Het is inmiddels alweer tien dagen geleden dat ik de Chicago marathon liep. Ik beloof jullie dat ik jullie niet tot in den treuren zal blijven vervelen met mijn Chicago-marathon. Maar ik vond het deze week nog wel even gepast om het te hebben over het leven na de (Chicago) marathon. Want dat is er!
Sinds zondag heb ik zes marathons op mijn naam staan. Amsterdam (2012), New York (2013 + 2014), Rotterdam (2014), Berlijn (2015) en nu dus Chicago (2016). Ik denk dat ik nu met recht mag zeggen dat ik een ‘marathonloopster’ ben. Maar dat wil niet zeggen dat ik inmiddels geen fouten meer maak. Hoewel ik ontzettend veel van eerdere marathons geleerd heb, maak ik nog steeds fouten. Dat is niet erg, want van fouten leer je, als je er iets mee doet natuurlijk. Dit heb ik van Chicago geleerd.
Mijn wekker gaat om 3.45u. Een belachelijke tijd, maar ik ben meteen klaarwakker. Ik heb me nog nooit zo levendig om kwart voor vier ’s ochtends gevoeld. Ik hou van jetlags zoals deze. Ik lag er al om zes uur in gisteravond en om half acht waren mijn ogen zo zwaar dat ik in slaap viel. Ondanks het onchristelijke tijdstip heb ik dus toch nog mooi acht uur gemaakt vannacht. Heerlijk. Het enige dingetje, ik heb spierpijn in mijn voeten en kuiten. Hoe kom ik daar nu aan?
Over een half uur (14.30u NL-tijd) is het eindelijk zover, dan ga ik van start tijdens de marathon van Chicago. Als ik dit schrijf is het nog zestien uur tot de start en lig ik met lichtelijk vermoeide benen in bed. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar volgens mijn Apple Watch heb ik in de afgelopen 48 uur 40 kilometer gewandeld. Mijn god, ik heb die marathon door Chicago eigenlijk gewoon al gelopen. En ik maar denken dat ik super rustig aan aan het doen was. Maar niets blijkt minder waar. Een paar blokken naar hier, een paar blokken naar daar, drie keer de Nike winkel door crossen. Het telt allemaal lekker op bij elkaar. Daarom lig ik nu – de middag voor de marathon – verstandig in bed.
LORD! Morgen stap ik al op het vliegveld richting Chicago. Tijd gaat zo ontzettend snel. Ik kan niet wachten en ondertussen denk ik STOP DE TIJD STOP DE TIJD STOP DE TIJD! Er moet nog zoveel gebeuren voordat ik zondag flawless aan de start kan staan. Hoe mijn afgelopen (trainings)week ging lees je hier.