Ik krijg al de hele week vlinders in mijn buik als ik denk aan de halve marathon die ik morgen tijdens de CPC ga lopen. De CPC is een van mijn favoriete dagen van het jaar en het feit dat ik hem vorig jaar over moest slaan doet nog steeds een klein beetje pijn. Al sinds ik afgelopen maandag de vlaggen zag wapperen tijdens mijn 30 kilometer duurloop in voorbereiding op Boston ben ik als een klein kind in afwachting van Sinterklaas.
Nog veertig dagen tot ik aan de start van de Boston Marathon sta. Naar deze dag kijk ik al uit sinds 27 september 2015, de dag dat ik de Berlijn Marathon liep in 3.26.43 en wist… ik ben gekwalificeerd voor Boston. Anderhalf jaar werk ik hier dus al naartoe, als je het op die manier bekijkt komt die marathon nu wel héél echt dichtbij.
Dat ik voor een lange duurloop een beetje zenuwachtig ben, is helaas sinds dit jaar geen nieuws. Ik weet nog steeds niet echt waar de angst vandaan komt, maar dat het tussen mijn oren zit, dat lijkt me duidelijk. Dat ik afgelopen woensdag een hele grote drempel over moest om naar buiten te gaan, was niet heel verwonderlijk.
Ik schrok zojuist een beetje, nog maar 55 dagen tot de start van de Boston Marathon. In mijn hoofd waren het er nog een stuk of 68. Ergens ben ik de tel kwijtgeraakt. Het is niet dat ik achterloop in mijn trainingen. Als het goed is tik ik vandaag de dertig aan (houd mijn Instagram in de gaten of dit me daadwerkelijk gaat lukken), maar ik kan nog steeds niet alle trainingen doen die ik graag zou willen doen.
Afgelopen donderdag liep ik voor het eerst een hele fijne lange duurloop. Sinds augustus heb ik niet meer zo lekker gelopen als ik donderdag liep. Ik was al even bang dat het nooit meer goed zou komen. En nu wil ik niet zeggen dat het in een keer allemaal helemaal goed is, ik heb namelijk zo’n vermoeden dat er nog genoeg lastige duurlopen en pijnlijke intervals zullen komen, maar na een half jaar niet echt het gevoel gehad te hebben, is zo’n duurloop als de duurloop van afgelopen donderdag meer dan welkom.