaar geleden in Amsterdam. Natuurlijk had ik gehoopt iets meer van die tijd af te snoepen en tot 27 kilometer dacht ik nog dat dat me zou lukken. Maar toen kwam de man met de hamer en halleluja, dat ik überhaupt nog een PR gelopen heb is een heel groot wonder. En weet je wat heel erg positief is van dit ‘minimale PR’, het is de volgende keer niet zo lastig om weer een PR te lopen ;-).