Afgelopen zondag stond er een wedstrijd op het programma die ik al in augustus in mijn agenda gezet had. Helaas liep dit weekend anders dan gepland…
Afgelopen zondag stond er een wedstrijd op het programma die ik al in augustus in mijn agenda gezet had. Helaas liep dit weekend anders dan gepland…
Pre-hab. Een term die ik van Susan Krumins leerde. Het zijn dingen die je doet om te voorkomen dat je een blessure krijgt. In plaats van het oplossen van een blessure (rehab), probeer je de kans op het oplopen van een blessure zo klein mogelijk te maken. Ik ben niet altijd even goed in pre-hab. Mijn grootste valkuil is dat ik me vaak maar op een gebied tegelijk focus. Bijvoorbeeld: na het terugkomen van mijn stressfractuur was ik eigenlijk alleen maar bezig met mijn voet en veel minder met de rest van mijn lichaam. Hierdoor liep ik maanden lang met pijn in mijn heup voordat ik daar echt aandacht aan ging schenken. Maar er zijn ook periodes waarin ik heel goed bezig ben, van april 2018 tot juli 2018 had ik vrijwel geen pijntjes terwijl ik toch in rap tempo het aantal loop kilometers opbouwde. Ik was toen ook heel goed bezig met mijn pre-hab. Benieuwd wat ik allemaal deed om blessurevrij te blijven?
De maand januari is bijna ten einde, met nog een training op mijn schema te gaan heb ik deze maand al 304 kilometer bij elkaar gelopen. Tijd om terug te blikken. Bekijk bericht
Het was 5 april 2018 toen ik voor het eerst een training deed bij mijn atletiekvereniging Olympus ’70, samen met de Ruitenburg Runners. Ik vond het een slecht idee, om na drie weken zonder hardlopen en bijna twee jaar zonder PR, meteen bij de snelste groep van Olympus aan te sluiten. Maar ik wilde trainen als een topatleet en Arthur – die ik op dat moment alleen nog maar via WhatsApp gesproken had – vond het een goed idee als ik dan ook maar meteen ging trainen met topatleten.
Foto: Carry Wilmink
De voorbereiding was niet ideaal. Na Málaga (inmiddels zes weken geleden) heb ik geen echte tempo-trainingen meer gedaan. Al weken heb ik last van terugkerende migraine en hoewel het vorige week goed leek te gaan, werd ik zondagochtend weer wakker met een dreunend gevoel achter mijn ogen, maakte een pannenkoek me al misselijk en moest ik meerdere keren naar het toilet voor dingen die ik liever eigenlijk niet doe. Ik wilde eigenlijk niet eens gaan inlopen, maar ik had net met veel bombarie een dag eerder op Instagram aangekondigd dat ik de halve marathon in Maassluis zou gaan lopen. Daar komt nog bij dat een groot aantal van mijn trainingsmaatjes én mijn vader ook naar Maassluis af zouden reizen voor de wedstrijd. Voor mijn gevoel kon ik de wedstrijd niet niet-lopen.